Τα πουλιά Και κάποιες σκέψεις για την κριτική…

Από το Μπλε Λεμόνι

Κείμενο: Αναστασία Σταματοπούλου
Εικονογράφηση: Βασίλης Κουτσογιάννης
Ηλικία: 10+
Εκδόσεις: Καστανιώτη

“Ήθελα να γίνω και εγώ πουλί και να πετάξω μαζί τους, να νιώσω και εγώ μέλος μιας οικογένειας που επικοινωνεί με έναν μοναδικό και ξεχωριστό τρόπο.

Ήθελα πολύ να μάθω αυτή τη γλώσσα για να επικοινωνήσω”.

Το έχω μέρες αυτό το βιβλίο, σίγουρα βδομάδες, μπορεί και μήνα. Έψαχνα να βρω την κατάλληλη λήψη, να το φωτογραφίσω στον ουρανό, πολύ μέινστριμ, να το βγάλω απλά σε φόντο, πολύ απλό… Και τι θα γράψω; Να πω για ένα παιδί που έχει όνειρα, όνειρα να μάθει να μιλάει σαν και να γίνει πουλί, για την κακοποιητική του οικογένεια που δεν τον ενθαρρύνει, για τον πατέρα του που τον χτυπάει και τον υποχρεώνει να σκοτώσει πουλιά, ίσως για να αντρέψει θα έλεγαν κάποιοι… Και για την κατακρεούργηση της παιδικής ηλικίας και για τους κρυφούς συμβολισμούς στην εικονογράφηση, με τον ήρωα να απεικονίζεται πίσω από ένα κλουβί…

 

View this post on Instagram

 

A post shared by Το Μπλε Λεμόνι (@mple.lemoni)

Αλλά δεν είχα όρεξη και χρόνο να τα γράψω όλα αυτά, ούτε να κουνάω λίγο πιο δεξιά, λίγο πιο αριστερά το βιβλίο για να πιάσω την καλή λήψη. Και μετά διάβασα το ποστ της Bibliosoupas ότι κάποιες περιόδους μπορεί να μη διαβάζουμε ή να μην έχουμε την ίδια όρεξη και είναι οκ και την ευχαριστούμε γι’ αυτό.

Και τελικά κατάλαβα και κάτι ακόμα, πως κάποια βιβλία δε χρειάζονται ανάλυση και ζόρισμα. Δημιουργήθηκαν για να είναι απλά υπέροχα. Το κείμενο δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από διηγήματα ενηλίκων. Η εικονογράφηση σε αφήνει να αναρωτιέσαι αν είναι από ανθρώπινο χέρι. Το συναίσθημα που σε κατακλύζει είναι αποστομωτικό.

Κάποιες φορές δε θες να σχολιάζεις, θες να διαβάζεις. Κάποιες φορές δε θες να μιλάς, απλά να θαυμάζεις. Κάποιες φορές δε θες να διαβάζεις καθόλου και απλά να υπάρχεις, και είναι οκ. Τα δυνατά βιβλία συνεχίζουν να μιλάνε για τον εαυτό τους και ας λείπεις εσύ!

Ευχαριστώ το βιβλιοπωλείο Ίαμβος γι’ αυτό το βιβλίο-εμπειρία!