2 χρόνια χωρίς τον Άλκη: Η βία και ο φανατισμός ακόμα μαστίζουν την κοινωνία

«Quod est violentum, non est durabile». «Ό,τι είναι βίαιο, δεν διαρκεί». Λατινικό ρητό.

Το παραπάνω ρητό με το οποίο προλογίζουμε αυτό το χρονογράφημα, ίσως να κινείται στα όρια της ουτοπίας καθώς δύο χρόνια μετά την ανίερη δολοφονία του φιλήσυχου Άλκη, στην κοινωνία μας τίποτα δεν έχει αλλάξει.

Γυναικοκτονίες, ξυλοδαρμοί ακόμα και μεταξύ παιδιών, βίαιη αντιμετώπιση των ποδοσφαιρικών γεγονότων ακόμα και από αθλητικούς παράγοντες, σωματικές βλάβες και επιθέσεις σε αστυνομικούς και αντιστρόφως. Η βία με οποιαδήποτε μορφή κι αν είναι κεκαλυμμένη υπάρχει αναντίρρητα στα θεμέλια της κοινωνίας.

«Η βία δεν προέρχεται από μια εσωτερική ανάγκη. Είναι απόκτημα της εκπαίδευσης και της κοινωνικής πρακτικής». Héritier Françoise, Γαλλίδα εθνολόγος. Ακολουθώντας αυτή την οπτική, η βία γεννάται ως απόστημα από τις κοινωνικές συνθήκες και είναι απόρροια της μίμησης των εκάστοτε κοινωνικών προτύπων. Στον αθλητισμό, στην κουλτούρα του Hip Hop, στην κουλτούρα των κοινωνικών ειδώλων η βία είναι μια μορφή επίδειξης του απόλυτου και αυταρχικού εγώ και η οποία αναπαράγεται από media και τους opinion leader ανθρώπους. Συμβαίνει καθημερινά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στη τηλεόραση, στο πάρκο που παίζουν τα παιδιά.

«Η άγνοια οδηγεί στο φόβο, ο φόβος οδηγεί στο μίσος και το μίσος οδηγεί στη βία. Αυτή είναι η εξίσωση». Michael Moore, Αμερικανός κινηματογραφιστής. Η φράση αυτή κλείνει το μάτι στην παιδεία που προσφέρει η οικογένεια, η δημόσια εκπαίδευση και οι εκάστοτε δάσκαλοι και πνευματικοί ταγοί στα παιδιά. Άγνοια και φόβο, προκατάληψη και στερεότυπα συναντάμε απέναντι στο μετανάστη, στον οποιοδήποτε αλλοδαπό, στον φτωχό, στο παιδί με το τατουάζ, στον ομοφυλόφιλο και τον αλλόθρησκο. Όλοι μας είμαστε επιφυλακτικοί απέναντι στο άλλο χρώμα, την διαφορετική γλώσσα, την ξένη θρησκεία.

«Η βία, είτε φυσική είτε ψυχική, είναι μια αναζήτηση της ταυτότητας και του νοήματος. Όσο λιγότερη ταυτότητα, τόσο μεγαλύτερη βία». Μάρσαλ Μακ Λούαν, Καναδός επικοινωνιολόγος. Μια προσέγγιση που παραπέμπει στην ψυχανάλυση του Φρόιντ και του Λακάν και η οποία διεισδύει στα άδυτα και το υποσυνείδητο του φανατισμού, εθνικού, θρησκευτικού και αθλητικού. Η αναζήτηση μιας ομάδας να ενταχθούμε, η αγωνία και το άγχος να είμαστε αρεστοί, υποκαθιστά τη λογική και μας αναγκάζει να υιοθετούμε ασύστολα τη βιαιοπραγία ως αναγνώριση μιας οποιαδήποτε ταυτότητας που θα κατευνάζει το υπαρξιακό κενό μας.

«Να διδάξουμε στα παιδιά μας την ειρήνη, αλλιώς κάποιος άλλος θα τους διδάξει τη βία». Colman McCarthy, Αμερικανός δημοσιογράφος και ειρηνιστής. Αυτή ίσως να είναι η λύση. Να προλάβουμε τη βία και να καλλιεργήσουμε σε κάθε παιδί και σε κάθε νέο και νέα αυτό το υπερπολύτιμο αγαθό της ειρήνης, ώστε να προεξέχει στη φαρέτρα της κοινωνικής του ταυτότητας και να το χρησιμοποιήσει για την ατομική του ευτυχία και την ευτυχία των γύρω του.

Ο Άλκης από ψηλά θα μας κοιτά, χωρίς να μας δικάζει, αλλά και χωρίς να μας διχάζει. Η μνήμη του αδικοχαμένου Άλκη απαιτεί να μην ξεχνάμε, αλλά να παλεύουμε όλοι μας ενάντια σε κάθε είδους βιαιότητες που υποδαυλίζουν τον κόσμο που εξελίσσεται και προοδεύει. Η ιστορία του ήρωα Άλκη είναι ο άνθρωπος που αγαπά και επιθυμεί να είναι ευτυχισμένος σε μια κοινωνία ειρηνική.

«Σκοτώστε τους όλους! Ο Θεός θα αναγνωρίσει τους δικούς του». Arnaud Amaury Λεγάτος του Πάπα, στη Bezier.