Τσιτσιπάς και Αβαντίδες, παράλληλα σύμβολα υπερηφάνειας

Γράφει ο Γιώργος Θεοφίλης

Ήταν Κυριακή απόγευμα. Όλη η Ελλάδα ταξίδεψε στο Παρίσι για να παρακολουθήσει τον αγώνα μεταξύ Τσιτσιπά και Τζόκοβιτς για τον τελικό του Ρολάντ Γκαρός. Αλλά και όλη η Χαλκίδα, γιατί όχι, ταξίδεψε στο Πανθεσσαλικό Στάδιο για να συμπαρασταθεί στις φερέλπιδες Αβαντίδες που διεκδικούσαν το πανελλήνιο πρωτάθλημα στο γυναικείο ποδόσφαιρο.

Για πρώτη φορά στην Ιστορία μας ως Έλληνες, στο κεντρικό court των γηπέδων τένις του Roland Garros, στα δυτικά του Παρισιού, στο 16ο διαμέρισμα, στην άκρη του δάσους της Βουλώνης, ακούσαμε φωνές και ιαχές όπως «Πάμε Στέφανε», «Για την Ελλάδα», «Τσιτσιπάς» και νιώσαμε ότι βρεθήκαμε σε μια άλλη διάσταση. Ένας επίδοξος κυρίαρχος στο παγκόσμιο τένις αναδύθηκε. Αδιαφόρησε για τα πολυποίκιλα προσόντα του αντιπάλου του και μπήκε στο γήπεδο για να μας προϊδεάσει για το μέλλον. Τεχνική, σωματικά προσόντα και τσαγανό. Την Κυριακή δεν τα κατάφερε, ωστόσο είναι μόλις 22 ετών και κοίταξε στα μάτια τον καλύτερο τενίστα του κόσμου εδώ και τουλάχιστον μια πενταετία. Δεν τον νίκησε προχθές στο τεσσάρων ωρών παιχνίδι, υποσχέθηκε όμως με τον τρόπο παιχνιδιού του ότι αυτή η πολυπόθητη νίκη θα γίνει. Και θα διαρκέσει.

Την ίδια ώρα η Χαλκίδα ένιωθε ανάλογα υπερήφανη στο Βόλο. Μια ομάδα ποδοσφαίρου, ύστερα από μια πολυετή περίοδο απραξίας της πόλης στα αθλητικά δρώμενα, μας μετέφερε την αγωνία για τη διεκδίκηση ενός τίτλου. Μια ομάδα ανθρώπων, που ενδιαφέρθηκαν για το γυναικείο αθλητισμό, ξεπέρασαν τις παραγοντικές αγκυλώσεις της πόλης και δημιούργησαν μια ομάδα θαύμα που έκανε την έκπληξη και διεκδίκησε όπως και ο Τσιτσιπας το δικαίωμα στο όνειρο.

Οι Αβαντίδες μπήκαν στο γήπεδο με αντίστοιχο πείσμα και πίστη απέναντι στον πολυνίκη του θεσμού ΠΑΟΚ. Δεν κατάφεραν να κερδίσουν. Κατάφεραν όμως να κάνουν μια πόλη να πιστέψει ότι η διάκριση δεν είναι πυροτέχνημα και βασίζεται σε συστηματική δουλειά και οργανόγραμμα. Και φυσικά άφησαν ελπίδες για το μέλλον. Οι Αβαντίδες μπορούν περισσότερα γιατί η πόλη μπορεί περισσότερα.

Τσιτσιπάς και Αβαντίδες έχτισαν μια παράλληλη σχέση. Ο πρώτος για την Ελλάδα και το παγκόσμιο τένις, οι δεύτερες για την πόλη και την προσπάθειά της να εξελιχθεί και να ξεχωρίσει όχι μόνο ως τουριστικός προορισμός αλλά και ως κοίτη αθλητισμού. Την Κυριακή κάποιοι αισθάνθηκαν ότι έχασαν, ενώ κάποιοι άλλοι αγνόησαν την ήττα και είδαν πίσω από την κουίντα. Αντιλήφθηκαν ότι στην προετοιμασία μιας μάχης κρύβεται προσήλωση στο στόχο, επιστημονική δουλειά και διοικητική οργάνωση αριστείας.

«Το δεύτερο καλύτερο πράγμα, μετά από το να παίζεις και να κερδίζεις, είναι να παίζεις και να χάνεις», τάδε έφη ο μανιώδης παίκτης τυχερών παιχνιδιών γνωστός με το ψευδώνυμο Nick the Greek. Την Κυριακή Τσιτσιπάς και Αβαντίδες έπαιξαν για το γόητρο, τον εαυτό τους, τα ιδανικά τους. Κανείς τους όμως δεν έχασε.

 

*Φωτογραφία της ομάδας των Αβαντίδων από τον τελικό: eviasports.gr