Να είσαι απλά περαστικός…

Άνθρωπος. Ον πολύπλοκο, πολύπλευρο, δύσκολο, αδύναμο αλλά και τόσο δυνατό!

Κάθε ένας από εμάς χάνεται καθημερινά σε όλα αυτά που βαραίνουν τη ζωή του. Όλοι σκύβουμε το κεφάλι και παλεύουμε καθημερινά με κάθε τι που μας βαραίνει. Άλλοτε βασανιζόμαστε με μικροπράγματα και άλλοτε ερχόμαστε αντιμέτωποι με δυνατά χαστούκια και αναπολούμε τα ξέγνοιαστα μικροπροβλήματα που κάποτε φάνταζαν γιγάντια!

Και η ανθρωπιά μας; Το ενδιαφέρον για τον διπλανό μας, τον γονιό, τον αδελφό, τον φίλο; Φυσικά και έχει χαθεί, έχει εξαϋλωθεί τελείως σε μια ψυχοσύνθεση που παραπαίει, που έχει πλημμυρίσει από έγνοιες και προβλήματα. Έτσι, απλά αποφεύγουμε να μπλέξουμε σε οτιδήποτε δεν μας αφορά, δεν μας αγγίζει, δεν είναι δικό μας θέμα στην τελική!

Χθες, κάτω από το σπίτι μου, ένας άνθρωπος ζαλίστηκε, έπεσε και χτύπησε σοβαρά το κεφάλι του στο πεζοδρόμιο. Από φωνές για βοήθεια, ξεσηκώθηκε η γειτονιά και όλοι τρέξαμε να δούμε τι έχει συμβεί.

Είδα έναν άντρα ξαπλωμένο να αιμορραγεί και μια γυναίκα κρατούσε στην αγκαλιά της το κεφάλι του πιέζοντας με μια πετσέτα την πληγή του. Μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο του έδινε κουράγιο και προσπαθούσε να τον καθησυχάσει, αλλά και να τον κρατήσει ξύπνιο, αφού κάθε τόσο πήγαινε να χάσει τις αισθήσεις του.

Ήρθε  ασθενοφόρο και πήρε τον άνθρωπο στο νοσοκομείο. Εγώ παρατηρούσα απλά όσα συνέβαιναν και αφού το ασθενοφόρο έφυγε, εκείνη η γυναίκα μαζί με άλλη μια που στεκόταν δίπλα καθ’ όλη τη διάρκεια του περιστατικού, ανέβηκαν σε ένα μηχανάκι και πήγαν να φύγουν…

Εκεί της μίλησα και της είπα ότι νόμιζα πως γνώριζε τον άντρα που τραυματίστηκε, ότι ήταν μαζί…

Και εκείνη είπε:

“Όχι…. ήμουν απλά περαστική!”

Είχε κάτσει μισή ώρα, κάτω στο δρόμο, κρατώντας έναν άγνωστο γεμάτο αίματα στην αγκαλιά της!

Ότι κι αν γινόταν στη ζωή της, όσες έγνοιες κι αν είχε,δεν σκέφτηκε λεπτό “που να μπλέκω τώρα εγώ”, δεν έφυγε, δεν προσπέρασε, δεν έκανε πως δεν είδε!

Να είμαστε απλά περαστικοί…μπορούμε;