Φωτογραφίες: Πένη Θεοδοσίου
Η ιστορία του Γαλατικού Χωριού ξεκινά το 2012 στη Χαλκίδα, στα χρόνια της σκληρής οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα. Παρά τις δυσκολίες της εποχής όμως, δύο καλοί φίλοι, ο Βαγγέλης Λαζάρου και ο Μίμης Κάτρης είπαν να βρουν μια ευκαιρία μέσα από τις δυσμενείς συνθήκες που επικρατούσαν τότε στην χώρα και να δημιουργήσουν κάτι νέο και ξεχωριστό στην πόλη τους. Το Γαλατικό Χωριό άνθισε μέσα σε χρόνια που δεν υπήρχε πολύ φως χάρις στην αλληλεγγύη και το μεράκι φίλων και κοντινών ανθρώπων. Ξεχώρισε γιατί λειτούργησε με γνώμονα την ανθρώπινη σχέση και την καθημερινή αγάπη για αυτό που έκαναν.
Το Γαλατικό Χωριό δεν είναι ένα απλό μαγαζί, άλλη μία μπυραρία. Η παγωμένη μπίρα στο ποτήρι, ένας καφές με τα νέα μας, όλα αυτά είναι μία ιεροτελεστία, είναι κάτι παραπάνω από μια βόλτα καθημερινή. Είναι η φύση μας ως κοινωνικά όντα και όσο θα ανταμώνουμε και θα εξελισσόμαστε. Και μέσα από το αντάμωμα σε ένα τέτοιο στέκι όπως αυτό, οι άνθρωποι εξελίσσονται και δημιουργούν.
Πώς όμως ξεκίνησε όλο αυτό; Ποιά ήταν τα πρώτα βήματα και πώς εξελίχθηκε στην αγαπημένη μπυραρία της Χαλκίδας και όχι μόνο; Συναντήσαμε τον Μίμη και τον Βαγγέλη και μιλήσαμε για το Γαλατικό Χωριό. Η αφορμή; Τα 9 χρόνια ζωής που συμπλήρωσε φέτος το μαγαζί.
“Το να ανοίξουμε ένα μαγαζί το 2012 ήταν αποτέλεσμα της ανάγκης που είχαμε εκείνη την περίοδο, όταν και οι δύο χάσαμε την δουλειά μας. Και εκείνη την περίοδο, όταν έχανες την δουλειά σου, πολύ δύσκολα έβρισκες κάτι άλλο. Με το μικρό μπάτζετ που είχαμε σκεφτήκαμε να ανοίξουμε αυτό το μαγαζί. Ήμασταν πολύ φίλοι και πορευθήκαμε μαζί. Το Γαλατικό Χωριό σαν έννοια είναι κάτι που μας αντιπροσωπεύει σε πολλά πράγματα στην ζωή μας. Όχι στον απόλυτο βαθμό, γιατί κακά τα ψέματα, τις εκπτώσεις μας σαν άνθρωποι τις κάνουμε όλοι στην ζωή μας γενικότερα. Δίνουμε όμως τις μάχες μας καθημερινά, στο να είμαστε όσο το δυνατόν πιο συνεπείς σε αυτό που αντιπροσωπεύει ένα Γαλατικό Χωριό, την αντίσταση ουσιαστικά.
Το μαγαζί μπορεί να είχε ως ανθρώπους που έτρεξαν το εγχείρημα τον Μίμη και τον Βαγγέλη, όμως στήθηκε μετά από μεγάλη βοήθεια φίλων και συγγενών. Αλλιώς όλο αυτό δεν θα υπήρχε! Ένα μαγαζί δεν είναι μόνο τα προϊόντα του ή μόνο η μουσική του. Ένα μαγαζί είναι κυρίως οι άνθρωποί του.”
Όλο το εγχείρημα αλλά και το timing ήταν μεγάλο ρίσκο…
“Πήραμε τα ρίσκα μας, ρίσκο ήταν και το σημείο που φτιάχτηκε το μαγαζί. Ένα αντιεμπορικό και αντιτουριστικό μέρος, έξω από την πιάτσα. Αλλά και το να βγούμε να πουλήσουμε αποκλειστικά μπύρα και να αποκλείσουμε ποτά, κοκτέιλ είχε ρίσκο και μεγάλη δυσκολία.
Σε πολλούς όμως άρεσε αυτό. Το ότι το μαγαζί έχει χαρακτήρα σε πολλούς άρεσε. Όταν κάνεις κάποιες τέτοιες τομές στην πόλη, στο τι θα πουλήσω, τι μουσική θα παίξω, πως θα είναι στημένο το μαγαζί, προφανώς και σε κάποιους αρέσει και σε κάποιους δεν θα αρέσει, αλλά σε εκείνους που αρέσει τους κέρδισες για πάντα. Και απεριόριστο μπάτζετ να είχαμε, πάλι το ίδο ύφος θα είχε το μαγαζί.
Επενδύσαμε πολύ και στην μουσική και στο είδος της μουσικής που το μαγαζί επιλέγει. Το Γαλατικό έχει κάθε μέρα dj. Δεν σταματήσαμε ποτέ να έχουμε κάποιον άνθρωπο στο μαγαζί και να παίζει μουσική, χειμώνα καλοκαίρι.
Όλα αυτά όμως, τα σκεπάζει ο χαρακτήρας των ανθρώπων που δουλεύουν στο μαγαζί και κατά συνέπεια σε τι κόσμο απευθύνεσαι.
Μετά από 9 χρόνια μπορούμε να σου πούμε το μικρό όνομα του 95% των πελατών που έρχονται στο μαγαζί. Και αυτό αποτελεί τον μεγαλύτερο σωματοφύλακα του μαγαζιού, γιατί είναι θαμώνες. Είναι ένα στέκι.”
Ποιά η σχέση σας με την μπύρα πριν το Γαλατικό;
“Όταν ξεκινήσαμε δεν είμασταν ειδικοί στην μπύρα. Πολύ σύντομα όμως διαπιστώσαμε ότι υπάρχει πραγματικά πολύ βάθος και ιστορία πίσω από την μπύρα. Αν ψάξει κάποιος την ιστορία της μπύρας θα διαπιστώσει ότι αρκετά χιλιάδες χρόνια πριν, όταν ξεκίνησε από την Μεσοποταμία ως τυχαία ανακάλυψη και αποτέλεσε για πάρα πολύ καιρό κύρια τροφή των ανθρώπων της εποχής. Αυτό είναι κάτι που γοητεύει. Υπάρχει ένα ντοκιμαντέρ με τίτλο “Πως η μπύρα έσωσε τον κόσμο”. Μπορεί να ακούγεται υπερβολικό αλλά όταν δεις το ντοκιμαντέρ θα καταλάβεις ότι δεν είναι τόσο. Στον Μεσαίωνα, την εποχή της πανούκλας και της χολέρας, οι λαοί που έπιναν μπύρα δεν νοσούσαν σχεδόν ποτέ.
Σιγά – σιγά λοιπόν, μάθαμε τα πάντα για την μπύρα. Το Γαλατικό Χωριό στα 9 χρόνια λειτουργίας του, έχει φιλοξενήσει πάνω από 250 διαφορετικές ετικέτες στα ψυγεία του και υπολογίζουμε πάνω από 40 διαφορετικά βαρέλια. Πλέον, έχουμε την εμπειρία να ξεχωρίζουμε ποια μπύρα αξίζει και ποια μπορεί να είναι αδιάφορη.”
Το Γαλατικό δίνει και πολιτισμό στην πόλη. Διοργανώνει φεστιβάλ…
“Και αυτό ξεκίνησε από μια λύση σε ένα πρόβλημα το οποίο είχε δημιουργηθεί. Στα πρώτα δύο χρόνια κάναμε live στο μαγαζί, αυτό δημιούργησε προβλήματα στην γειτονιά, προβλήματα ηχορύπανσης. Γιατί το Γαλατικό είναι ένα συνοικιακό μαγαζί που σέβεται την γειτονιά και τον κόσμο που μένει εδώ. Για αυτό τον λόγο, από την αρχή της λειτουργίας μας θεσπίσαμε ωράριο. Αποφασίσαμε λοιπόν, όσα live κάναμε μέσα στην χρονιά, να τα μαζέψουμε μέσα σε ένα διήμερο-τριήμερο και να γίνουν σε έναν ανοιχτό χώρο το καλοκαίρι. Και κάπως έτσι ξεκίνησε το 2016, το Let It Beer Festival, στο οποίο φιλοξενήσαμε αρκετά μεγάλα και σημαντικά ονόματα της ροκ σκηνής. Ο κόσμος ανταποκρίθηκε και κάθε καλοκαίρι το φεστιβάλ πήγε καλύτερα.”
Το Γαλατικό Χωριό έχει ένα ιδιαίτερα έντονο κοινωνικό χαρακτήρα…
“Ο κοινωνικός χαρακτήρας ενός μαγαζιού υπάρχει σε όλα τα μαγαζιά. Είτε θετικά είτε αρνητικά. Το Γαλατικό Χωριό έχει μία τέτοια ευαισθησία. Έχουμε συνδιοργανώσει το πρώτο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ στη Χαλκίδα. Συχνά, μαζεύουμε ρούχα και κυρίως παπούτσια για τους τρόφιμους των φυλακών της Χαλκίδας και της Θήβας. Και αρκετά άλλα πράγματα που έχουμε συνδράμει γιατί αυτό πηγάζει από τον χαρακτήρα των ανθρώπων που βρίσκονται στο μαγαζί.”
Και στην ζωή μας μπαίνει ο κορονοϊός. Η πανδημία η οποία έπληξε τόσο πολύ τον κλάδο της εστίασης…
“Η κατάσταση που έφερε στην εστίαση και όχι μόνο, ο κορονοϊός ήταν ο λόγος να σκεφτούμε λύσεις και να μας κινητοποιήσει. Νοικιάσαμε από τον δήμο τον έξω χώρο απέναντι από το μαγαζί και αυτό μας βοήθησε πάρα πολύ. Τώρα, έχουμε να αντιμετωπίσουμε το θέμα του κλειστού χώρου. Είναι μια μεγάλη δυσκολία και πρόκληση. Ο κλειστός χώρος τον χειμώνα μπορεί να εξυπηρετήσει μόνο τους εμβολιασμένους. Είναι κάτι πρωτόγνωρο για όλους μας. Δεν ξέρουμε πως θα λειτουργήσει αυτό στον κόσμο.”
Τι ονειρεύεστε για τα επόμενα χρόνια;
“Ονειρευόμαστε ένα μαγαζί το οποίο εποχή με εποχή να μην διαφοροποιείται στον χαρακτήρα του και στην δυναμική του (όσο αφορά τον κόσμο που απασχολεί). Ονειρευόμαστε ένα μαγαζί, που οι περισσότεροι που εργάζονται σε αυτό να το βλέπουν ως εργασία η οποία μπορεί να ζήσει την οικογένειά τους. Αν μπορεί να γίνει ποτέ αυτό βέβαια. Αυτή την στιγμή το 80% των ανθρώπων που εργάζονται στο Γαλατικό έχουν περισσότερα από 7 χρόνια στο μαγαζί.
Το μεγαλύτερο μας όνειρο όμως, είναι να έχουμε ένα μαγαζί το οποίο να γουστάρει ο κόσμος. Αλλά και τα παιδιά που εργάζονται, να γουστάρουν που βρίσκονται στο Γαλατικό.”
Όταν τελειώσε η κουβέντα με τον Βαγγέλη και τον Μίμη θέλαμε να μιλήσουμε και με κάποια από τα παιδιά που εργάζονται στο μαγαζί. Βρήκαμε τις “παλιοσειρές” του Γαλατικού και τους ζητήσαμε να μας πουν με λίγα λόγια, όλα όσα σημαίνει για εκείνους το Γαλατικό Χωριό.
Μάριος
“Στο Γαλατικό ήρθα για ένα μεροκάματο για να καλύψω κάποιον που έλλειπε μια μέρα, το ένα μεροκάματα έγινε 224 και έχω λείψει μόνο όταν πήγα φαντάρος. Από την αρχή το αισθάνθηκα οικεία, νιώθω και λειτουργώ σαν να έχω επενδύσει και εγώ στο Γαλατικό.”
Αργυρώ
“Το Γαλατικό είναι κομμάτι μου. Μεγαλώνουμε και γερνάμε μαζί, με ότι και να σημαίνει αυτό. Περίμενα από την αρχή ότι θα εξελιχθεί έτσι το μαγαζί και νομίζω ότι έχει γράψει ιστορία. Και ευχαριστώ πολύ την αδερφή μου για την ιδεά που είχε.”
Μαρία
“Το Γαλατικό ήταν η απόπειρα μιας παρέας να βρει λύση στο επαγγελματικό, αν όχι για όλους, για αρκετούς. Στον καναπέ του σπιτιού μου, η Νατάσα πέταξε την ιδέα και όλη η παρεά συσπειρώθηκε γύρω από αυτό. Ένας χώρος που ευχαριστεί εμάς που δουλεύουμε, αλλά και εκείνους που μας επιλέγουν. Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα γίνει το στέκι της πόλης, ξεπέρασε κάθε προσδοκία μου. Οι συνθήκες εργασίας και το περιβάλλον κάνουν το Γαλατικό προσιτό και φιλικό. Όσοι ήρθαν μόνοι τους γνώρισαν φίλους, αυτή η απόπειρα καλά κρατεί. Προσωπικά θέλω να ευχαριστήσω όλα τα παιδιά που δούλεψαν ή δουλεόυν ακόμα σε αυτόν τον υπέροχο χώρο.”
