.jpg)
«Ο καθένας ονειρεύεται να αλλάξει τον κόσμο, αλλά κανένας δεν έχει σκοπό ν’ αλλάξει τον εαυτό του». Λέων Τολστόι
Ο περίφημος και πολυδιαφημισμένος ποδηλατόδρομος της Αρεθούσης αποτέλεσε την αφορμή η πόλη της Χαλκίδας να δυσφημιστεί ανά το πανελλήνιο. Είναι γεγονός ότι το θέαμα με τους κάδους απορριμμάτων να στέκονται μεσούσης της λωρίδας κυκλοφορίας που απευθύνεται στους ποδηλάτες ήταν το ερέθισμα να γραφούν αρνητικά σχόλια τα οποία χλευάζουν την εικόνα περισσότερο, παρά την απόπειρα μιας πόλης να υιοθετήσει την κουλτούρα του ποδήλατου.
Καταρχήν ο συγκεκριμένος δρόμος με τη διαπλάτυνση του πεζοδρομίου, την καινούργια νησίδα και άσφαλτο βρήκε χρηματοδότηση γιατί εντάχθηκε σε ένα πρόγραμμα το οποίο συνεισέφερε οικονομικά οδικά έργα με μία πράσινη προσέγγιση.
Συνεπώς η αρχική χρήση του ποδηλατόδρομου ήταν καθαρά μια γραφειοκρατική διαδικασία ή οποία επιτρέπει να εκταμιευθούν χρήματα για τη συγκεκριμένη οδό και η οποία απευθύνεται περισσότερο στην καλύτερη διέλευση των οχημάτων παρά στη δημιουργία μιας κοινότητας ποδηλατιστών. Ακολούθως, αυτοί οι ονειροπόλοι ποδηλάτες, με την αποπεράτωση του έργου, θα έβλεπαν χρόνο και χώρο για το σημαντικό αυτό μέσο μεταφοράς που αφουγκράζεται την πράσινη ανάπτυξη, την κλιματική αλλαγή, τη μείωση των αστικών ρύπων και τόσα άλλα.
Φυσικά η Χαλκίδα διεκδικεί όσκαρ υποκρισίας όταν αναμένει από ένα καινούργιο έργο υποδομής να δημιουργήσει ποδηλατική κουλτούρα από τη στιγμή που εδώ και χρόνια βασιλεύει το αυτοκίνητο και τα προβλήματα που αυτό δημιουργεί, όπως η γενικότερη προσβασιμότητα, η έλλειψη πάρκινγκ η απουσία αστικών συγκοινωνιών.
Αν θεωρήσουμε ότι η πόλη μας έγινε περίγελος λόγω κάποιων κάδων σκουπιδιών σε έναν ποδηλατικό διάδρομο θα λέγαμε ότι έχει γίνει αντικείμενο περιφρόνησης όταν μια ομάδα ιδεαλιστών προσπάθησε πριν κάμποσα χρόνια να δημιουργήσει μια ενσυνείδητη κουλτούρα, διοργανώνοντας μια φορά την εβδομάδα ποδηλατικές διαδρομές σε ολόκληρη την πόλη και ακούγοντας τους οδηγούς των αυτοκινήτων, τη συγκεκριμένη ώρα, να σιχτιρίζουν τους δύστυχους ποδηλάτες.
Η πόλη μας είναι ήδη αντικείμενο κοροϊδίας όταν ο ποδηλάτης, ο οποίος θα βγει από αυτόν τον πολυσυζητημένο ποδηλατόδρομο των 200 μέτρων με αρχή και τέλος, θα συναντήσει τη μήνη των συνδημοτών του, αφού όποιος κάνει πετάλ ενοχλεί, πιάνει το δρόμο, πάει αργά, είναι επικίνδυνος για την αστική ασφάλεια.
«Το ψάρι βρωμάει απ’ το κεφάλι» και η ίδια η Δημοτική Αρχή πριν καν ολοκληρωθεί και παραδώσει το έργο, γέμισε τον ποδηλατόδρομο με εμπόδια. Τι κουλτούρα να περάσει και σε κάθε πολίτη που ακόμα πλάθεται;
Η Χαλκίδα και οι πολίτες της, εδώ και χρόνια, αντιμετωπίζουν τους ποδηλάτες ως εξωγήινους που ενοχλούν την κανονικότητα, δηλαδή τη νοοτροπία μια πόλης εχθρικής όχι μόνο στο ποδήλατο, αλλά και στον πεζόδρομο, την άθληση, το πάρκο, την παραθαλάσσια πεζοπορία.
Μου φαίνεται απίστευτη υποκρισία να ειρωνευόμαστε τους σκουπιδοτενεκέδες στον ποδηλατόδρομο, τη στιγμή που είμαστε δημότες μιας πόλης που τόσα χρόνια δεν έχει επιδείξει ενδιαφέρον να χτίσει μια κουλτούρα στην οποία κυρίως οι νέοι και τα παιδιά θα γαλουχηθούν να χρησιμοποιούν το ποδήλατο για τις μεταφορές τους ως ένα δώρο ζωής.
Να σημειώσουμε ότι το 60% των Δανών δεν έχει αυτοκίνητο, στην Ολλανδία ο ποδηλάτης έχει προτεραιότητα ακόμη και από τον πεζό και ότι οι κουλτούρες τους χτίστηκαν από την κοινότητα, τους ανθρώπους, και όχι από τις συμβιβαστικές και ψηφοθηρικές πολιτικές ενός εμβληματικού και ταυτόχρονα κίβδηλου λειτουργικά έργου με πρόσκαιρη λάμψη.
Φυσικά ποδήλατο σημαίνει περιβάλλον, καθημερινή άσκηση, άμεση μετακίνηση χωρίς ρύπους για την ατμόσφαιρα, υγιή αστικό τρόπο ζωής. Ποδήλατο όμως σημαίνει και παιδιά που θέλουν να παίξουν, να γευτούν τη ζωή όπως είναι αυθεντική, και παράλληλα γονείς που το επικροτούν.
«Ο κόσμος όπως τον έχουμε δημιουργήσει είναι μια διαδικασία της σκέψης μας. Δεν μπορεί να αλλάξει χωρίς να αλλάξουμε τη σκέψη μας». Albert Einstein
