.jpg)
.jpg)
Μια γυναίκα στην Κάρυστο πέθανε μετά από εννέα μήνες νοσηλείας. Εννέα μήνες να παλεύει για τη ζωή της, μετά τον ξυλοδαρμό από τον άντρα της.
Κι εμείς, για άλλη μια φορά, απλώς το διαβάσαμε, το σχολιάσαμε, το ξεχάσαμε.
Δεν είναι ένα μακρινό περιστατικό. Είναι δίπλα μας, στην ίδια χώρα, στο ίδιο νησί, στην ίδια πραγματικότητα.
Κι αυτό είναι που πονάει περισσότερο, ότι έχουμε συνηθίσει να ζούμε με τη βία, να την ακούμε, να τη βλέπουμε, να τη δεχόμαστε σαν φυσιολογική.
Πώς φτάσαμε ως εδώ;
Πώς γίνεται να μεγαλώνουμε παιδιά που ξέρουν να λύνουν εξισώσεις αλλά όχι να αναγνωρίζουν τη βία;
Πώς γίνεται να λέμε «έτσι είναι οι άντρες», λες και η επιθετικότητα είναι φυσικό φαινόμενο κι όχι κοινωνική αποτυχία;
Δεν είναι υπόθεση “κάποιων”.
Είναι υπόθεση όλων.
Γιατί η σιωπή δεν είναι ουδέτερη, είναι συνένοχη. Κάθε φορά που ακούμε κάτι και δεν αντιδρούμε, κάθε φορά που δικαιολογούμε, κάθε φορά που “δεν θέλουμε να μπλέξουμε”, ένα κομμάτι της κοινωνίας πεθαίνει μαζί με κάθε γυναίκα που δολοφονείται.
Η υπόθεση της Καρύστου, μια γυναίκα που έζησε, πάλεψε και τελικά έφυγε, δεν είναι άλλη μία στατιστική. Είναι αφορμή να κοιτάξουμε τον εαυτό μας. Να δούμε πώς μιλάμε στα παιδιά μας για τις σχέσεις, για τον θυμό, για τη συναισθηματική ευθύνη. Να δούμε πώς στήνουμε τις κοινωνίες μας, τις πόλεις μας, τα σχολεία μας.
Γιατί το πρόβλημα δεν είναι μόνο η βία.
Είναι όλα όσα τη γεννούν: η ανισότητα, ο φόβος, τα στερεότυπα, η αδιαφορία.
Αν θέλουμε να αλλάξει κάτι, δεν φτάνει να συγκλονιζόμαστε.
Πρέπει να εκπαιδευτούμε, να στηρίζουμε, να παρεμβαίνουμε, να απαιτούμε.
Να κάνουμε τη φράση “ποτέ ξανά” να σημαίνει πράγματι κάτι.
Η γυναίκα της Καρύστου δεν πέθανε “εκεί”.
Πέθανε εδώ, μέσα σ’ ένα σύστημα που δεν τη βοήθησε αρκετά, μέσα σε μια κοινωνία που κουράστηκε να νοιάζεται.
Αλλά η ευθύνη και η ελπίδα είναι επίσης εδώ.
Να μην ξεχάσουμε.
Να μη μείνουμε θεατές.
Γιατί κάθε φορά που σωπαίνουμε, κάποιος άλλος μαθαίνει ότι μπορεί να χτυπήσει χωρίς συνέπειες.
Και κάθε φορά που μιλάμε, σώζεται μια ζωή που ίσως δεν το γνωρίσουμε ποτέ.
Αν βιώνεις ή υποψιάζεσαι βία, υπάρχει βοήθεια:
Γραμμή SOS 15900 (24/7, δωρεάν & ανώνυμα)
