Χριστούγεννα κι όμως δεν περιμένω τίποτα πια…

Το κεφάλι μου πονάει, το στομάχι είναι χάλια και κάθε προσπάθεια να ανοίξω τα μάτια μου, είναι μάταιη! Όλα τα συμπτώματα μαρτυρούν ότι ήπια πολύ το προηγούμενο βράδυ, σε μια κατάσταση που θύμιζε γλέντι με φίλους, έτσι πιστεύαμε όλοι. Γιατί άλλωστε να μην πιστεύουν τα χαμόγελα όλο το βράδυ, τα αστεία και την χαρά που έβγαινε στις φωτογραφίες;

Ξυπνάς και είναι Χριστούγεννα.

Κανένα δέντρο, κανένα λαμπάκι στο χώρο να το επιβεβαιώσει. Καμία προσμονή, καμία λαχτάρα για οικογενειακές στιγμές και δώρα. Σου εύχονται καλά Χριστούγεννα και θες να τους πεις ότι δεν είσαι έτοιμος να γιορτάσεις τίποτα, ότι δεν είναι η κατάλληλη στιγμή και αν γίνεται να πατήσουμε λίγο “pause”, γιατί αυτή η γιορτινή παράνοια κάνει κομμάτια το μυαλό σου.

Δίνεις κι εσύ ευχές και δεν λες τίποτα, γιατί δεν είναι φυσιολογικό, λένε, να είσαι τόσο αρνητικός και μίζερος και κακοδιάθετος, όταν όλα γύρω σου προσπαθούν να σου επιβάλλουν να γιορτάσεις!

Περπατάς μηχανικά στον δρόμο, τα κάλαντα σου τρυπάνε τ’ αυτιά και τα φωτάκια σε αποπροσανατολίζουν, ενώ εσύ ψάχνεις να βρεις τον δρόμο σου. Πώς να βάλεις τη ζωή σου σε τάξη, όταν όλα σου φωνάζουν ότι πρέπει να κάνεις τον χαρούμενο γιατί έτσι πρέπει; Πώς να κρατήσεις τα ουρλιαχτά σου γι’ αυτά που έχασες, γι’ αυτούς που λείπουν, γι΄αυτά που φοβάσαι και σε περιμένουν στη γωνία;

Ποιος θα είναι φέτος πιο ευλογημένος; Ποιος θα έχει την πιο αγαπημένη οικογένεια; Ποιος θα φορέσει τα ωραιότερα ρούχα; Ποιος θα μας δείξει ότι πέρασε καλύτερα;

Σε ένα διαμέρισμα κάπου στην πόλη, ξημερώματα παραμονής Χριστουγέννων, ένας ηλικιωμένος έπεσε κάτω, δεν μπορούσε να σηκωθεί και κάλεσε την πυροσβεστική για να μπει μέσα στο σπίτι και να τον βοηθήσει.

Ξημέρωνε παραμονή Χριστουγέννων, ήταν μόνος, ήταν στο πάτωμα, δεν είχε κανέναν.