Έκλεισε το ιστορικό “Pantheon 1900” – H συγκινητική ανάρτηση του Γιώργου Σπύρου

Το εμβληματικό “Pantheon 1900” στην παραλία της Χαλκίδας, ένα all day στέκι των Χαλκιδέων αλλά και ξακουστό και εκτός Χαλκίδα, δυστυχώς έκλεισε εχθές το βράδυ.

Ένας εκ των ιδιοκτητών του μαγαζιού που έγραψε την δική του ιστορία στη Χαλκίδα, 0 Γιώργος Σπύρου, έκανε μια συγκινητική ανάρτηση για το κλείσιμο του Πάνθεον.

“Το «Πάνθεον» όπως τα περισσότερα πράγματα στο σύμπαν δημιουργήθηκε μέσα από συμπτώσεις.

Ύστερα προκάλεσε και αυτό με τη σειρά του αλυσιδωτές αντιδράσεις από νέες συμπτώσεις και τυχαιότητες, που μερικές από αυτές ήσαν τόσο τυχαίες, ώστε καθόρισαν τις ζωές πολλών από εμάς.

Πόσους φίλους γνωρίσαμε και πόσους αφήσαμε, πόσοι έρωτες και πόσοι χωρισμοί, πόσα ραγισμένα γυαλιά ξανακολλήσανε και πόσα άλλα σπάσανε μέσα σε ένα τόσο μικρό χώρο, σε μια τόσο μικρή ρωγμή του χρόνου.

– Ηταν σύμπτωση που εμείς, τα αδέρφια Σπύρου, θέλαμε να παρουσιάσουμε μία καινούργια πρόταση στην πόλη μας και την ίδια χρονική στιγμή ο ιδιοκτήτης είχε προς διάθεση αυτό τον υπέροχο χώρο;

– Ηταν σύμπτωση που οι σπουδαίοι σκηνογράφοι και αρχιτέκτονες Γιώργος Γαβαλάς και Γιάννης Μουρίκης μπορούσαν και ήθελαν να συνεργαστούμε για να υπάρξει αυτό το σκηνικό;

– Ηταν σύμπτωση να βρούμε αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους, που δούλεψαν μαζί μας στην κουζίνα, στο μπαρ και στην σάλα του μαγαζιού;

Ίσως τίποτα απ’ όλα αυτά να μην ήταν απλώς μία σύμπτωση.

Το σίγουρο είναι ότι το «Πάνθεον» δεν ήταν μόνο το καλό φαγητό, το καλό σέρβις, το καθαρό ποτό και ο καλός καφές.

Ήταν η ψυχή που καταθέσαμε εμείς, η οικογένεια του «Πάνθεον» και η εμπειρία που ζήσαμε μαζί με εσάς που το αγαπήσατε και το στηρίξατε και για το λόγο αυτό θα είμαστε πάντα ευγνώμονες.

Τώρα που πέφτουν οι τίτλοι του τέλους και φτάνουμε απόψε σ’ αυτή την τελευταία νύχτα που μένει, υπάρχει μόνο νοσταλγία και αναμνήσεις που θέλουμε να ξαναζήσουμε.

Καθώς όμως τίποτα δεν τελειώνει οριστικά, αλλά η ζωή βρίσκει πάντα το τρόπο, ξέρουμε ότι θα βρεθούμε ξανά για να σκαρώσουμε καινούργιες εμπειρίες και καινούργιες αναμνήσεις.

Όσο για τους χώρους, τα άδεια κτίρια και αυτά νοσταλγούν τη ζωή.
Θέλουν να συνεχίσουν, να βρουν άλλους τρόπους για να υπάρχουν…

Σίγουρα, αργά ή γρήγορα, άλλοι άνθρωποι θα βρεθούν να τους φυσήξουν πνοή, να δώσουν τη δική τους ψυχή για να χτυπήσει ξανά η καρδιά του «Pantheon 1900».”