Η επίσημη αγαπημένη εθνική ομάδα μπάσκετ των τεσσάρων έγχρωμων

Γράφει ο Γιώργος Θεοφίλης

«Η διαφορετικότητα ίσως είναι το πιο δύσκολο πράγμα που υπάρχει σε μια κοινωνία, αλλά μπορεί να είναι και το πιο επικίνδυνο αν δεν υπάρχει», τάδε έφη o William Sloane Coffin πρεσβυτεριανός πάστορας, ειρηνιστής και ένας από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές των ανθρώπινων δικαιωμάτων στις δεκαετίες του 60 και του 70.  Η Εθνική ομάδα μπάσκετ εκφράζει σε έντονο βαθμό αυτήν τη διαφορετικότητα, μια ομάδα τεσσάρων έγχρωμων NBAer με περίσσιο ταλέντο και οι οποίοι βέβαια συμπληρώνονται από μπαρουτοκαπνισμένους αθλητές πολλάκις πρωταθλητές σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο.

Η εθνική ομάδα μπάσκετ, η επίσημη αγαπημένη, εκείνη που το 1987 πρώτευσε στο Ευρωμπάσκετ της εποχής, βρίσκεται ξανά στην πρώτη γραμμή της δημοσιότητας και των εθνικών απαιτήσεων αλλά και ταυτίσεων. Μια εθνική που διχάζει μια μερίδα ανθρώπων ακριβώς για αυτό το επιλεκτικά πολυπολιτισμικό χαρακτήρα της. Πρόκειται βέβαια και για την πιο πλούσια σε τίτλους εθνική αφού σε ατομικό επίπεδο φιλοξενεί στις τάξεις της πρωταθλητές με δακτυλίδι NBA.

Η μερική κατακραυγή στην πολυχρωμία της εθνικής ομάδας μπάσκετ αναδύει τα εγγενή προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας. Μια κοινωνία που ζει την πολυσυλλεκτικότητα του σύγχρονου κόσμου της ασύμμετρης μετανάστευσης και αδυνατεί να παραδεχτεί ότι η μετακίνηση για οικονομικούς λόγους βαραίνει και την ίδια. Μια Ελλάδα κοινωνικής κρίσης και αμφισβήτησης των παραδοσιακών ηθικών αξιών αντιμετωπίζει διαχρονικά την ερήμωση της χώρας από νεανικά επιστημονικά μυαλά που αδυνατώντας να διαπραγματευτούν με τη χαμηλή μισθοδοσία και την απουσία καινοτόμων θέσεων εργασίας μετοίκησαν σε διάφορες χώρες του εξωτερικού επικαλούμενα με τη σειρά τους αναλογικά τη διαφορετικότητα και την πολυπολιτισμικότητα.

Άλλωστε ο Νίκος Γκάλης πρωτεργάτης αυτού του πραγματικά αθλητικού θαύματος του 1987, ο άνθρωπος που με σεμνότητα και αθλητικό κύρος μας χάρισε το χρυσό μετάλλιο, είχε γεννηθεί στο New Jersey, στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, από γονείς μετανάστες από τη Ρόδο. Η ιστορία επαναλαμβάνεται ίσως σε αντίστροφη κλίμακα, μια ιστορία που αναγάγει ερωτήματα για το DNA του αθλητισμού, την προέλευση της εθνικότητας και την καταχρηστική πατριδοκαπηλία πολλών ανθρώπων που απλά στη ζωή τους δεν ένιωσαν ποτέ τη χαρά του παιχνιδιού.

Η υποκρισία και ο φαρισαϊσμός αυτών που ανακαλύπτουν προβλήματα της διαφορετικότητας από την πεπατημένη, αυτών που αναζητούν την καθαρότητα της εθνικής ταυτότητας και αυτών που εν τέλει αμφισβητούν την αθλητική υπεροχή και το αυθεντικό ταλέντο θα καταρρεύσουν και θα μετατραπούν σε πανηγυρισμούς μόλις η  αγαπημένη μας Εθνική επιστρέψει με ένα μετάλλιο στις αποσκευές της. Κάτι τέτοιο είναι εφικτό από τη στιγμή που ο Γιάννης, ο Θανάσης, ο Κώστας ο Τάιλερ μηδενός εξαιρουμένων των υπολοίπων, έχουν σχηματίσει μια ομάδα που σφύζει από αθλητικότητα, αγωνιστικότητα, πειθαρχία και μπασκετική υπεροχή που πραγματικά είναι χάρμα ειδέσθαι για τον κόσμο που συρρέει στα φιλικά της.

Ίσως, για να καταλάβουμε την ομορφιά αυτής της εθνικής ομάδας, χρειάζεται να ξαναγίνουμε παιδιά και να την προσεγγίσουμε με την αθωότητα και την αγνότητα εκείνης της ηλικίας που ζει για το ανιδιοτελές παιχνίδι. Βλέπουμε τα ινδάλματα μας να έρχονται από το μαγικό κόσμο του NBA, πιβοτάρουν για σεμινάριο, σουτάρουν με εξαιρετική στατιστική, παίζουν άμυνα με αθλητική υποδομή και καρφώνουν εντυπωσιακά μπροστά στα μάτια μας. Επίσης, παρελαύνουν στην επίσημη αγαπημένη παγκόσμιοι πρωταθλητές, πρωταγωνιστές σε ταινίες για μια ζωή που μόχθησαν, ταπεινώθηκαν και προπονήθηκαν για να την κερδίσουν, αθλητές που ακόμη κι όταν μιλούν αγγλικά έχουν ελληνική προφορά. Το γεγονός ότι, οι τέσσερις Έλληνες μπασκετμπολίστες που παίζουν έτσι είναι έγχρωμοι, so fucking what….

«Για να είναι κανείς αντικαταστατός, πρέπει να είναι πάντα διαφορετικός», επίλογος από την Coco Chanel που μεγάλωσε σε ορφανοτροφείο.