.jpg)
«Η δικαιοσύνη δεν θα επιτευχθεί μέχρι ως ότου αυτοί που μένουν ανεπηρέαστοι απ’ την αδικία, να είναι εξίσου εξοργισμένοι με όσους επηρεάζονται». – Benjamin Franklin
Η 28η Φεβρουαρίου 2025 δεν είναι μόνο μέρα πένθους, αλλά και διεκδίκησης. Είναι η μέρα που η σιγoβοή και ο οδυρμός από τον σπαρακτικό θάνατο 57 ψυχών, γιγαντώθηκε σε βροντή που αποζητά ένα πολύτιμο αγαθό, δομικό συστατικό κάθε ευνομούμενης πολιτείας, τη Δικαιοσύνη με Δέλτα Κεφαλαίο.
Ήταν μια σημαδιακή στιγμή της ελληνικής κοινωνίας, η οποία πρωτίστως σέβεται και πενθεί, και ακολούθως αποτιμά φόρο τιμής στους αδικοχαμένους των Τεμπών. Συνέθεσε ένα momentum όπου η αποχή, η σιωπή και ο συμβιβασμός μεταμορφώθηκε σε συμμετοχή, δράση και ενεργητική τοποθέτηση.
Τα αιτήματα φαντάζουν διαχρονικά, απόρροια πολλών επαναστάσεων κατά τη διάρκεια της Ιστορίας και που σήμερα εν έτει 2025 σε μια Ευρωπαϊκή Ελλάδα μοιάζουν να ξεθωριάζουν. Η δικαιοσύνη, και κατ΄ επέκταση η ισότητα και η ισονομία, ανακτούν την αξία τους και αναζητούνται από ένα ρεύμα ανθρώπων που προσπάθησε να μας αφυπνίσει.
Το συλλαλητήριο στη μνήμη των ανθρώπων που έφυγαν από τη ζωή στο τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη έγινε σύμβολο μιας πάλης απέναντι στη διαφθορά που εδώ και χρόνια ταλανίζει τη δημόσια ζωή, αλλά και προεκτείνεται σε διαμαρτυρία που πηγάζει από την ανασφάλεια της σημερινής εποχής. Ζούμε σε μια χώρα με αμφιβόλου ποιότητας δημόσιες υπηρεσίες, δημόσιες μεταφορές, δημόσια υγεία ακόμα και δημόσια παιδεία, υπερβολική ακρίβεια και χαμηλή ποιότητας ζωής. Η αντανάκλαση μιας συστημικής εξαθλίωσης έδωσε περισσότερο παλμό σε αυτήν τη συλλογική και εκρηκτική διαμαρτυρία.
Ο πόνος των γονιών που έχασαν να παιδιά τους εκείνη την καταχνιασμένη βραδιά έγινε πόνος όλων των Ελλήνων. Κάθε Έλληνας πατέρας και κάθε Ελληνίδα μάνα έχασε σε εκείνη τη σύγκρουση ένα μέρος από τα σπλάχνα του. Το συλλαλητήριο αγκάλιασε την ανησυχία κάθε γονιού όταν αποχαιρετά το παιδί του σε μια γωνιά κάποιας ελληνικής πόλης, σε ένα τμήμα κάποιου περιφερειακού πανεπιστημίου, σε κάποιος μέρος που φεύγει ταξίδι.
Τα δεδομένα στην Ευρώπη και στα οποία η Ελλάδα δεν συμβαδίζει, αποτελούν έναν δείκτη υποτίμησης της καθημερινότητας του ‘Έλληνα πολίτη. Ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός της χώρας δείχνει να εκτροχιάζεται όταν αναλύονται τα συγκριτικά μεγέθη τα οποία αφορούν την καθημερινή διαβίωση, την υγεία, την οικονομική ευρωστία, όπως και το επικείμενο διακύβευμα μιας ενδελεχούς αναζήτησης ενόχων σε αυτήν τη σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη.
Το συλλαλητήριο εξέφρασε εκείνο το υγιές τμήμα της ελληνικής κοινωνίας που δεν εκμαυλίστηκε από τις υποχωρήσεις, τα άδικα μνημόνια και τα τραγικά δυστυχήματα και εκείνο που με σθένος επιζητά έναν επαναπροσδιορισμό της δημοκρατίας με απαρχή αυτονόητα δικαιώματα, το δικαίωμα στη δικαιοσύνη, την ισότητα στην εργασία και τις ίσες οικονομικές ευκαιρίες σε ένα κράτος δικαίου.
Το συλλαλητήριο αυτό της αμφισβήτησης αποτέλεσε και ένα μήνυμα απέναντι στη στείρα και ξύλινη γλώσσα των πολιτικών, απέναντι στην συνεχιζόμενη σήψη του συστήματος και στην κομματική καπήλευση κάθε αντίδρασης. Αυτό το μήνυμα βροντοφωνάζει για έναν άλλο κόσμο που οραματίζεται συνειδητά ο Έλληνας, μιαν άλλη κοινωνία που θα κυριαρχούν οι βασικές αρχές της ισονομίας και της δικαιοσύνης και οι οποίες δεν θα καταλήγουν διαπραγματεύσιμες.
Και είναι ένα μήνυμα που μέχρι στιγμής δεν εγκολπώνεται από κανένα πολιτικό κόμμα, αλλά σιγοβράζει στη συνείδηση του Έλληνα πολίτη. Αυτό το μήνυμα λοιπόν δεν μιλάει για αποσταθεροποίηση και διάρρηξη της ομαλότητας, αλλά απαιτεί ένα καλύτερο αύριο, στο τώρα και το σήμερα.
Κι αυτό το μήνυμα φαίνεται να αποτελεί μια διαρκή συνθήκη και απαίτηση των Ελλήνων που κατέβηκαν στο συλλαλητήριο, αλλά κι εκείνων που συμφωνούν με αυτό πνευματικά και το επεξεργάζονται, και που θα συνεχίζει να γίνεται εντονότερο και πιεστικότερο.
Γιατί στην πραγματικότητα αυτό που προσδοκά η Ελλάδα από τη δύναμη των ανθρώπων που, σήμερα, φώναξαν ειρηνικά και κόσμια, είναι να υλοποιηθεί η φράση του Ross Perot:
«Ακτιβιστής δεν είναι αυτός που λέει ότι το ποτάμι είναι βρόμικο. Ακτιβιστής είναι αυτός που καθαρίζει το ποτάμι».
