.jpg)
Η τοπική αυτοδιοίκηση είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας μας, καθώς οι άνθρωποι που εκλέγουμε για να διαχειριστούν τις κοινές μας υποθέσεις προέρχονται από εμάς και αντανακλούν τις επιλογές, τις προσδοκίες και –καμιά φορά– την αδιαφορία μας.
«Έχουμε τη Δημοτική Αρχή που μας αξίζει» – μια φράση που ακούγεται συχνά στις τοπικές κοινωνίες, άλλοτε με περηφάνια και άλλοτε με απογοήτευση. Άραγε πόσο σωστή φράση είναι; Ας πούμε για παράδειγμα το υπόλοιπο των πολιτών που δεν ψήφισε την εκάστοτε Δημοτική Αρχή ή το εκάστοτε κόμμα που μας κυβερνά, γιατί να αξίζει να το διοικούν αυτοί;
Βέβαια, τώρα θα αναρωτιέστε που το πάω και γιατί τα λέω όλα αυτά.
Τις τελευταίες μέρες με αφορμή το καρναβάλι και τα ποσά που ξοδεύτηκαν γι’ αυτό αναρωτήθηκα: “τι έχουμε κάνει τόσο λάθος πια”; Μετά αναλογίστηκα όλα αυτά τα χρόνια που ζω σε αυτή στη Χαλκίδα “Άραγε πάντα έτσι ήταν; Πάντα τον κόσμο δεν τον ενδιέφερε”;
Πολιτισμός
Θυμάμαι την δεκαετία του ’90 λοιπόν, που ήμουν παιδί, τις πρώτες μέρες που φτιάχτηκε το Θέατρο Παπαδημητρίου. Θυμάμαι το συναίσθημα όταν μπήκαμε πρώτη φορά στο θέατρο, για να κάνουμε την παράσταση μας με το Ωδείο, και μας φαινόταν λες και είχαμε μπει στην σκάλα του Μιλάνου. Ολοκαίνουρια καθίσματα με συσπανσιόν τραπεζάκι. Θυμάμαι ότι καθόμουν εκεί και άνοιγα και έκλεινα το τραπεζάκι με ενθουσιασμό, λες και ήταν η μεγαλύτερη ανακάλυψη του κόσμου. Το πάτωμα που ήταν σαγρέ και γυάλιζε για να μην γλιστράς και έμοιαζε με αστερόσκονη. Και μετά τα άπειρα φώτα που κατέκλυζαν την σκηνή από πάνω και από τα πλάγια. Η Χαλκίδα είχε ένα σύγχρονο θέατρο επιτέλους. Ένα θέατρο όπου τα Ωδεία, οι σχολές χορού, οι σύλλογοι, είχαν τον χώρο που τους άξιζε. Είχαν τοn χώρο για να ανεβάσουν επιτέλους τις παραστάσεις των ονείρων τους.
Τα χρόνια πέρασαν και επανήλθα σε αυτόν τον χώρο τώρα πια ως επαγγελματίας. Ξέρετε πόσα φώτα λειτουργούσαν; ΤΡΙΑ! Ναι καλά διαβάσατε, τρία! Πήγα πάνω στο ηλεκτρολογείο, και τα μηχανήματα ήταν από την δεκαετία του ’90. Τα ίδια μηχανήματα. Και εμείς είχαμε 2016 πια.
Φτάσαμε στο 2025 και πλέον η Χαλκίδα δεν έχει θέατρο. Η Χαλκίδα των περίπου 110 χιλιάδων κατοίκων, δεν έχει θέατρο! Το διανοείστε αυτό;
Η Έλλειψη Θεάτρου: Μια Πολιτιστική Ερημιά
Το θέατρο δεν είναι μόνο ένας χώρος ψυχαγωγίας, αλλά και ένα ζωντανό κύτταρο παιδείας, έκφρασης και δημιουργικότητας. Σε μια πόλη αυτού του μεγέθους, όπως η Χαλκίδα, η απουσία ενός θεατρικού χώρου στερεί από τους κατοίκους την ευκαιρία να παρακολουθήσουν ποιοτικές παραστάσεις, να καλλιεργήσουν το ενδιαφέρον τους για τις τέχνες.
Οι μαθητές και οι νέοι της πόλης χάνουν τη δυνατότητα να συμμετέχουν σε θεατρικές δραστηριότητες που θα μπορούσαν να ενισχύσουν τη φαντασία, τη δημιουργικότητα και την αυτοπεποίθησή τους. Αντί να ταξιδεύουν σε γειτονικές πόλεις για να απολαύσουν μια παράσταση, θα μπορούσαν να έχουν ένα θέατρο στην πόλη τους, που να λειτουργεί ως κέντρο πολιτισμού.
Αθλητισμός
Πίσω στα 90s ξανά. Με την σχολική ομάδα του δημοτικού είχαμε αγώνες για το τοπικό πρωτάθλημα στο κλειστό γήπεδο “Μέλινα Μερκούρη”. Ήταν επίσης η εποχή που η ΑΓΕΧ ήταν στην Α2 Εθνική. Μόλις είχε φτιαχτεί το νέο κλειστό Γήπεδο στην Κάνηθο. Με τον πατέρα μου πηγαίναμε σε κάθε παιχνίδι εντός έδρας της ΑΓΕΧ. Η σύγκριση με το κλειστό της “Μελίνας Μερκούρη” ήταν εκτός συναγωνισμού. Το κλειστό της Κανήθου μου φαινόταν σαν το μεγαλύτερο γήπεδο του κόσμου. Έπρεπε να πάω στην Αθήνα για να καταλάβω πως είναι τα μεγάλα γήπεδα.
Μέσα στα επόμενα χρόνια, όλες οι Αθλητικές εγκαταστάσεις της Χαλκίδας αρχίσαν σιγά – σιγά να υπολειτουργούν. Το Δημοτικό Στάδιο Χαλκίδας έχασε την μια εξέδρα και δεν ξανά φτιάχτηκε ποτέ. Αυτή την έρμη πρόσοψη του, που πέφτουν κάθε τρεις και λίγο τα ντουβάρια, ένας δεν σκέφτηκε να την φτιάξει; Tο μόνο που έκαναν ήταν να ξύσουν το επίχρισμα που ήταν έτοιμο να φύγει και μετά να το περάσουν με άσπρη μπογιά. Για να μην μιλήσουμε για το στέγαστρο – παρωδία, και τις αθλητικές εγκαταστάσεις εντός του γηπέδου. Στην ίδια κατάσταση βρίσκεται προφανώς και το κολυμβητήριο της Χαλκίδας.
Η Απουσία Σύγχρονων Αθλητικών Εγκαταστάσεων: Εμπόδιο στην Ανάπτυξη του Αθλητισμού
Ο αθλητισμός είναι ένας βασικός πυλώνας της κοινωνίας, ενισχύοντας την υγεία, την ομαδικότητα και την κοινωνική συνοχή. Οι σύγχρονες αθλητικές εγκαταστάσεις δεν εξυπηρετούν μόνο τις ανάγκες μιας επαγγελματικής ομάδας (που και αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό) αλλά αποτελούν σημείο συνάντησης για τους νέους, τους αθλητές και τις τοπικές ομάδες.
Χωρίς αυτές, οι αθλητές της πόλης αναγκάζονται να προπονούνται σε ακατάλληλες συνθήκες, γεγονός που περιορίζει τις δυνατότητές τους να διακριθούν. Παράλληλα, το φίλαθλο κοινό δεν έχει έναν άνετο και ασφαλή χώρο για να παρακολουθήσει αθλητικά γεγονότα, στερώντας από την πόλη την ευκαιρία να φιλοξενήσει σημαντικές διοργανώσεις.
Εν Κατακλείδι
Όλες οι πολιτιστικές και αθλητικές εγκαταστάσεις της πόλης μας, έγιναν τη δεκαετία του ’80 και του ’90. Έκτοτε σταμάτησαν. Δεν σταμάτησαν όμως μόνο να δημιουργούνται νέα έργα, αλλά σταμάτησαν και τα παρόντα οικοδομήματα να μην ανακαινίζονται και να αφήνονται στην μοίρα τους. Μπορώ να καταγράψω όλες τις ελλείψεις αναλυτικά, των χώρων αυτών και των άλλων που δεν ανέφερα (όπως το θέατρο Ορέστη Μακρή, άλλο φιάσκο από κει) αλλά ποιο το νόημα αφού η ουσία είναι ίδια με τις προαναφερθείσες.
Η δημιουργία ενός θεάτρου και ενός σύγχρονου γηπέδου δεν είναι πολυτέλεια, αλλά ανάγκη. Μια πόλη 110.000 κατοίκων αξίζει να έχει πρόσβαση στον πολιτισμό και τον αθλητισμό.
Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, παρατηρείται το φαινόμενο ψηφοφόροι να επιλέγουν υποψηφίους όχι βάσει του έργου και των ικανοτήτων τους, αλλά με κριτήριο την οικονομική τους επιφάνεια ή την κομματική τους επιρροή. Αυτή η νοοτροπία οδηγεί στη διαιώνιση ενός πολιτικού συστήματος όπου η εξουσία απονέμεται σε πρόσωπα που διαθέτουν χρήματα για προεκλογικές εκστρατείες ή στηρίζονται από μεγάλα πολιτικά κόμματα, ανεξάρτητα από το αν έχουν αποδείξει ότι μπορούν να προσφέρουν ουσιαστικά. Το αποτέλεσμα είναι συχνά η στασιμότητα, η έλλειψη καινοτομίας και η διαιώνιση της πελατειακής σχέσης μεταξύ πολιτών και πολιτικών. Όταν οι εκλογές γίνονται θέμα οικονομικής δύναμης και κομματικών μηχανισμών, αντί για αξιοκρατία και προσφορά, η κοινωνία καταλήγει να έχει εκπροσώπους που εξυπηρετούν συμφέροντα, αντί να εργάζονται για το κοινό καλό.
Πόσο θα κρατήσει αυτό; Πόσοι είναι άραγε αυτοί που επωφελούνται από αυτή την “συναλλαγή”;
Φωτογραφία εξωφύλλου: Theo Maroulis on Unsplash
