Το πεπρωμένο του φετινού Πάσχα

Γράφει ο Γιώργος Θεοφίλης

«Πάντα πάντα περνάς τη φωτιά για να φτάσεις τη λάμψη». Με αυτά τα λόγια του Οδυσσέα Ελύτη, γραμμένα στο Άξιον Εστί, μπορούμε να προσεγγίσουμε την Εβδομάδα των Παθών. Μια εποχή που ο εμβολιασμός και η σταδιακή αποκλιμάκωση των περιοριστικών μέτρων μας φέρνουν αισιόδοξα μηνύματα εν αναμονή της Λαμπρής. Ίσως αυτό το Πάσχα να αποτελεί το πεπρωμένο της ανθρωπότητας για αληθινή Ανάσταση ύστερα από τη Σταύρωση που επεφύλασσε η αντιμετώπιση της μολυσματικής ασθένειας του κορονοϊού.

Το μυστήριο της ενανθρώπησης του Ιησού Χριστού εκπληρώνεται προοδευτικά με τη γέννηση, τη διδασκαλία και τα θαύματα και κορυφώνεται με το σωτήριο πάθος και με την Ανάσταση. Κατά τη θεολογική προσέγγιση μετά την εκ νεκρών Ανάσταση η οικονομία του Θεανθρώπου αποβαίνει πλήρης και σωτήρια για τον κόσμο και τον άνθρωπο με το πέρασμα από το θείο δράμα του Σταυρού στην ελπιδοφόρα Ανάσταση.

Με βάση τη δογματική θεώρηση η ανθρωπότητα που προσλαμβάνει ο Υιός, αν και καθαρή και αμόλυντη από κάθε αμαρτία, είναι θνητή και παθητή. Η πρόσληψη αυτή της θνητότητας αποτελεί καίριο χαρακτηριστικό της Χριστολογίας. Ο Υιός, που έγινε αληθινός άνθρωπος, προσλαμβάνει εκούσια και όχι αναγκαστικά ό,τι ακριβώς συνιστά την οντολογία του κτιστού, τη φθορά και το θάνατο, για να μεταγγίσει σε αυτό την αφθαρσία και τη ζωή.

Η πρώην νικημένη φύση, με το πάθος του Θεανθρώπου, με δικαιοσύνη αλλά και σοφία υπερνικά την αδικία και δολιότητα του κακού, της φθοράς και του θανάτου. Αντί της δαιμονικής αθανασίας, η οποία ισοδυναμεί με τον αΐδιο θάνατο, ο Σταυρός του Χριστού προξενεί την ίαση και απελευθέρωση από τον διπλό θάνατο του σώματος και της ψυχής. Η ανθρωπότητα, η οποία εξομοιώνεται θεολογικά με τη Σταύρωση, υπήρξε αδιαιρέτως συνημμένη με την υπόσταση του Θεού και Λόγου. Αν και η ψυχή του Χριστού χώρισε τοπικά κατά την τριήμερη ταφή του σώματός του, ωστόσο παρέμεινε ενωμένη υποστατικά δια του Λόγου.

Η Ανάσταση δεν προέρχεται πάντως από τη σχέση του Ιησού με μία απρόσωπη ιδιότητα της θεότητας. Το μυστήριο της σωτηρίας ενεργείται τριαδοκεντρικά και κατά την αναστάσιμη κορύφωσή του. Ο Θεός και Πατήρ διά του Αγίου Πνεύματος, το οποίο συνέχει εξαρχής και ζωοποιεί με το μυστικό τρόπο του το δεσποτικό σώμα, αλλά και ο ίδιος ο απαθής Λόγος, που προσωπικά διακρατεί άρρηκτα την προσληφθείσα ανθρώπινη φύση, συνεργούν στην ανάσταση και ζωοποίησή της. Η εν Χριστώ πνευματική ανάκραση κτιστού και ακτίστου δεν αποχωρίζει τον αναστημένο από την υπόλοιπη ανθρωπότητα, αλλά απεναντίας τον καθιστά κέντρο και απαρχή της αληθινής ζωής. Η Ανάσταση του Χριστού απέβη ανάσταση και ανανέωση του ανθρώπου, ο οποίος παλινδρόμησε και επανήλθε εκ νέου προς την αθάνατη Ζωή.

Το πεπρωμένο μας έχει να κάνει με την ίδια τη Ζωή. Αυτή αποτελεί τη θεότητα που χρειάζεται να λατρέψουμε και να υμνήσουμε. Η Ζωή, αυτή που συχνά καταριόμαστε με την πρώτη δυσκολία και υποτιμούμε όταν δεν ικανοποιούνται οι ατέρμονες φιλοδοξίες ενός φαύλου Εγώ, είναι ο προορισμός. Η Ζωή, με την έννοια της άυλης υπόστασης και της αλληλέγγυας συνύπαρξης, υποδηλώνει όλα αυτά τα σημαντικά για τα οποία χρειάζεται να παλέψουμε. Δηλαδή να συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε ουσιαστικά αγαθά όπως φίλους, ανθρώπους που λέμε καλημέρα, μπορούμε να πάμε στη δουλειά μας ή να βελτιωνόμαστε για να φύγουμε από την ανεργία, έχουμε δίπλα μας μια οικογένεια, μερικοί μεγαλύτερη και άλλοι μικρότερη. Όλοι μας όμως ξυπνάμε, είτε με χαρά είτε με λύπη, γιατί την έχουμε τη Ζωή και το μόνο που μας μένει είναι να τη στύψουμε.

Η επιστήμη σε αυτήν την δύσκολη καμπή της ιστορίας μας δίνει τα εφόδια για να χτίσουμε τις βάσεις για μια καλύτερη ποιότητα αληθινής ζωής. Η νοσοκομειακή περίθαλψη και η ιατρική επιστήμη μας παρέχουν μια φαρέτρα όπλων και μια ακαδημαϊκή πληροφόρηση για την αντιμετώπιση της πανδημίας με προεξέχοντα το συστηματικό εμβολιασμό. Φαντάζει αλληγορικό αλλά η φιλοσοφική προσέγγιση του Θείου Μαρτυρίου θεμελιώνεται στην ιατροφαρμακευτική εξέλιξη της ανθρωπότητας, Η Επιστήμη θεολογεί καθώς καθιστά τη Ζωή, τη διατήρηση, το σεβασμό και την επέκτασή της, δομικό συστατικό αυτής της ιστορικής στιγμής και αναπόσπαστο κομμάτι της συμπαντικής έννοιας του Ανθρώπου.

Το ισχυρότερο μήνυμα της Ανάστασης είναι ο σεβασμός στο υπέρτατο αγαθό της Ζωής. Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο καθώς η θεολογική προσέγγιση των Παθών και της Ανάστασης του Θεανθρώπου, σε πλήρη εναρμόνιση με την επιστημονική κοινότητα, μας παρακινούν να Ζήσουμε. Ο Οδυσσέας Ελύτης μας μεταφέρει αυτό το αξίωμα και ποιητικά. «Ναι, ο Παράδεισος δεν ήταν μια νοσταλγία. Ούτε, πολύ περισσότερο, μια ανταμοιβή. Ήταν ένα δικαίωμα». Η Ζωή και ο Παράδεισος είναι δικαίωμα και πεπρωμένο κάθε ανθρώπου. Καλό Πάσχα σε όλους!

Με στοιχεία από την πηγή: Χριστολογία, Η Σταύρωση, η Ανάσταση και η Ανάληψη του Χριστού, ΣΤΑΥΡΟΣ ΓΙΑΓΚΑΖΟΓΛΟΥ, ΕΠΙΚ. ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΣ