.jpg)
Είναι η δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων και αφού έχουμε φάει ό,τι τρώγεται, αποφασίζουμε να βγούμε από το σπίτι και να πάμε να δούμε την ταινία που έχει προκαλέσει τα απανωτά sold out στο κινηματογράφο. «Υπάρχω», μια ιστορία μυθοπλασίας βασισμένη στη ζωή του Στέλιου Καζαντζίδη.
Η ταινία προβάλει συνοπτικά τη ζωή και το έργο του μεγάλου Έλληνα τραγουδιστή, και επικεντρώνεται στην επιρροή που είχε η φωνή του στο ελληνικό κοινό, καθώς και στα γεγονότα που τον οδήγησαν να απομακρυνθεί από το χώρο της νύχτας, και να εγκαταλείψει το τραγούδι. Δεν είναι σκοπός μας εδώ να κρίνουμε το αν η ταινία ήταν πετυχημένη τεχνικά ή όχι. Σκοπός μας είναι να μείνουμε σε αυτό που βιώσαμε ως θεατές της ταινίας, εκείνο το απόγευμα.
Καταρχάς, το να φτάνεις στον κινηματογράφο στο ακριβώς της ώρας προβολής και να είναι όλοι στη θέση τους, αυτό είναι κάτι ασυνήθιστο από μόνο του. Ως καθυστερημένοι θεατές ωστόσο, εμείς κάναμε τη βόλτα μας σε όλη την αίθουσα για να δούμε που θα κάτσουμε, και έτσι παρατηρήσαμε πως το κοινό είχε μια σπάνια ποικιλομορφία. Έφηβα παιδιά, φιλότεχνοι νέοι, άνθρωποι που έχουν μόνο μια μέρα ξεκούρασης από τις δουλειές τους και πιο συχνά τους συναντάς στις ταβέρνες τις Κυριακές, παρά στον κινηματογράφο, ακόμη και κάποιοι ηλικιωμένοι, όλοι ανακατεμένοι στα πολύχρωμα καθίσματα του σινεμά. Ξεκινάει η ταινία και πέφτει σιωπή. Ούτε καν οι ενοχλητικοί ήχοι από το μάσημα των διπλανών δεν ακούγονται τόσο έντονα. Θα καταφέρει ο Χρήστος Μάστορας να μας πείσει πως είναι ο Στέλιος Καζαντζίδης;
Δε μοιάζουν. Αυτό είναι αλήθεια. Ο τρόπος που τραγουδάει όμως, και το πως χειρίζεται τη φωνή του, κάνει κάποιους από το κοινό να τραγουδούν μαζί του όταν λέει το «Η ζωή μου όλη», χωρίς ίσως να αντιλαμβάνονται ότι τους συμβαίνει. Όσο περνάει η ώρα και προχωράει η πλοκή, αυτοί οι «κάποιοι» πληθαίνουν. Το σινεμά τραγουδάει Καζαντζίδη.
Τότε, όλα βγάζουν νόημα.
Στο κοινό κάθονται άνθρωποι που τα τραγούδια αυτά είναι δικά τους. Είμαστε τόσοι ξένοι μεταξύ μας μέσα σε μια αίθουσα, και όταν ακούμε το «Δε θα ξαναγαπήσω», όλοι μας πάμε σε κάποιες στιγμές της ζωής μας που μόνο αυτό το τραγούδι μπορεί να χωρέσει. Ή ίσως πιο σωστά, μόνο αυτή η φωνή.
Δεν είναι ανάγκη να είσαι λάτρης των λαϊκών τραγουδιών, για να ξέρεις τον Καζαντζίδη. Φτάνει απλά να έχεις μεγαλώσει σε ένα σπίτι στην Ελλάδα. Ο Καζαντζίδης κατάφερε με την ερμηνεία και τα τραγούδια του να αναιρέσει την έννοια του «γούστου», και να κάνει τους Έλληνες να συναντηθούν σε ένα τόπο ειλικρίνειας και γνήσιου πηγαίου συναισθήματος. Αυτό καταρρίπτει τα όρια της «τάξης», και ήταν και ο λόγος που τον έκανε τη «βεντέτα» της εποχής.
Δε ζούσαμε την εποχή που ο Καζαντζίδης έκανε καριέρα. Ζούμε όμως σε μια εποχή 23 χρόνια μετά το θάνατό του, που το όνομά του μπαίνει σε μια μαρκίζα, και οι κινηματογράφοι ξεπουλάνε πριν την πρεμιέρα. Και αυτό από μόνο του λέει πολλά.
Στην κατάληξη της ταινίας, ακούγεται το «Υπάρχω», και εμφανίζεται ο ίδιος ο τραγουδιστής να το ερμηνεύει το 1975, όταν και πρωτοκυκλοφόρησε. Η φόρτιση έχει κορυφωθεί, και κάποια δάκρυα μας έρχονται. Αυτό όμως που δε μπορούσαμε να προβλέψουμε ότι έρχεται, ήταν το χειροκρότημα που έπεσε στο τέλος της ταινίας.
Συγχρονισμένο και αυθόρμητο, σα να ήταν η φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων.
Μας παρέσυρε.
Μείναμε καθισμένοι να χειροκροτάμε.
Και ας είχε φύγει εκείνος, και εμείς στεκόμασταν πια μπροστά σε μια οθόνη.
Τέτοια ήταν λοιπόν η δύναμη και η γενναιοδωρία της φωνής του Καζαντζίδη. Μια ενέργεια που διαπερνά ακόμα τις γενιές, και δημιουργεί ρίζα σε κοινό τόπο.
ΥΓ. : Η αξία της τέχνης, είναι η αξία της εμπειρίας του απλού θεατή. Μην τρώγεστε για λεπτομέρειες.
