.jpg)
Οι παγανιστικές ρίζες της Ημέρας του Αγίου Βαλεντίνου, της γιορτής των ερωτευμένων, ήταν ασύνδετες και ασύμβατες. Έφτασε λοιπόν ένας παπάς που εκχριστιανοποίησε τη γιορτή με τη βοήθεια ενός Άγιου ή μάλλον με τρεις Αγίους.
Η παράδοση της ημέρας του Αγίου Βαλεντίνου, της γιορτής των ερωτευμένων, χρονολογείται από τους ρωμαϊκούς χρόνους, το 496 μ.Χ, όταν ο τότε Πάπας Γελάσιος Α’ θέλησε να βάλει τέλος στα Λουπερκάλια, τις αρχαίες παγανιστικές τελετές αφιερωμένες στον θεό της γονιμότητας Λούπερκους.
Αυτές οι τελετές εορτάζονταν στις 15 Φεβρουαρίου και περιλάμβαναν ξέφρενους εορτασμούς οι οποίοι έρχονταν σε ευθεία αντίθεση με τη χριστιανική ηθική και την ιδέα της αγάπης.
Η παγανιστική τελετή
Ειδικότερα, το αποκορύφωμα αυτής της παγανιστικής τελετής σημειωνόταν όταν οι Ρωμαίοι οικοδεσπότες προσφέρονταν, εντελώς αυθόρμητα και ευθαρσώς στο δρόμο, να μαστιγωθούν από μια ομάδα γυμνών νεαρών ανδρών, αφοσιωμένων στον άγριο και φαύλο Λούπερκους. Ακόμη και έγκυες γυναίκες συμμετείχαν με προθυμία στο τελετουργικό, πεπεισμένες ότι θα ήταν καλό για τη γέννηση του παιδιού τους.
Άλλωστε, για να ανακουφίσουν τον πόνο του τελετουργικού, αρκούσε το θέαμα που πρόσφεραν τα σώματα εκείνων των τολμηρών νεαρών ανδρών, οι οποίοι κυκλοφορούσαν εντελώς γυμνοί ή, το πολύ, με μια δερμάτινη ζώνη σφιχτή γύρω από τους γοφούς τους.
Για να «βαφτίσει» τη γιορτή της αγάπης, ο Πάπας Γελάσιος Α’ αποφάσισε να τη μεταφέρει την προηγούμενη μέρα, η οποία ήταν αφιερωμένη στον Άγιο Βαλεντίνο, κάνοντάς τον κατά κάποιο τρόπο προστάτη των ερωτευμένων.
Άγιος Βαλεντίνος, ένας ή περισσότεροι Άγιοι;
Ωστόσο, υπάρχουν πολλοί Άγιοι με το όνομα Βαλεντίνος και, εκτός από το γεγονός ότι όλοι ήταν μάρτυρες, δεν είναι γνωστά πολλά στοιχεία γι’ αυτούς. Δύο Άγιοι ωστόσο είναι οι πιο γνωστοί.
Ο πρώτος, που γεννήθηκε στην Interamna (σημερινό Terni) το 176 μ.Χ,, προστάτευε τους εραστές, τους καθοδηγούσε στο να κάνουν γάμο και τους ενθάρρυνε να γεννήσουν παιδιά. Η θρησκευτική (και όχι ιστορική) λογοτεχνία περιγράφει τον Άγιο ως θεραπευτή των επιληπτικών και υπερασπιστή των ιστοριών αγάπης.
Ιδιαίτερα συνεισέφερε και σε περιστάσεις όπου οι ερωτευμένοι κατέληγαν δυστυχισμένοι, με έναν θρύλο να λέγεται, ότι εξομάλυνε τη σχέση μεταξύ δύο συντρόφων που μάλωναν, προσφέροντάς τους ένα τριαντάφυλλο.
Ο δεύτερος Άγιος, ωστόσο, πέθανε στη Ρώμη στις 14 Φεβρουαρίου 274 μ.Χ, αποκεφαλισμένος. Σύμφωνα με ορισμένες πηγές ίσως να ήταν ο ίδιος ο επίσκοπος του Terni. Σε άλλες πηγές που αποτελούν ίσως και μια πιο εύλογη θεωρία αναφέρεται ότι ήταν ένας ακόμη χριστιανός μάρτυρας, ενώ κάποιες άλλες πηγές πιστοποιούν ότι ο συγκεκριμένος Άγιος δεν υπήρξε ποτέ.
Σε κάθε περίπτωση, λέγεται ότι ο Βαλεντίνος εκτελέστηκε επειδή είχε τελέσει τον γάμο μεταξύ της χριστιανής Σεράπιας και του Ρωμαίου λεγεωνάριου Σαμπίνου, ο οποίος ήταν ειδωλολάτρης. Η τελετή έγινε γρήγορα, γιατί η νεαρή ήταν άρρωστη. Και οι δύο σύζυγοι πέθαναν μαζί, τη στιγμή που τους ευλόγησε ο Βαλεντίνος. Το μαρτύριο του ιερέα και τελετάρχη θα έκλεινε τότε τον κύκλο της τραγωδίας.
Η λογοτεχνική προέλευση
Στην πραγματικότητα, η σύγχρονη αξία της καθιέρωσης του Αγίου Βαλεντίνου ως προστάτη της αγάπης πρέπει να αποδοθεί στον Geoffrey Chaucer, τον συγγραφέα των «Διηγημάτων του Canterbury» που στα τέλη του 14ου αιώνα έγραψε, προς τιμή του γάμου μεταξύ του Richard II και της Anne of Bohemia το «Κοινοβούλιο των Πουλιών», ένα ποίημα του 700 μ.Χ, όπου ο Άγιος Βαλεντίνος συνδέεται με τον Έρωτα.
Και με αυτόν τον τρόπο ο Άγιος Βαλεντίνος έγινε η ενδιάμεση διάσταση μεταξύ του ουράνιου κόσμου και της αυλικής αγάπης, κατακτώντας τη θέση που έχει σήμερα στην ιστορία.
