Ένα Ευχαριστώ στα παιδιά μας

Είναι κάποιες μέρες τώρα που όπου και αν βρίσκεται ο καθένας μας ψάχνει καλό σήμα για να δει τα παιδιά της Εθνικής Αποστολής να αγωνίζονται. Εγώ ας πούμε την Τετάρτη, πάτησα τα αλάρμ ενώ οδηγούσα μέσα σε ένα μονόδρομο για να δω το άλμα της Στεφανίδη. Και την Τρίτη έκλεισα το τηλέφωνο στη μάνα μου γιατί καλούσε όταν αγωνιζόταν ο Τεντόγλου.

Μαμά, λυπάμαι που το μαθαίνεις έτσι.

Η φράση «όλα τα βλέμματα στραμμένα στον/ στην τάδε» που ακούγεται στα διαφημιστικά διαλείμματα ανάμεσα στα αγωνίσματα, δεν είναι καθόλου τυχαία, και έχει ένα νόημα βαθύτερο από ένα απλό μαρκετίστικο σλόγκαν. Ανοίγουμε τους δέκτες μας, και τα μάτια μας ψάχνουν να συναντήσουν τα μάτια των παιδιών που βρίσκονται σε θέση ετοιμότητας φορώντας το εθνόσημο, και κοιτάζοντας αποφασιστικά το «στόχο».

Είναι τα αδέρφια μας, που προσπαθούμε να συντονιστούμε μαζί τους. Οι αγώνες αυτού του επιπέδου είναι αγώνες πνευματικής δύναμης. Όλοι οι συμμετέχοντες έχουν δυνητικά τις ικανότητες και τις δεξιότητες να διακριθούν, αλλά αυτό που θα αναδείξει τους Ολυμπιονίκες είναι αυτό που δε φαίνεται και δεν προβλέπεται από καμία στατιστική. Είναι το μυαλό και η ψυχή τους. Εμείς ως θεατές δε μπορούμε να παρεμβούμε σε τίποτα από όλα αυτά. Ή μήπως μπορούμε;

Η αλήθεια είναι πως το πνεύμα έχει ανεξήγητη δύναμη. Δημιουργεί ενέργεια που φτάνει ως την άλλη άκρη του κόσμου. Είναι το αίσθημα εκείνο που κουβαλούν οι αθλητές, οι αθλήτριές μας, και εμείς (οι όσοι τους έχουμε έγνοια) ότι είμαστε όλοι μαζί σε αυτό. Η πιο μεγάλη τους στιγμή είναι σημαντική για εμάς, γιατί είναι σημαντική για εκείνους. Όχι για το μετάλλιο, για τη στιγμή εκείνη που όλα είναι πιθανά.

Οφείλουμε σε αυτά τα παιδιά, το ίδιο μεγάλο «μπράβο» και «ευχαριστώ», ανεξάρτητα από το ποια θέση κατακτούν. Και αυτό, γιατί πρόκειται για ανθρώπους που έχουν παλέψει με εμπόδια μεγαλύτερα του «μεγέθους» τους στην Ελλάδα, για να βρίσκονται αυτές τις μέρες ανάμεσα στους/ στις καλύτερους/ρες αθλητές/ αθλήτριες του κόσμου. Είναι παιδιά σαν εμάς που έχουν αφιερώσει τα πιο όμορφα χρόνια τους να παλεύουν ενάντια στις πιθανότητες του δυνατού και του αδύνατου, και βρίσκουν το κουράγιο να εκθέτουν τον εαυτό τους μπροστά σε εκατομμύρια κόσμου που γίνονται μάρτυρες της ευαλωτότητας, αλλά και του μεγαλείου τους.

Ότι πιο κοντινό έχουμε σε Super ήρωες, είναι αυτά τα πλάσματα. Τα παιδιά που (συνήθως) δε γνωρίζουμε προσωπικά, αλλά αισθανόμαστε σαν αδέρφια μας. Εκείνα, που στην εποχή της επιφάνειας, του δηθενισμού και του εύκολου εντυπωσιασμού, χαμογελούν όταν δεν τα καταφέρνουν, και σκύβουν το κεφάλι όταν βραβεύονται.

Και κάτι τελευταίο. Ας μην ξεχνάμε ότι δεν υπάρχει κανένα σύντομο μονοπάτι για την επιτυχία. Την προσωπική εξέλιξη και επίδοση δε μπορεί να την επηρεάσει κανένα «βύσμα» και κανένα «ρουσφέτι». Ο αθλητισμός είναι από μόνος του δίκαιος. Και για αυτό, η αξία αυτών των ανθρώπων μένει αναλλοίωτη στο χρόνο.

Ευχαριστούμε παιδιά. Για την έμπνευση, για τη συγκίνηση, για το ρίσκο, για την ελπίδα.

Υ.Γ. : Κανένα υστερόγραφο εδώ.