.jpg)
.jpg)
Ο Αργύρης Αγγέλου είναι έτοιμος να υποδεχτεί ξανά το θεατρικό κοινό της Χαλκίδας, της πόλης του δηλαδή, μετά το 2018 και την παράσταση “Ο Συλλέκτης” στην οποία και πρωταγωνιστούσε. Αυτή την φορά θα ανέβει στην σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου “Παπαδημητρίου” με την παράσταση «Η Αφροδίτη με τη Γούνα».
Ο Αργύρης Αγγέλου μιλάει στο ghettomagazine.gr για την παράσταση «Η Αφροδίτη με τη Γούνα» που θα δούμε στην πόλη μας την Κυριακή 14 Ιανουαρίου, για την εμπειρία να παίζει σε μια χειμερινή περιοδεία αλλά και για τη Χαλκίδα του, και πως κρατάει ακόμα την σύνδεση με τον τόπο στον οποίο γεννήθηκε αλλά λείπει 27 χρόνια.
- «Η Αφροδίτη με τη Γούνα» είναι μια παράσταση για την πολυσύνθετη ζωή των ανθρώπων, ή μήπως μια παράσταση για τις σκοτεινές σχέσεις των δύο φύλων;
Και τα δύο! Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι πολυσύνθετες και αυτό αυτόματα δημιουργεί απόκρυφα και σκοτεινά κομμάτια. Είναι ένα έργο λοιπόν που τα αποτυπώνει με εξαιρετικό και αριστοτεχνικό τρόπο. Άλλωστε, οι ανθρώπινες σχέσεις είναι ένα θέμα διαχρονικό που απασχόλησε και θα απασχολεί την παγκόσμια δραματουργία για πάντα, νομίζω.
- Το θέατρο μπορεί να ερμηνεύσει τον έρωτα στην ακραία του μορφή; Πως αλληλεπιδρά το θεατρικό κοινό στον ψυχοπαθολογικό ερωτισμό του Μαζόχ ο οποίος έγραψε το μυθιστόρημα στον οποίο βασίζεται το έργο;
Το θέατρο δεν ερμηνεύει, κατά την άποψή μου. Το θέατρο δίνει ερεθίσματα. Είτε μέσα από ακραίες είτε μέσα από συμβατικές καταστάσεις. Αν και οι έννοιες αυτές είναι τόσο σχετικές… αυτό που για μένα είναι ακραίο, για κάποιον μπορεί να μην είναι. Ο θεατής ερμηνεύει το ερέθισμα που παίρνει μέσα από τη δική του ψυχοσύνθεση και τα βιώματα. Το κοινό βλέποντας την παραστασή μας. Το έργο του Μαζόχ για εμάς είναι η αφορμή ώστε να υπάρξει το έργο του Ives. Και αυτή είναι η μαγεία της παράστασής μας. Το γεγονός ότι μπλέκεται το θέατρο μέσα στο θέατρο και ο θεατής ψάχνει να βρει που σταματάνε οι ήρωες του Μαζόχ και που ξεκινούν οι χαρακτήρες του Ives.
- Το φιλμ του Πολάνσκι «Η Αφροδίτη με τη Γούνα» που στο καστ συναντάμε την Εμανουέλ Σενιέ και τον Ματιέ Αμαλρίκ, αποτέλεσε σημείο αναφοράς για εσάς; Ποια ήταν η δική σας θεατρική προσέγγιση;
Για να είμαι ειλικρινής την ταινία την είδα μία φορά, όταν μου έγινε η πρόταση για να είμαι στην παράσταση. Κυρίως για να πάρω μία ιδέα περί τίνος πρόκειται, διότι δεν ήταν έτοιμη η θεατρική διασκευή. Δεν ήθελα να επηρεαστώ και δεν συνηθίζω να το κάνω, κάθε φορά που μου προτείνεται ένα έργο όπου προηγείται η ταινία.
- «Δεν κάνουμε θέατρο για το θέατρο. Δεν κάνουμε θέατρο για να ζήσουμε. Κάνουμε θέατρο για να πλουτίσουμε τους εαυτούς μας, το κοινό που μας παρακολουθεί κι όλοι μαζί να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί ένας πλατύς, ψυχικά πλούσιος και ακέραιος πολιτισμός στον τόπο μας». Εσείς μεταφέροντας ένα θεατρικό έργο στην ελληνική επαρχία πως συμμετέχετε σε αυτήν τη γνωστή φράση του Κάρολου Κουν;
Η αλήθεια είναι ότι είναι μία φράση που συμπυκνώνει όλο το νόημα της δουλειάς μας. Προσωπικά κάνοντας φέτος το χειμώνα χειμερινή περιοδεία για πρώτη φορά, με ένα τόσο σύνθετο έργο, επιβεβαίωσα ουσιαστικά μέσα μου το γεγονός ότι το θέατρο είναι ένα και απευθύνεται σε όλους. Ήταν συγκλονιστική η αλληλεπίδραση που είχαμε με τον κόσμο σε κάθε γωνιά της Ελλάδας!
- Τι σημαίνει η Χαλκίδα για σένα; Ναύσταθμος, λιμάνι ή ταξίδι;
Η Χαλκίδα είναι η πατρίδα μου, το ξεκίνημα μου, η οικογένειά μου, τα πάντα μου! Κατέχει ένα ξεχωριστό κομμάτι στην καρδιά μου παρόλο που έχω φύγει πια 27 ολόκληρα χρόνια σχεδόν. Πάντα θα είναι το σημείο αναφοράς μου και πάντα θα αναζητώ τρόπους να διατηρώ αυτόν τον δεσμό που μας συνδέει ενεργό! Το 2018 έφτιαξα μία παράσταση για τη Χαλκίδα. Ο συλλέκτης ήταν μία ξεχωριστή στιγμή στην καριέρα μου.
- Τι δεν έχει κατακτήσει ακόμη ο Αργύρης στη ζωή;
Δεν είμαι σίγουρος αν αυτού του είδους ερωτήσεις έχουν μία ξεκάθαρη απάντηση. Θα μπορούσα να σας μιλάω ατέλειωτα για το τι έχει κατακτήσει ο Αργύρης όλα αυτά τα χρόνια. Και τα καλά και τα κακά. Το τι δεν έχει κατακτήσει είναι το ταξίδι ζωής που έχω να κάνω από δω και πέρα και ανυπομονώ να ζήσω.
