Το δεύτερο lockdown και η ολική επαναφορά

Γράφει ο Γιώργος Θεοφίλης

«Χωρίς μεγάλη απομόνωση, καμιά σοβαρή δουλειά δεν μπορεί να γίνει». Η φράση αυτή αποτελεί μια ποιητική ρήση του Pablo Picasso που αν την αναγάγουμε στην σύγχρονη καθημερινότητα μετά από το δεύτερο lockdown αποκτά εξέχουσα αμφισημία. Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τις νευρώσεις μιας δεύτερης περιόδου κοινωνικής αποστασιοποίησης και είναι δύσκολο πια να αναλογιστούμε τα πλεονεκτήματα που προκύπτουν τόσο για το άτομο όσο και για το σύνολο. Αυτή, λοιπόν, η διαγραφόμενη νέα προσωπική και κοινωνική απομόνωση για την αντιμετώπιση της πανδημίας και μάλιστα πριν την εορταστική περίοδο των Χριστουγέννων, μπορεί να μας βοηθήσει να κάνουμε κάποια σοβαρή δουλειά;

Μια κρίση μια ευκαιρία, αναφέρει το ελληνικό ρητό και αυτό φυσικά λειτουργεί και στη σημερινή οικονομία. Η στροφή προς κάθε υπηρεσία διαδικτύου είτε πρόκειται για καταναλωτικές αγορές είτε για θέματα ιδιωτικής ή κρατικής γραφειοκρατίας έρχεται να αλλάξει τις συνήθειές μας. Το διαδίκτυο αποτελεί το νέο τεχνολογικό όπλο κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας με αποτέλεσμα να προσανατολίζει τις ανθρώπινες δεξιότητες και τις επιστημονικές εφαρμογές. Η πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση όπως και τα ακαδημαϊκά μαθήματα, συνέδρια και forum διεξάγονται στον διαδικτυακό ιστό προωθώντας μια νέα μορφή εκπαίδευσης χωρίς μετακινήσεις, φυσικές βιβλιοθήκες αλλά και προσωπική επαφή. Η αξία της ζωής περνά μέσα από τις φαρμακοβιομηχανίες και το μάννα εξ ουρανού της ανθρωπότητας αποτελούν τα νέα φαρμακευτικά σκευάσματα και η ανακάλυψη εμβολίων. Η ιατρική επιστήμη ήταν μια από τις σημαντικότερες επιστήμες στην ανθρώπινη ιστορία αλλά σήμερα αποτελεί το δομικό υλικό στο οποίο θα χτιστεί η νέα τάξη πραγμάτων.

Η παραδοσιακή οικονομική ζωή, που στη χώρα μας περιλάμβανε την εστίαση και την παραγωγή τροφίμων και ποτών, τις ξενοδοχειακές υπηρεσίες, τις βιοτεχνικές κατασκευές, φαίνεται να εξασθενεί ακόμη και μετά την πρόσκαιρη ανάκαμψη από την μακροχρόνια δημοσιονομική και χρηματοοικονομική κρίση. Η αβεβαιότητα τόσο βραχυχρόνια όσο και μακροχρόνια κυριαρχεί στον επιχειρηματικό κόσμο κάτι που μεταφράζεται σε οικονομική δυσμένεια. Η επιδοματική πολιτική που έχει προαναγγελθεί μοιάζει όαση εν τη ερήμω αλλά χωρίς να γνωρίζει κανείς ποια είναι η όαση και ποια η έρημος. Ο μικρομεσαίος επαγγελματίας και οι εργαζόμενοι στις μικρές επιχειρήσεις αισθάνονται ότι η αναστολή εργασίας ίσως να μην έχει ημερομηνία λήξης και η υγιής ιδιωτική επένδυση σε ανθρώπινο κεφάλαιο και ιδέες δεν φαίνεται να έχει ημερομηνία έναρξης.

Η ανθρωπότητα φαντάζει υποταγμένη σε μια διεθνή υγειονομική κρίση που λέγεται corona virus και που την κρατά δέσμια και όμηρο. Η ανάγκη για κοινωνική επαφή γίνεται εντονότερη αλλά μοιάζει επικίνδυνη. Το χρονοδιάγραμμα με το οποίο μπορούμε να πορευτούμε και να απαλλαγούμε από αυτόν τον εφιάλτη είναι ανύπαρκτο. Η ψυχολογία των Χριστουγεννιάτικων εορτασμών μπορεί να μας κρατήσει σε εγρήγορση και για αυτό άλλωστε η πόλη της Χαλκίδας έχει στολιστεί με σκοπό η μετακίνηση 2 ή 3 ή 6 να γίνεται σε ένα διαφορετικό κλίμα. Το ερώτημα που τίθεται είναι σε ποιο βαθμό ο άνθρωπος μπορεί να αντιμετωπίσει την αλλαγή παγιωμένων συνηθειών και τη μετάλλαξη της κανονικότητας. Επιπλέον με τι όνειρα και προσμονές μπορούμε όλοι μας να ατενίζουμε τη ζωή μας, την οικογένειά μας και τα φιλικά μας πρόσωπα.

«Όταν κοιτάω τον κόσμο είμαι απαισιόδοξος, αλλά όταν κοιτάω ανθρώπους είμαι αισιόδοξος» μας έλεγε ο Roy Rogers. Αυτή ίσως να είναι και η λύση αυτού του γόρδιου δεσμού που έχει περιέλθει η ανθρωπότητα. Γιατί ο άνθρωπος είναι η πηγή της ζωής κάθε κοινωνίας και κάθε καλού. Και ο άνθρωπος θα είναι αυτός που θα μας οδηγήσει στην ολική επαναφορά όχι του παρελθόντος αλλά του μέλλοντος.