.jpg)
Γράφει η Μαίρη Ταυρή
Την Κυριακή το βράδυ βρέθηκα στο Θέατρο «Περί τεχνών», και στα πλαίσια της δράσης Black Box Live Sessions που οργανώνεται από την Be With, παρακολούθησα τους Opera Chaotique στη Χαλκίδα. Ενώ τους γνώριζα, είχα διαβάσει κι είχα ακούσει δηλαδή, θεωρώ πως πήγα εκεί σαν λευκός καμβάς, αφού δεν τους είχα δει από κοντά. Πιστεύω πως όσο και ν’ ακούσεις την ηχογραφημένη και τέλεια επεξεργασμένη εκτέλεση ενός τραγουδιού, το «ζωντανά» είναι αλλιώς. Δέχεσαι το συναίσθημα που προορίζει για εσένα ο καλλιτέχνης πιο άμεσα, πιο αβίαστα, πιο στοχευμένα.
Καθώς μπαίνω, βρίσκω μια γνωστή παρέα και κάθομαι μαζί τους. Όλοι μιλούν για το πόσο καταπληκτικοί είναι οι Opera Chaotique, κι εκεί που τολμώ να πω πως δεν τους έχω ακούσει live ξανά, μόνο που δεν έπεσαν να με φάνε! «Ετοιμάσου» μου λένε, «δεν φαίνεσαι αρκετά έτοιμη για το σημερινό», «δεν έχεις ξαναδεί κάτι παρόμοιο». Σταματάει να μπαίνει ο κόσμος, δεν υπάρχουν πλέον κενές θέσεις, κι εγώ τελικά στριμώχνομαι σε μια γωνία πιο ψηλά για να έχω καλύτερη θέα. Σβήνουν τα φώτα και βγαίνουν στη σκηνή.
«Melodic». «Εrotic». «Οpera». «Chaotique». Τέσσερις λέξεις που περιγράφουν ακριβώς αυτό που ακολούθησε.
Δεν θα κάνω spoil το πρόγραμμα γιατί πραγματικά αξίζει να τους δείτε από κοντά. Τα μόνα που θα πω για το πρώτο μέρος είναι ότι περιελάμβανε μερικές από τις καλύτερες εκτελέσεις γνωστών τραγουδιών που έχω ακούσει, πάντα με τα δικά τους μουσικά «χρώματα», και τις dark comedy «πινελιές» που σίγουρα, μόνο ο Tenorman και ο Voodoo Drummer, μπορούν να φέρουν πάνω στη σκηνή. Μέσα από τα λόγια και τα τραγούδια, μίλησαν για τον έρωτα και τη μοναξιά, γιατί μοναξιά και έρωτας πάνε πάντα μαζί, για τα δαιμόνια και πως τα «ξορκίζουν» με τη μουσική, γιατί η μουσική «βάζει τα πράγματα σε τάξη», για το «φιλί» που «τι δε θα ‘διναν για να το πάρουν», και γι’ αυτές τις τραγωδίες που, «είναι δράμα ρε παιδί μου»!
Στη συνέχεια, με τις μάσκες τους και χωρίς, έριξαν φως στις «σκοτεινές» πλευρές της ποίησης. Μελοποιημένα ποιήματα και σατυρικά trivia (είχαν και χειρόγραφα για την εγκυρότητά τους παρακαλώ) ποιητών όπως ο Ναπολέων Λαπαθιώτης, ο Σεφέρης, ο Παλαμάς (έκλαψα), ο Μίλτος Σαχτούρης, ο Γιάννης Ρίτσος, ακούστηκαν αυθεντικά, όπως δεν έχουν ξανακουστεί. Πάντα με έμφαση στο συναίσθημα και την κωμική πλευρά της τραγωδίας. Με μοναδικές εκτελέσεις αγαπημένων αλλά και δικών τους καινούργιων (και σίγουρα νεο-αγαπημένων!) τραγουδιών, παρουσίασαν μια ευρεία γκάμα θεματικών. Αντιπολεμικά και κοινωνικά μηνύματα, αυτοκτονίες, θάνατοι, ανθρώπινες σχέσεις, γάμοι, απιστίες, ζωή. Μοναξιά. Έρωτας. Χιούμορ. Με έκαναν να κλείσω τα μάτια και να ξεχάσω πως υπάρχει κόσμος δίπλα μου, να τραγουδήσω μαζί τους όλο το Bohemian Rhapsody, γιατί ναι δεν εμπιστεύομαι ανθρώπους που δεν ξέρουν απ’ έξω τους στίχους αυτού του τραγουδιού, και να ηρεμήσω, λες και όλο αυτό το χάος ήταν η ψυχοθεραπεία μου.
Αγαπημένο τραγούδι από την παράσταση; Η σιωπή. Κι όσοι ξέρουν, ξέρουν. Όσοι δεν ξέρουν, να πάνε να τους ακούσουν από κοντά, γιατί τέτοιο masterpiece δεν πρέπει να το χάσουν.
Οι Opera Chaotique, με κάθε τους τραγούδι έκαναν τους ερωτευμένους, να χειροκροτούν όλο και πιο δυνατά, και όλους εμάς τους υπόλοιπους, να βλέπουμε από μακριά τί χάνουμε.
