Αρχικά, θα ήθελα να κρατήσουμε ως δεδομένο ότι πλην εξαιρέσεων (όπως η πολιτική μάχη για τη δημαρχία στο Παρίσι) οι δημοτικές εκλογές στις υπόλοιπες Ευρωπαϊκές χώρες είναι εξόχως αυτοδιοικητικές και λιγότερο “πολιτικές” – “κομματικές”. Να μας λείπουν οι κομματικοί μηχανισμοί που καλλιεργήθηκαν και κυριάρχησαν επί πολλά χρόνια στους δήμους δηλαδή.
Το παραπάνω να το κρατήσουμε ως δεδομένο και την Κυριακή 8 Οκτωβρίου, διότι δεν χρειάζεται κομματικά χρίσματα η πόλη και κυρίως το μέλλον της Χαλκίδας.
Η αλήθεια είναι πως εφόσον κανένας συνδυασμός από τους τέσσερις δεν εξασφαλίσει τόσο μεγάλη πλειοψηφία ώστε να περνά με άνεση το πρόγραμμα του, θα αναγκάζεται να συμμαχεί ευκαιριακά και συγκυριακά με άλλους. Αυτό με ανησυχεί αρκετά θα έλεγα. Στην ανησυχία μου, αν προσθέσουμε την υπέρμετρη φιλοδοξία πολλών εκλεγμένων, την ευκαιρία με την οποία μετακινούνται και την έλλειψη γνώσης και εξειδίκευσης στην διοίκηση και στα δύσκολα ζητήματα ενός αστικού περιβάλλοντος του μεγέθους της Χαλκίδας, τότε νομίζω πως το μέλλον δεν προδιαγράφεται λαμπερό και ουσιώδες για την πόλη.
Αν κάτι χρειάζεται η Χαλκίδα το 2023 πιο πολύ από ποτέ, είναι ένα καλό σχέδιο εφικτών στόχων, μια καλή ομάδα από γνώστες και όχι τυχαίους εραστές των εδράνων, που θα παλέψουν να το εφαρμόσουν. Χρειάζεται φρέσκα μυαλά που θα πιάσουν τον παλμό της πόλης και θα την εξελίξουν μεθοδικά και με πλάνο. Χρειάζεται επίσης και συνεννόηση μεταξύ των προσώπων που θα απαρτίζουν τη νέα δημοτική αρχή.
Αν αυτό το σχέδιο δεν υπάρχει τέλη Σεπτεμβρίου τότε το μέλλον προβλέπεται δυσμενές.
