Ρε Αργύρη Αγγέλου, πόσο μεγάλος ηθοποιός πας να γίνεις;

Στο παρελθόν παρακολουθούσα πολύ θέατρο. Ήταν από τα πράγματα που πραγματικά με ευχαριστούσε πάρα πολύ και το διασκέδαζα. Βέβαια, η bohemιά μου, δεν μου επέτρεπε να δω μεγάλους ηθοποιούς και η κουλτουριά μου απαγόρευε μεγάλα θέατρα, οπότε συνήθως βρισκόμουν να βλέπω το Ρωμαίος και Ιουλιέτα σε ένα μεταμοντέρνο θέατρο που παλιά ήταν χοιροστάσιο και η πρωταγωνίστρια έπρεπε να φτύνει τους θεατές της πρώτης γραμμής!

Πρόσφατα παρακολούθησα μια παράσταση εδώ στο Ghetto μας. Η φάση ήταν ότι πρώτη φορά δύο ντόπιοι ηθοποιοί παίζουν στη Χαλκίδα, κάνουν την πρεμιέρα τους εδώ, οπότε μόνο και μόνο για το support, πας!

Το έργο ξεκίνησε με ένα μονόλογο του πρωταγωνιστή, Κλεγκ, για να σε βάλει στο κλίμα. Και κάπου εδώ ο Κάπα έχει αρχίσει να σκέφτεται όλο αυτό το άρθρο! Δεν θέλω να spoilάρο το έργο οπότε όλες οι αναφορές μου σταματάνε εδώ!

Τον Κλεγκ λοιπόν τον έπαιζε ο Αργύρης Αγγέλου, έλα, ο μαθητής Λαζάρου που ήταν καψούρης με την καθηγήτρια του, ο Φώτης Βουλινός που ο πατέρας του είχε κανάλι και αυτός κυκλοφορούσε με μια ράμπα του skate για μαλλιά; E, αυτός ο ηθοποιός με την ερμηνεία του με ρούφηξε πάνω στην σκηνή! Με έκανε να καταλάβω πάνω κάτω πως σκέφτεται ένας ψυχάκιας, ένας συλλέκτης, μα πάνω από όλα μου έδωσε να καταλάβω πως ένας ηθοποιός που τον χάζευες ευχάριστα σε κωμωδίες της Ελληνικής τηλεόρασης, μετά από κάποια χρόνια που τυχαίνει να τον δεις θέατρο έχει χαράξει έναν δρόμο προς την κορυφή!

Και αν σου φαίνομαι υπερβολικός πάνε δες τον, θα καταλάβεις πως αυτός ο άνθρωπος όντως κάτι καλό πάει να κάνει, όντως αξίζει τον σεβασμό μου και τον θαυμασμό μου και όντως καμαρώνω σαν γύφτικο σκερπάνι που είναι πατριωτάκι μου!