.jpg)
Ζούμε πραγματικά πρωτόγνωρες και δύσκολες μέρες. Η απειλή μιας πανδημίας φέρνει συνθήκες έκτακτης ανάγκης σχεδόν σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Και παρόλο που αυτές τις ημέρες βλέπουμε πόσο μεγάλη αξία έχουν απλά καθημερινά πράγματα που παλιά τα αμελούσαμε τελείως συνεχίζει ο άνθρωπος να μην βάζει μυαλό και να εγκληματεί κατά της φύσης.
Αγοράζουμε και φοράμε γάντια και μάσκες για να προστατευτούμε από τον ιό αλλά τα πετάμε όπου βρούμε, σε κεντρικούς δρόμους, σε πλατείες, σε παραλίες, ώστε να γεμίσουμε τον τόπο σκουπίδια και πολύ πιθανό να μεταφέρουμε και να σκορπάμε αλλού τα μικρόβια που μπορεί να έχουν μαζευτεί σε μια μάσκα και στα γάντια που έχουμε ακουμπήσει τα πάντα.
Έκανα περίπου 8 χιλιόμετρα με τα πόδια μέσα στην πόλη της Χαλκίδας και μετρήσαμε 86 συνολικά γάντια και μάσκες πεταμένες διάσπαρτα στην πόλη!
Γιατί τόσο μεγάλη ανευθυνότητα ακόμα και σε αυτές τις δύσκολες μέρες; Δημιουργούμε μόνοι μας μία υγειονομική βόμβα και την αφήνουμε να σέρνεται δεξιά και αριστερά στην πόλη.
Όσο εμείς νοσούμε ο πλανήτης θα θεραπεύεται. Όσο μένουμε κλεισμένοι στα σπίτια μας, ο αέρας και τα νερά θα καθαρίζουν από τα υπολείμματα μας. Αλλά η βλακεία είναι ανίκητη! Ακόμα και τώρα ελάχιστοι είναι αυτοί που καταλαβαίνουν τι σημαίνει ατομική ευθύνη. Ατομική ευθύνη δεν σημαίνει να σώσω το τομάρι μου και να καταστρέφω τα πάντα δίπλα μου.
Η γη θα συνεχίζει να γυρίζει ακόμα και χωρίς εμάς. Κι αν δεν το καταλάβουμε μόνοι μας τότε το επόμενο μας μάθημα θα είναι ακόμα πιο δύσκολο.
