.jpg)
.jpg)
Στις 15 Ιουλίου 1989, οι Pink Floyd πραγματοποίησαν συναυλία στη Βενετία μπροστά σε περισσότερους από διακόσιες χιλιάδες ανθρώπους. Στο προσκήνιο οι διάσημοι δίδυμοι κίονες της πόλης – των προστάτιδων του, ο άγιος Μάρκος Ευαγγελιστής και ο Άγιος Θεόδωρος Αμασείας. Η μπάντα έπαιζε από μια πλωτή πλατφόρμα στη μέση της Ενετικής λιμνοθάλασσας, ενώ τα συγκεντρωμένα πλήθη γεμίζαν κάθε ίντσα της πλατείας του Αγίου Μάρκου, της παρακείμενης Piazzetta και της παραλίας Riva degli Schiavoni, και μπροστά τους ένα συνεχώς αυξανόμενο χαλί σκαφών αγκυροβολημένα μέσα στην ίδια τη λιμνοθάλασσα. Μια ιδιαίτερα εντυπωσιακή αεροφωτογραφία παρουσιάζει τη σκηνή λίγες ώρες πριν η μπάντα φτάσει στη σκηνή.
Η ιδέα για την παράσταση είχε αρχίσει από τον Francesco (Fran) Tomasi, τον Ιταλό υποστηρικτή της μπάντας. “Για την περιοδεία τους το 1989”, θυμάται ο Tomasi, “οι Pink Floyd έψαχναν να παίξουν σε περίεργα μέρη. Εκείνη την εποχή, το γραφείο μου ήταν στη Βενετία και γι ‘αυτό είχα την ιδέα να διοργανώσω μια ελεύθερη συναυλία για να συμπέσει με τη Γιορτή του Λυτρωτή, τον Redentore, στον οποίο ο τοπικός πληθυσμός, είχε πάντα ενεργό ρόλο. Η μπάντα αγάπησε αμέσως την ιδέα. “
Το Redentore, που διεξάγεται ετησίως το τρίτο Σαββατοκύριακο του Ιουλίου, ξεκίνησε το 1578 για να γιορτάσει το τέλος της τρομερής πανούκλας. Στο ηλιοβασίλεμα οι Βενετοί εισβάλλουν στη λεκάνη του Αγίου Μάρκου, από όπου βλέπουν μια έκθεση πυροτεχνημάτων ενώ τριγυρίζουν πάνω και κάτω με τα σκάφη τους. Κατά τον 18ο αιώνα ήταν επίσης σύνηθες οι γόνδολες να μεταφέρουν μουσικούς που διασκεύαζαν τα πλήθη πριν από τα πυροτεχνήματα. Ήταν αυτή η υδάτινη μουσική συνοδεία που ο Tomasi ήλπιζε να ανακαλέσει με τη δική του συναυλία.
Το RAI, ο κρατικός ραδιοτηλεοπτικός φορέας της Ιταλίας, συμφώνησε σε μια ζωντανή μετάδοση της συναυλίας. Η μεγάλη μέρα πλησίαζε. Τον Ιούνιο του 1989, μετά από μια έντονη συζήτηση σχετικά με την απόρριψή ή την αποδοχή ενός τέτοιου γεγονότος τόσο κοντά στις εκδηλώσεις Redentore, το δημοτικό συμβούλιο έδωσε τελικά την έγκρισή του (με δημοκρατική ψηφοφορία που ερχόταν σε αντίθεση με τις επιθυμίες του δήμαρχου Antonio Casellati).
Μόλις τρεις ημέρες πριν από την εκδήλωση, η Margherita Asso, επιθεωρητής της Βενετίας για την πολιτιστική κληρονομιά, άσκησε βέτο στη συναυλία με το σκεπτικό ότι ο ενισχυμένος ήχος θα βλάψει τα ψηφιδωτά της Βασιλικής του Αγίου Μάρκου ενώ ολόκληρη η πλατεία θα μπορούσε να βυθιστεί πολύ κάτω από το βάρος πολλών ανθρώπων. Ο Τομάσι έπρεπε να σκεφτεί γρήγορα. Προσπάθησε γρήγορα να μειώσει την ένταση στα χιλιάδες ηχεία και να κινήσει το σκηνικό πίσω 100 μέτρα, σε μια προσπάθεια να μετριάσουν τον ενθουσιασμό του πλήθους.
Η συναυλία διήρκεσε μόλις 90 λεπτά, αλλά έζησε πολύ στη μνήμη εκείνων που την είδαν. Την επόμενη μέρα η τοπική εφημερίδα, Il Gazzettino, έφερε τον τίτλο “Grandi Pink Floyd, Povera Venezia”, αντιπαραθέτοντας ευχάριστα στιγμιότυπα από την συναυλία με εικόνες της πλατείας του Αγίου Μάρκου που καλύπτονται με σκουπίδια και ανθρώπους που κοιμούνται τραχιά στις πόρτες. Δεν υπήρξε πραγματική ζημιά, αλλά η πόλη ξύπνησε με ξεχωριστή εμφάνιση “μετά το κόμμα”.
Το ακροατήριο αριθμούσε περίπου 200.000 άτομα (μόνο 60.000 άνθρωποι ζουν εντός των ορίων της πόλης).
Οι θεατές των συναυλιών κατέληξαν να αφήνουν πίσω 300 τόνους σκουπιδιών και 500 κυβικά μέτρα κενών δοχείων και φιαλών. Η πόλη δεν προσέφερε κανένα φορητό μπάνιο, τόσοι πολλοί άνθρωποι ανακουφίστηκαν στα μνημεία και στα τείχη της πόλης. Ο στρατός καλέστηκε να καθαρίσει τη Βενετία.
Το δημοτικό συμβούλιο ήταν τόσο απροετοίμαστο για το πλήθος που όλοι κατέληξαν να παραιτηθούν μέσα σε μια εβδομάδα από τη συναυλία.
*Επιμέλεια: Πένη Θεοδοσίου
