*Γράφει η Μαίρη Ταυρή
Έζησα στην Αγγλία για πέντε χρόνια και κάθε χρονιά μάθαινα όλο και πιο πολλά για τη γιορτή του Halloween, και πως συνηθίζουν να την περνούν, κυρίως, οι φοιτητές. Οι συγκάτοικοι και οι φίλοι μου με βοήθησαν πολύ να δημιουργήσω μοναδικές ξέγνοιαστες αναμνήσεις που μέχρι και σήμερα με κάνουν να χαμογελώ.
Ως φοιτητής εκεί (αλλά όχι μόνο), έχεις σίγουρα ακούσει για τη γιορτή του Halloween, που πραγματοποιείται στις 31 Οκτωβρίου. Είναι η ημέρα που αφιερώνεται στον εορτασμό τον νεκρών, των αγίων και των μαρτύρων. Γιορτάζεται σε διάφορα μέρη του κόσμου, όχι μόνο στην Αγγλία και την Αμερική, αλλά με το πέρασμα του χρόνου, και σε άλλες Ευρωπαϊκές και Ασιατικές χώρες. Ότι και να έχεις διαβάσει όμως δεν σε προετοιμάζει για αυτό που ζεις το Halloween στην Αγγλία, που με τα χρόνια έγινε από τις αγαπημένες μου γιορτές.
Όλα ξεκινάνε συνήθως δύο εβδομάδες πιο πριν, στο σούπερ μάρκετ της γειτονιάς σου, που ξαφνικά γεμίζει με Halloween διακόσμηση. Από το πουθενά, μέσα σε μία μέρα, υπάρχουν πλαστικές αράχνες κρεμασμένες από το ταβάνι, ψεύτικοι ιστοί στις γωνίες, ζωγραφισμένες κολοκύθες πάνω στα ταμπελάκια των προϊόντων, καπέλα και τρομαχτικές μάσκες, μπογιές για το πρόσωπο, φαναράκια και κεριά, και οτιδήποτε άλλο διακοσμητικό αλλά στην Halloween εκδοχή του. Το καλύτερο όμως όλων είναι τα σοκολατάκια. Τόσα πολλά σοκολατάκια! Προσφορές με μεγάλους κουβάδες (ναι, κουβάδες) με γλυκά, να έχεις να δίνεις στο “trick or treat”. Αυτό το έθιμο που έρχονται παιδάκια στην πόρτα σου μασκαρεμένα, που αν δεν τους δώσεις γλυκάκι θα κάνουν ζημιές; Πραγματικά, πέντε χρόνια δεν μου συνέβη ποτέ, και ούτε και σε κανέναν άλλον στο σπίτι που έμενα, γιατί απ’ ότι φαίνεται είναι αμερικάνικο έθιμο. Άρα γυρίζουμε πίσω στους κουβάδες με τα σοκολατάκια, που είναι για τα παιδάκια, αλλά όλοι ξέρουμε πως στ’ αλήθεια, είναι για εμάς. Και δεν θα τα φάτε με τους συγκατοίκους σου σε διάστημα δύο εβδομάδων, θα τα φάτε σε δύο μέρες και μετά θα πάτε να πάρετε κι άλλα. Ναι κι αυτό έθιμο είναι, γινόταν κάθε χρόνο σπίτι μας! Να γιατί έχει ξεχωριστό μέρος στην καρδιά μου αυτή η γιορτή!
Την πρώτη χρονιά λοιπόν, παθαίνεις ένα πολιτισμικό σοκ με την διακόσμηση και το πόσο σοβαρά παίρνουν τον εορτασμό. Στα μάτια σου, ξεκίνησε από το σούπερ μάρκετ, επεκτάθηκε στη διακόσμηση του δρόμου με φωτάκια σε σχήμα κολοκύθας, αλλά συνεχίστηκε στις υπόλοιπες επιχειρήσεις με τις μεγάλες και υπερβολικές βιτρίνες, που πάντα δίνουν προσοχή ακόμα και στην παραμικρή λεπτομέρεια. Έπειτα βέβαια, παρατήρησες ότι και τα σπίτια είναι στολισμένα. Μεγάλες και μικρές σκαλισμένες κολοκύθες με κεράκια, τοποθετημένες στις πόρτες ή στα παράθυρα, ώστε, όπως λέει και η παράδοση, το φως του κεριού να φέγγει και να κρατάει μακριά τα κακά πνεύματα. Σε άλλα σπίτια, είχαν στολίσει ακόμα και τους μικρούς κήπους τους με ότι λογής τρομαχτικό prop μπορείς να φανταστείς, τα δέντρα και τους θάμνους, ή ακόμα και κόκκινη μπογιά σε πινακίδες και πανό στους τοίχους για να θυμίζουν αίμα. Ναι, τόσο ακραία η κατάσταση.
Ύστερα, μια βδομάδα μετά, οι μεταμφιέσεις πάνε κι έρχονται. Τους βλέπεις παντού! Ένας μάλιστα, είχε έρθει για μάθημα με μια μεγάλη μάσκα αλόγου στο κεφάλι, και πραγματικά αναρωτιόμουν: πρώτον, καλά δεν σκάει μια ώρα να είναι έτσι, και δεύτερον, σιγά μην τον αφήσει ο καθηγητής να μείνει έτσι. Όχι μόνο τον άφησε, αλλά έκαναν και συζήτηση για την μάσκα και από που μπορεί να την προμηθευτεί. Εσύ βέβαια αρκείσαι σε αυτάκια γάτας. Ο καθένας δείχνει την αφοσίωση του στον εορτασμό όπως μπορεί, φαντάζομαι (;).
Τις μεταμφιέσεις λοιπόν, τις βλέπεις όλο και περισσότερο στα πάρτι που ξεπετάγονται από το πουθενά. Τη Δευτέρα σ’ αυτό το κλαμπ, την Τρίτη στο άλλο, την Πέμπτη έχει άλλο event. Και ξαφνικά μια βδομάδα σερί πας και ξαναπάς σε Halloween πάρτι. Με μοναδικό και ιδιαίτερο φαγητό και ποτό, πάντα στο τρομαχτικό θέμα που έχει επιλέξει το κάθε μαγαζί. Στόχος βέβαια είναι να είσαι κι εσύ τρομαχτικός με τη στολή σου, οπότε πρέπει να βρεις τουλάχιστον πέντε διαφορετικά κοστούμια, με το μικρότερο δυνατό budget φυσικά, γιατί ήμασταν και φοιτητές. Εκεί είναι που έβλεπες τον δημιουργικό χαρακτήρα του καθένα. Με λίγα υλικά, ρούχα από μικρά φθηνά μαγαζάκια, με ότι είχες στο σπίτι ή δανείστηκες από τους φίλους σου, έφτιαχνες στολή. Και φυσικά, όλο το σπίτι συμμετείχε σ’ αυτό. Μπορούσες να ντυθείς μούμια, φάντασμα, ζόμπι, μάγισσα ή ότι άλλο χαρακτήρα από ταινίες, βιβλία και κόμικς μπορείς να φανταστείς, αλλά πάντα στην τρομαχτική τους εκδοχή.
Το αποκορύφωμα όλων, για τους φοιτητές στην πόλη μου βέβαια, ήταν το Zombie Run, του πανεπιστημίου. Φαντάζομαι όλο και κάτι αντίστοιχο γινόταν και σε άλλα μέρη. Στον αγώνα των ζόμπι έμπαινες με την ομάδα σου, μισές ομάδες έπαιζαν τα ζόμπι, μισές τους ανθρώπους και η μία κυνηγούσε την άλλη. Οι άνθρωποι προσπαθούσαν να ακινητοποιήσουν τα ζόμπι και να κερδίσουν, και τα ζόμπι κυνηγούσαν να μετατρέψουν τους ανθρώπους σε ζόμπι, ώστε να επιζήσουν μόνο αυτά. Βέβαια, δεν υπήρχε περίπτωση να κερδίσεις, δεν ξέρω καν αν κέρδισε ποτέ κανείς, αλλά δεν πήγαινες να κερδίσεις, και ναι γραφικό, αλλά πήγαινες για να παίξεις, να αναμαλλιαστείς (τζάμπα το ίσιωμα που έκανες πιο νωρίς), να χαλάσεις το χειροποίητο κοστούμι σου, να κοκκινίσεις από το τρέξιμο κι ας είσαι βαμμένος πράσινος! Πήγαινες για να περάσεις καλά, και πάντα ήταν από τις καλύτερες βραδιές μου.
Πέρασα απ’ όλα τα στάδια που περνάει κάποιος όταν γνωρίζει από κοντά μια ξένη κουλτούρα και τα έθιμά της. Αρχικά ως εορτασμός, το Halloween, μου φάνηκε περίεργο αφού δεν είχα ξαναζήσει κάτι παρόμοιο, έπειτα βέβαια υπήρχε μεγάλος ενθουσιασμός να τα δω, να τα μάθω και να τα δοκιμάσω όλα. Τελικά, ήρθε και η στιγμή να το θεωρώ κάτι το φυσιολογικό, σχεδόν αναμενόμενο. Σήμερα, τα εκτιμώ όλα τόσο διαφορετικά. Τις συζητήσεις στην κουζίνα μετά από κάθε πάρτι με τους φίλους, το κάθε κοστούμι από ρολά κουζίνας, το κάθε μικρό σοκολατάκι από τον τεράστιο κουβά. Τις extravagant βιτρίνες και τους στολισμένους δρόμους. Το Nightmare before Christmas που επιμένω πως το βλέπεις το Halloween, και μόνο τότε! 
