.jpg)
Γράφει η Μαρία Γιαννακοπούλου
«Θρήνος». «Θλίψη». «Ανείπωτη Καταστροφή».
«Στις πληγείσες περιοχές μεταβαίνει εσπευσμένα…». «Το κλιμάκιο τάδε επισκέπτεται…». «Στο πόδι ο κρατικός μηχανισμός». «Πρωτόγνωρες εικόνες».
Μήπως, όμως έχουμε ξαναθρηνίσει; Μήπως, οι εικόνες δεν είναι και τόσο πρωτόγνωρες;
Μήπως, ο κρατικός μηχανισμός δεν ήταν και τόσο σ επαγρύπνηση;
Μήπως, όλα αυτά τα μήπως απαντώνται μ ένα δυσβάσταχτο, εκκωφαντικό και αγανακτισμένο «ΝΑΙ»;
Κουραστήκαμε να μετράμε καταστροφές.
Κουραστήκαμε να τα βάζουμε μ αυτή την άγρια φύση και αυτά τα σφοδρά καιρικά φαινόμενα, που είτε το θέλουμε, είτε όχι εμείς προκαλέσαμε και εμείς προκαλούμε.
Κουραστήκαμε να ακούμε, ότι ήταν κάτι το μη προβλέψιμο για το οποίο κανείς δεν φέρει ευθύνες.
Αν για μέχρι εκεί κάνετε, πείτε το. Αν μέχρι εκεί είναι οι δυνατότητες σας, δηλώστε το. Στα ίσα: «Δεν έχουμε τη δυνατότητα να προβλέψουμε, όχι μία μέρα πριν αλλά, ούτε μία ώρα τέτοιου είδους φαινόμενά. Δεν έχουμε τη δυνατότητα ενεργοποίησης, ούτε καν κατά την εξέλιξη του φαινόμενου». Καθαρά και ξάστερα.
Χωρίς να δημιουργείτε προσδοκίες. Χωρίς να κρύβετε την ανεπάρκεια σας. Χωρίς να παίζετε επικοινωνιακά παιχνιδάκια. Μεγαλώσετε. Και κυρίως μεγαλώσαμε.
Ναι, οκ τώρα οι αρμόδιοι, πότε με μασκούλα και πότε άνευ αυτής, αναλόγως αν στο πλάνο πρωταγωνιστεί και κανείς εκ των Αθηνών ορμώμενος, παλεύουν με νύχια και με δόντια για να αποκαταστήσουν τις ανυπολόγιστες ζημιές.
Ναι, οκ θα υπάρξει και κρατική μέριμνα (μία από τις ερμηνείες της μέριμνας είναι και η πρόνοια. Έτσι, το λέω για να πιάσουμε την τραγική ειρωνεία της κατάστασης) για τους πληγέντες. Η εξαγορά συνειδήσεων, όμως, για να μπανιαριζόμαστε δίχως μνήμες το επόμενο καλοκαίρι, κορωνοϊού θέλοντος, στην πλαζ Λευκαντί, είναι «βρώμικη» υπόθεση. Πιο «βρώμικη», από τα λασπωμένα και εξαγριωμένα νερά του Λήλαντα.
Κανείς δεν μπορεί να διανοηθεί το συναίσθημα του να φοβάσαι να ξημερώσει, γιατί δεν ξέρεις τι θα αντικρίσεις. Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί και ούτε και πρέπει, πως είναι να ξυπνάς ένα πρωί και να έχεις χάσει έναν δικό σου άνθρωπο, να αγνοείται κάποιος άλλος, να έχει καταστραφεί το σπίτι σου, το μαγαζί σου, οι καλλιέργειες σου, να έχουν πνιγεί τα ζώα σου.
Και δεν πρέπει κανείς να το φανταστεί, γιατί διατεινόμαστε με περίσσια ευκολία, ότι ζούμε σ ένα ασφαλές κράτος πρόνοιας. Μα, ούτε την ασφάλεια βλέπω, ούτε και την πρόνοια.
Και να σας πω και κάτι: Εγώ την αποστολή του κράτους την εκλαμβάνω ως δυνατότητα να μπορεί να με προστατέψει. Εμένα και την οικογένεια μου. Τους συνανθρώπους μου. Την περιουσία μου. Την πανίδα και την χλωρίδα που με περιβάλει.
Και μιας όλοι εσείς του κράτους δεν θα πάτε διακοπές, αλλά επισκέπτεστε και θα επισκεφθείτε τις πληγείσες περιοχές, πως θα σας φαινόταν η ιδέα αντί να κάνετε δηλώσεις να δεσμευτείτε, πως τέτοια παρόμοια φαινόμενα δεν θα ξανασυμβούν. Και να είστε σε θέση να το εγγυηθείτε κιόλας.
Τότε θα πω ότι διαχειριστήκατε σωστά την κατάσταση και πως ο κρατικός μηχανισμός δεν κοιμάται ούτε λεπτό. Γιατί συγνώμη που θα σας ταράξω, η αποκατάσταση των ζημιών το συντομότερο δυνατό δεν είναι κάποιο επίτευγμα και βέβαια δεν είναι ούτε καμία τρομερή διαχείριση κρίσης για την οποίο χρειάζεται να πούμε και ευχαριστώ, αλλά το αυτονόητο χρέος σας.
Απαιτητική;
Όχι.
Απλή πολίτης .
