.jpg)
Μια λωρίδα μπλε θάλασσας στο δικό μας Αιγαίο. Αυτός ήταν ο υγρός τάφος στον οποίο θυσιάστηκαν τόσοι άνθρωποι, οι καλούμενοι μετανάστες ή πρόσφυγες, θύματα της παγκόσμιας οικονομικής ανισότητας, της κλιματικής κρίσης, της ένδειας και του πολέμου.
Η εφημερίδα Liberation αποτείνει δριμύ κατηγορώ: «Πόσο ακόμα θα δεχόμαστε να πνίγονται παιδιά, γυναίκες και άνδρες που προσπαθούν, με κάθε κόστος, να ξεφύγουν από την πείνα, τη δυστυχία και τη βία για να βρουν καταφύγιο στην Ευρώπη; Πώς μπορούμε ακόμα, όταν κοιτάμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη κάθε πρωί χωρίς να ανατριχιάζουμε, να επιμένουμε να διπλοκλείνουμε τα σύνορα της Ευρώπης, όταν ξέρουμε ότι ακριβώς αυτό το κλείσιμο είναι που παρακινεί τους μετανάστες να παρακάμπτουν το εμπόδιο και να παίρνουν τις πιο επικίνδυνες διαδρομές; Πώς μπορούμε να φανταστούμε ότι στερούμε από άλλους ανθρώπους, ξένους, μια καλύτερη ζωή, όταν όλοι μας είμαστε προϊόντα προηγούμενων μεταναστεύσεων και οι περισσότεροι πρόγονοί μας έδωσαν τις ίδιες μάχες; Πώς μπορούμε ακόμα να εμποδίζουμε άνδρες και γυναίκες να έρθουν να εργαστούν στο έδαφός μας, όταν συνεχώς θρηνούμε για την έλλειψη προσωπικού σε νοσοκομεία, βρεφονηπιακούς σταθμούς, σχολεία, εταιρείες μεταφορών, εστιατόρια, αρτοποιεία; Η τραγωδία στην Πελοπόννησο είναι ανείπωτη: εκατοντάδες άνθρωποι σε ένα απλούστατο αλιευτικό σκάφος, από τους οποίους ζητήθηκε να βγάλουν τα σωσίβια τους για να στριμωχτούν ακόμη περισσότερο, εγκαταλείπουν τη Συρία, το Αφγανιστάν και τη Λιβύη με φόβο, χωρίς εναλλακτική λύση. Είναι καιρός να αλλάξουμε μυαλά, αν όχι για ανθρωπιστικούς λόγους, τουλάχιστον για ένα ζήτημα κοινής λογικής: η πολιτική μας να μην υποδεχόμαστε τους μετανάστες δεν αποδίδει. Δεν αποτρέπει τους επίδοξους μετανάστες να δοκιμάσουν την τύχη τους στην Ευρώπη. Τους σκοτώνει.»
View this post on Instagram
O στυγνός θάνατος όλων αυτών των ανθρώπων δεν προβλέφθηκε. Προτάθηκε όμως τριήμερο πένθος από μια χώρα η οποία από τη μια φάνηκε άπραγη παρακολουθώντας το συγκεκριμένο σκάφος και από την άλλη διατείνεται ότι η πολιτική της εμποδίζει τις μεταναστευτικές ροές, όχι όμως τους διακινητές. Οξύμωρο σχήμα η στάση μας. Εμπόδια προσβασιμότητας από τη μια, οίκτος και ριπές κατά των διακινητών από την άλλη.
Αλήθεια ποιος μίλησε για την ανάγκη των ανθρώπων σε όλα τα μέρη του κόσμου, να ζήσουν μια ζωή πέραν της πενίας, της ανέχειας, των πολεμικών αιματοκυλισμάτων. Μια ζωή που όλοι μας ονειρευόμαστε για εμάς και τα παιδιά μας και που τις περισσότερες φορές δεν χρειάζεται να στοιβαχτούμε πεινασμένοι σε αμπάρια πλοίων, να υποστούμε απάνθρωπες κακουχίες και προπάντων να ρισκάρουμε τη σωματική μας ακεραιότητα. Αυτό το όνειρο μιας καλύτερης ζωής για κάποιους ανθρώπους σε άλλα μέρη του πλανήτη γίνεται και θα γίνεται πρωταρχική ανάγκη.
Στο Αιγαίο βυθίστηκαν τα όνειρα, ή μάλλον οι ανάγκες όλων αυτών των ανθρώπων, βυθίστηκε όμως και ο πολιτισμός που χτίζουμε όλοι εμείς που γεννηθήκαμε σε ένα περιβάλλον με προοπτικές. Γιατί ο σύγχρονος πολιτισμός πενθεί και θα πενθεί, κάποιες φορές από υποκριτική διάθεση και άλλες φορές από απορριπτική πολιτική.
«Δεν υπάρχει τίποτε πιο άνισο από την ίση μεταχείριση των ανίσων», Αριστοτέλης.
