Γράφει ο Γιώργος Θεοφίλης
Η υδατοσφαίριση ή αλλιώς “water polo”, είναι ένα ομαδικό άθλημα που παίζεται σε πισίνα, από δύο αντίπαλες ομάδες αποτελούμενες από 7 άτομα η καθεμία. Η κάθε ομάδα έχει από 1 τερματοφύλακα και 6 παίχτες μέσα στον αγωνιστικό χώρο, ενώ στον πάγκο αναπληρωματικούς έχει άλλους 6 παίχτες από τους οποίους υποχρεωτικά ο ένας θα είναι τερματοφύλακας. Δηλαδή στο σύνολο κάθε ομάδα πρέπει να δηλώνει την 13άδα της πριν από κάθε αγώνα.
Στόχος κάθε ομάδας είναι να πετύχει «τέρμα» να βάλει γκολ. Αυτό συμβαίνει όταν η μπάλα περάσει ολόκληρη την νοητή γραμμή του τέρματος. Όταν μια ομάδα αμύνεται ο στόχος της είναι να μην επιτρέψει στην αντίπαλη ομάδα να σκοράρει. Η φυσική επαφή λοιπόν είναι μάλλον ο κανόνας παρά η εξαίρεση καθώς οι παίκτες κινούνται σε ζευγάρια στην περιοχή μπροστά από κάθε τέρμα.
Κύρια χαρακτηριστικά του αθλήματος πέρα από τη καλή κολυμβητική γνώση είναι η δύναμη, η ταχύτητα, η αντοχή και όπως σε όλα τα ομαδικά αθλήματα δε λείπει και η τακτική. Η ικανότητα χειρισμού της μπάλας μαζί με την κολυμβητική ικανότητα είναι εξαιρετικά σημαντικά στοιχεία στη μορφή του αθλήματος και χαρακτηρίζεται από μεγάλη κινητικότητα των συμμετεχόντων αθλητών.
Η ελληνική ομάδα του πόλο με συνέπεια και αγωνιστικότητα κατόρθωσε να κατακτήσει το αργυρό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο και να γεμίσει υπερηφάνεια μια ολόκληρη χώρα. Στην πραγματικότητα θα την γέμιζε υπερηφάνεια αν την ίδια ώρα παρακολουθούσαμε υδατοσφαίριση. Η καρδιά όλων μας ήταν στη φλεγόμενη πατρίδα μας, την Εύβοια, αφού όλες τις προηγούμενες αλλά ποιος ξέρει, και τις επόμενες μέρες, δώσαμε και θα δώσουμε, μόνοι μας, μια μάχη που μόνο η αξιόμαχη ολυμπιακή ομάδα της υδατοσφαίρισης θα μπορούσε να αντιληφθεί.
Οι κάτοικοι της Βόρειας Εύβοιας, εγκαταλελειμμένοι, υπερέβαλλαν εαυτούς για να διασώσουν έναν από τους μεγαλύτερους πνεύμονες οξυγόνου της Ευρώπης, ένα αξιοζήλευτο δάσος. Μάχονταν όμως και για να προστατεύσουν οικίες, καλλιέργειες, βιος και περιούσιες που έχτισαν με κόπο και ιδρώτα. Ο αντίπαλος, μια ανεξέλεγκτη φωτιά, αντιμετωπίστηκε άνισα. Χωρίς τακτική, συντονισμό, μεθοδικότητα και οργάνωση. Υπήρχε μόνο αυταπάρνηση από τους κατοίκους χωριών και πόλεων σε όλο το μήκος και το πλάτος της Βόρειας Εύβοιας οι οποίοι τα έβαλαν με θεούς, δαίμονες και την μυωπική, αργοκίνητη και δύσκαμπτη κρατική μηχανή.
Η μάχη με την αδηφάγο φωτιά έμοιασε με ένα αγώνα υδατοσφαίρισης. Οι κάτοικοι της Βόρειας Εύβοιας, εθελοντές και ατρόμητοι πυροσβέστες τα έβαλαν με τις φλόγες με άμεση φυσική επαφή, ως αποτέλεσμα της έλλειψης εναέριων μέσων και τεχνολογίας αλλά το κυριότερο ως συνεπακόλουθο της καθυστερημένης αντίδρασης στις απαρχές της μάχης απέναντι στην πύρινη καταστροφή.
Η ομάδα αυτή αποτελείται από όλους αυτούς που ζουν στον ευλογημένο τούτο τόπο της Βόρειας Εύβοιας, τους εθελοντές που έδωσαν και την τελευταία ικμάδα των δυνάμεών τους, τους ανώνυμους ανθρώπους από την υπόλοιπη Εύβοια που προσφέρθηκαν να γεμίσουν το μέτωπο της μάχης με τρόφιμα, ρούχα και φαρμακευτικό υλικό αλλά και όλους αυτούς που βλέπουν το μέλλον ζοφερό και οργανώνουν το πλάνο της επόμενης μέρας, Μια επόμενη μέρα που θα έχει πρόσφυγες στο ίδιο τους το νησί, κατεστραμμένες περιουσίες και μια δασική έκταση ολοκληρωτικά απανθρακωμένη.
Αυτή η ομάδα της Εύβοιας θα είναι που θα συνεχίσει να αγωνίζεται με όπλο της την ολύμπια υπερηφάνεια και με μοναδικό στόχο να αναγεννηθεί από τις στάχτες του αυτός ο όμορφος τόπος ξαναγυρίζοντας στα πρώτα, σαν τα λόγια Οδυσσέα Ελύτη.
«Θα ‘θελα να κοιμηθώ μια μέρα και να ξυπνήσω σε έναν αιώνα όπου και τα πουλιά ακόμη να κελαηδούν ελληνικά και νικητήρια».
