.jpg)
Το Σάββατο 21 Ιουνίου το GHETTO βρέθηκε στην παραλία της Αγίας Άννας στην αναδιαμορφωμένη τοπική ταβέρνα «Τα Κανατάκια», για να παρακολουθήσει ένα από τα πολλά Masterclasses που διοργάνωσε και φέτος το Evia Film Project, με τίτλο «Greek Unorthodox», και ομιλητή το σκηνοθέτη Αργύρη Παπαδημητρόπουλο. Πρόκειται για συναντήσεις που φέρνουν σε επαφή κόσμο της βιομηχανίας του κινηματογράφου, αλλά και του ευρύτερου καλλιτεχνικού χώρου, με το φιλοθεάμον κοινό, αλλά και μελλοντικούς επαγγελματίες του χώρου, για συζητήσεις και ανοιχτό διάλογο μεταξύ τους. Αυτά τα «μαθήματα», θα έλεγε κανείς, απευθύνονται αρχικά στους φοιτητές του Τμήματος Ψηφιακών Τεχνών και Κινηματογράφου του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών με έδρα τα Ψαχνά Ευβοίας, στους οποίους μάλιστα παρέχεται και βεβαίωση παρακολούθησης, και στη συνέχεια σε όλους όσους τους κινεί η αγάπη για γνώση γύρω από τον κινηματογράφο.
Αυτό που κάνει αυτή τη δράση του φεστιβάλ τόσο ιδιαίτερη, είναι πως προσφέρει στο ευρύ κοινό την ευκαιρία να γνωρίσει τον άνθρωπο δημιουργό πίσω από το «μεγάλο» όνομα, με όλες τις ανθρώπινες δυνάμεις και αδυναμίες του. Ο Αργύρης Παπαδημητρόπουλος γνωστός για το ρεαλισμό του, την ωμή απεικόνιση της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας, και την ειλικρινή προσέγγιση ανθρώπινων εμμονών και αδυναμιών, έχει σκηνοθετήσει έργα που έχουν ταξιδέψει και βραβευτεί ανά τον κόσμο όπως το Bank Bang, Wasted Youth, Suntan και Monica. Στην Εύβοια βρέθηκε φέτος για να ακούσει στις ερωτήσεις των νέων ανθρώπων τον τρόπο που σκέφτονται, και να συνομιλήσει με τις βαθύτερες ανησυχίες και τους φόβους που ορίζουν τη δημιουργικότητά τους. Μίλησε για την σημασία που έχει να ξεκινάς μια καλλιτεχνική πορεία χωρίς χάρτη και συγκεκριμένο προορισμό, υποκινούμενος απλά από το αίσθημα καθήκοντος να πεις μια ιστορία. Αφιέρωσε χρόνο για να καταστήσει σαφές πως το πρώτο πράγμα που χρειάζεται να γνωρίζει ένα καλλιτέχνης ξεκινώντας, είναι πως η επιτυχία και η αποτυχία κρατιούνται χέρι χέρι, και πως δε μπορεί να υπάρξει η μία χωρίς την άλλη. Άγγιξε το ζήτημα της διαχείρισης του εγωισμού ενός καλλιτέχνη, εξηγώντας την αξία της διαχείρισης μιας ομάδας διαφορετικών ανθρώπων που καλούνται να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό για τον ίδιο σκοπό, και αλληλοεπιδρούν καθημερινά σε ένα περιβάλλον με εύθραυστες ισορροπίες και δυναμικές του αλλάζουν συνεχώς. Η κουβέντα αυτή απέκτησε γρήγορα μια ροή δική της μέσα από τη συνεχή ανταλλαγή που γινόταν ανάμεσα σε κοινό και σκηνοθέτη, και κάπως έτσι κατάφερε να ξεπεράσει χρονικά όλα τα προηγούμενα Masterclasses, όπως μας ενημέρωσε στη συνέχεια ο υπεύθυνος συντονιστής.
Αξίζει να αναφέρουμε πως στη διάρκεια των ημερών που βρεθήκαμε στη Βόρεια Εύβοια για τη διεξαγωγή του Evia Film Project, συνταξιδέψαμε με αρκετούς από τους καλεσμένους της διοργάνωσης, και ένας απ’ αυτούς ήταν και ο Αργύρης Παπαδημητρόπουλος. Η σύντομη συναναστροφή μαζί του δημιούργησε ήδη πολύ πριν παρακολουθήσουμε το Masterclass του, τη εντύπωση ενός ανθρώπου απλού και άμεσου, με την περιέργεια και την ενέργεια ενός μικρού παιδιού. Με άλλα λόγια, η συνολική εμπειρία που βιώνεις στα πλαίσια του φεστιβάλ σε βοηθάει να πας πιο κοντά στον άνθρωπο και έτσι σε κάνει να θες να πας και πιο κοντά στο έργο. Αυτό που εχθές προσπερνούσες γιατί δεν το καταλάβαινες, σήμερα θέλεις να το δεις, για να δεις ένα κομμάτι του κόσμου μέσα από τα μάτια ενός άλλου ανθρώπου. Σου δίνει δηλαδή τη δυνατότητα να συνδέσεις τις ιδέες με τη ρίζα της έμπνευσης που τις γέννησε.
Και ξαφνικά, σε αφορά.
Το δικό μας συμπέρασμα μέσα από όλα όσα ακούσαμε εκείνο το πρωινό του Σαββάτου, είναι πως ως θεατές έχουμε την ψευδαίσθηση πώς μια ιστορία μας την αφηγούνται μονομερώς οι ηθοποιοί. Στην πραγματικότητα όμως, στήνεται ένας ολόκληρος κόσμος μέσα στον οποίο οι χαρακτήρες ζουν για λίγο, κοιτάζονται, αναπνεύσουν, αγαπιούνται, κλαίνε, γελάνε, χωρίζουν, πονάνε, και εμείς βλέπουμε τελικά την ιστορία μέσα από τα μάτια κάποιου που την ονειρεύτηκε, και θέλησε να συναντήσει το βλέμμα μας με αυτό τον συγκεκριμένο τρόπο.
Οι κινηματογραφιστές ζουν για την εμπειρία του τώρα ελπίζοντας να δημιουργήσουν μια στιγμή που θα ταξιδέψει λίγο περισσότερο από εκείνους στο χρόνο.
Ο Αργύρης το κάνει ακολουθώντας μια φωνή μέσα του που λέει:
«Άσε χώρο στο τυχαίο».
