Τσιμέντο να γίνει…

Γράφει η Μαρία Μεταξούλη

Τι σθένος. Τι περηφάνια. Τι καμάρι.

Στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης! Έπαρση σημαίας και Εθνικός Ύμνος!

Κυβερνώντες και στρατιωτικοί ριγούν μπρος στο μεγαλείο της Ελλάδας.

Πατούν πάνω στο τσιμέντο που πέταξε η Μενδώνη.

Εκεί που αιώνες πριν πατούσαν το πόδι τους o Σωκράτης, o Πλάτωνας, o Αριστοτέλης, ταφόπλακα βάζουν τώρα οι Μπετονιέρες των Ανέμελων.

Μπετονιέρες που χρόνια τώρα, τσιμεντώνουν το μεροκάματο, τη σύνταξη, την υγεία,την παιδεία, την ελευθερία του λόγου, το δικαίωμα στην διαμαρτυρία. Τσιμεντώνουν το απαύγασμα της φιλοσοφικής αναζήτησης, τη γνώση.

Δεν μας ανήκει η γνώση. Δικαίωμα έχουμε μόνο στον εγκλεισμό που ήρθε να επιστεγάσει το διαχρονικό τσιμέντωμα συνειδήσεων της μιας –ψήφου- κάθε -τέσσερα- χρόνια- κι έξω- απ΄ την- πόρτα.

Με τίνος την ανοχή ζούμε όλο αυτόν τον ορυμαγδό; Με την δική μας.

Εδώ δεν ξέρουμε πως θα την βγάλουμε το μήνα… με την Ακρόπολη θα ασχοληθούμε; Με την Ακρόπολη θα ασχοληθούμε και όχι από αρχαιοελληνική λαγνεία. Από το αναφαίρετο δικαίωμά μας να αντιταχθούμε στη βία του κράτους που εξοστρακίζει τη γνώση, την ιστορία μας, εξαθλιώνει την ζωή μας με φτώχεια, ανεργία, αμορφωσιά και αποχαύνωση.

Εξάλλου αν δεν ασχοληθούμε εμείς, τότε ποιοι; Αυτοί που δεν θα ρισκάρουν τις καρέκλες τους, την κοινωνική τους καταξίωση, την οικονομική τους ευμάρεια, τις κρατικές επιχορηγήσεις προς ίδιον όφελος; Οι Ανέμελες Μπετονιέρες ξέρουν πως να προστατεύουν τα κεκτημένα τους, εμείς;

Εμείς να μάθουμε.

Τι σθένος! Τι περηφάνια! Τι ευθύνη!