Eurovision: Παίρνει τελικά πολιτική θέση;

Η Eurovision διεξάγεται από το 1956 και θεωρείται διεθνής τηλεοπτικός διαγωνισμός τραγουδιού. Και αυτό είναι σοβαρό. Αφενός γιατί ελάχιστα πράγματα αφορούν το τραγούδι, τις μουσικές καταβολές, τις επιρροές, την έμπνευση και τη δημιουργία του, και αφετέρου γιατί (ας μην κοροϊδευόμαστε) οι χώρες που συμμετέχουν διαγωνίζονται ως προς τη δύναμη εντυπωσιασμού που μπορούν να ασκήσουν. Ή/και την επίδειξη πλούτου τους (βλέπε κατασκευή και εναλλαγή κουστουμιών και σκηνικών, αριθμό χορευτών και μουσικών επί σκηνής, σκηνικά εφέ κ.ο.κ). Δεν ξέρουμε ΚΑΝ τι λένε τα περισσότερα τραγούδια. Και όσα γνωρίζουμε, συνήθως δεν έχουν ουσιαστικό περιεχόμενο. Για την ανάδειξη της νικητήριας συμμετοχής, δεν υπάρχει κανένα μουσικό κριτήριο, και η διάκριση αυτή είναι πολύ περισσότερο θέμα αισθητικής ή έλλειψής της, παρά αναγνώρισης του έργου της εκάστοτε χώρας.

Ο διαγωνισμός με αυτόν τον τρόπο, εξασφαλίζει έσοδα από φανατισμένους οπαδούς δεκάδων χωρών, που ψηφίζουν σε μια προσπάθεια να καθορίσουν το αποτέλεσμα, και από τα νούμερα τηλεθέασης, τα οποία έχει διαπιστωθεί πως είναι τα τρίτα μεγαλύτερα παγκοσμίως, μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες και το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου.

Θα ήθελα να είναι μόνο αυτοί οι λόγοι για τους οποίους θεωρώ τη Eurovision ένα φιάσκο, αλλά δυστυχώς δεν είναι. Δεδομένου ότι αυτή τη στιγμή ο πλανήτης είναι ένα καζάνι που βράζει λόγω του πολέμου και των θηριωδιών που συμβαίνουν στην Παλαιστίνη, κάποιοι από τους καλλιτέχνες που συμμετείχαν στο διαγωνισμό για την εκπροσώπηση των χωρών τους, ένταξαν στο act τους μικρούς συμβολισμούς με τους οποίους εξέφραζαν την υποστήριξή τους στο λαό που ψυχορραγεί. Ένας από αυτούς, ήταν ο Σουηδός με παλαιστινιακές ρίζες Eric Saade, ο οποίος τραγούδησε στον Ά ημιτελικό το κομμάτι με το οποίο είχε εκπροσωπήσει τη Σουηδία το 2011, έχοντας δεμένη στο χέρι του την Παλαιστινιακή μαντίλα. Η EBU (Ευρωπαϊκή Ραδιοτηλεοπτική Ένωση) θεώρησε πως η πράξη αυτή ήταν αντίθετη με τον μη πολιτικό χαρακτήρα της διοργάνωσης, και έτσι προχώρησε σε απόσυρση όλων των πλάνων του από τα social media της Eurovision. Με όπλο το ίδιο επιχείρημα, ζητήθηκε από την εκπρόσωπο της Ιρλανδίας να σβήσει τα μηνύματα υποστήριξης προς την Παλαιστίνη, τα οποία αναγράφονταν στο σώμα της στην αρχαία Ιρλανδική γλώσσα.

Προστατευτική στάση ωστόσο κράτησε η διοργάνωση ως προς τη συμμετοχή του Ισραήλ, φροντίζοντας να αποσιωπήσει (τηλεοπτικά τουλάχιστον) τα γιουχαρίσματα του κοινού κατά τη διάρκεια της ερμηνείας της Ισραηλινής εκπροσώπου.

Και η ερώτηση είναι:

Γιατί η Eurovision απέκλεισε τη συμμετοχή της Ρωσίας ως αντίποινα στον πόλεμο προς την Ουκρανία, αλλά όχι μόνο δεν κράτησε την ίδια στάση προς το Ισραήλ, μα φρόντισε να συγκαλύψει ακόμα και την αποδοκιμασία του κοινού;

Ένα πυροτέχνημα σαν τη Γιουροβίζιον είναι πάντα μια καλή αφορμή για αποβλάκωση σε στιγμές παγκόσμιας κρίσης. Είναι όμως παράλληλα και κάτι πολύ βαθύτερο. Είναι καθρέφτης μιας μαζικής ηθικής διαφθοράς, αν όχι εξαθλίωσης. Όταν δίπλα μας συμβαίνουν αποτρόπαια εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, και αυτό το κατά τα άλλα πανίσχυρο πανηγύρι του κιτς με το μεγάλο εκτόπισμα, απαγορεύει να επικοινωνηθεί ή έστω να εννοηθεί, μισή κουβέντα για τους ανθρώπους που δολοφονούνται κάθε λεπτό, έχει αυτομάτως μια ξεκάθαρη στάση απέναντι στα πράγματα. Ένας πόλεμος δεν αφήνει περιθώρια (δήθεν) ουδετερότητας.

Αν ένα πράγμα κάνει η τέχνη, είναι να δίνει φωνή σε εκείνους που δεν έχουν. Και αυτή η «γιορτή της μουσικής» φέτος, φρόντισε να «φιμώσει» εξίσου κοινό και καλλιτέχνες.

Όσο για το δικό μας το χωριό, είναι πραγματικά εντυπωσιακό το γεγονός ότι σύμφωνα με την κυβέρνησή μας το Ευρωκοινοβούλιο δεν ξέρει τι του γίνεται (βλέπε υπόθεση Τεμπών), ενώ η Eurovision προάγει πνεύμα αξιακής σύμπνοιας.

Γιουνάιτιντ μπάι μιούζικ. Ναι.

Πιο πολύ με διαγωνισμό υποκρισίας μου μοιάζει τελικά όλο αυτό.

Περαστικά μας.

Υ.Γ. : Το ελληνικό κράτος πληρώνει αδιανόητα ποσά για να στείλει κάθε χρόνο συμμετοχή στη Eurovision, αδιαφορώντας προκλητικά για την πολιτιστική ανάπτυξη του τόπου και την επαγγελματική ανασφάλεια με την οποία παλεύουν καθημερινά οι άνθρωποι της τέχνης. Μας το επιβεβαίωσε άλλωστε περίτρανα, με το σχετικά πρόσφατο προεδρικό διάταγμα (ΠΔ 85/2022) που αφορά την υποβάθμιση των καλλιτεχνικών σπουδών.