Γράφει ο Γιώργος Θεοφίλης
«Όταν το τελευταίο δέντρο θα έχει κοπεί, όταν τα ποτάμια θα έχουν μολυνθεί, όταν τα ψάρια της θάλασσας θα είναι νεκρά, τότε ο άνθρωπος θα καταλάβει ότι τα χρήματα δεν τρώγονται», ένα Ινδιάνικο Ρητό.
«Οι άνθρωποι επινόησαν τη θεά της τύχης για να δικαιολογήσουν τη δική τους έλλειψη θέλησης», απόφθεγμα του Δημόκριτου.
«Ο άνθρωπος είναι το πιο παράλογο είδος. Λατρεύει έναν αόρατο Θεό και καταστρέφει μια ορατή φύση χωρίς να συνειδητοποιεί ότι η φύση που καταστρέφει είναι ο Θεός που λατρεύει», η γνωστή άποψη του αστροφυσικού Χούμπερτ Ριβς.
«Ο άνθρωπος είναι ένα βρόμικο ποτάμι. Πρέπει να είσαι θάλασσα για να μπορείς να δέχεσαι ένα βρόμικο ποτάμι χωρίς να λερώνεσαι», από το έργο του Νίτσε τάδε έφη Ζαρατούστρα.
Όλες αυτές οι φράσεις αποτελούν συνδήλωση του κινδύνου. Ο πλανήτης φλέγεται, η φύση καταστρέφεται, ο άνθρωπος εκτροχιάζεται. Η πύρινη λαίλαπα που ζήσαμε από μακριά, από την ασφάλεια της απόστασης, από τον φλεγόμενο γεμάτο αποκαΐδια ουρανό, μας χτύπησε την πόρτα, ή στην πραγματικότητα μας κέντρισε τη συνείδηση και έκρουσε τον κώδωνα όχι του κινδύνου αλλά του ολοκληρωτικού αφανισμού, ενός ολοκαυτώματος. Χτίζουμε βιομηχανίες, πολυτελείς κατοικίες, εξεργαζόμαστε χημικά υλικά, αμφισβητούμε την βιοποικιλότητα που συγκατοικεί εδώ δίπλα μας στο ίδιο οικοσύστημα. Είμαστε έτσι πολιτισμένοι; Η πύρινη λαίλαπα είναι αποτέλεσμα ενός εγωκεντρικού πλάσματος που θεωρεί ότι διαφεντεύει τον πλανήτη, τον ιδιοποιείται και του επιβάλλει τον πολιτισμό του, την πολιτική του, την κρίση του.
Αυτό όμως που διάχυτα κατέκλυσε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, το τεχνολογικό αποτέλεσμα του ίδιου πολιτισμού που όλοι μας επιλέγουμε να εκφραστούμε, είναι οι ποικίλες και πολλαπλές κινήσεις αλληλεγγύης. Δωμάτια ξενοδοχείων ως καταλύματα σε πυρόπληκτους, τρόφιμα και ρούχα σε όσους έχουν ανάγκη, νερό για όσους εκεί στην πρώτη γραμμή της μάχης παλεύουν δίνοντας και την τελευταία ικμάδα των δυνάμεών τους για να διασώσουν ανθρώπους, ζώα, περιουσίες. Το κίνημα αυτό της αμέριστης, άδολης και ανιδιοτελούς συμπαράστασης των ανθρώπων προς τον πληγέντα άνθρωπο είναι το μήνυμα και η βοή που αντηχεί στα στήθη του απλού πολίτη με απόλυτη συναίσθηση του ορατού πλέον ολέθρου, να χάσουμε το κοινό μας σπίτι, αυτό που μας φιλοξενεί, μας γεννά και μας αναθρέφει, τον πλανήτη Γη.
Η πολιτική αδιαφορία, η έπαρση και η κομπορρημοσύνη των αρχόντων, η αυθυποβολή στον Υπεράνθρωπο, η οικονομική ασυδοσία, η καταναλωτική μανία ωχριούν μπροστά στην ανάγκη που έχουμε όλοι μας να σταθούμε στον πλησίον, ένας πλησίον που μοιάζει σαν άνθρωπος, όμως εν τέλει λέγεται Φύση. Ας ενδυναμώσουμε την φωνή όλων αυτών που βγαίνουν μπροστά για να συνδράμουν με ότι έχουν και ας χτίσουμε το μέλλον από αυτή την αφετηρία, την αρετή και την τόλμη.
Ο Νίκος Καζαντζάκης μας εξηγεί «ο άνθρωπος όταν νιώθει πόνο είναι ζωντανός. Όταν όμως νιώθει τον πόνο του άλλου, τότε, ναι, είναι Άνθρωπος». Αυτό είμαστε οι περισσότεροι και αυτή να είναι η πραγματική αλλαγή για την επομένη μέρα μετά την πύρινη λαίλαπα ή την ανθρώπινη λαίλαπα. Ο άλλος άνθρωπος.
