Στη Χαλκίδα είμαστε ακόμα γειτονιές

Στη Χαλκίδα είμαστε ακόμα γειτονιές, βασικά από πάντα ήμασταν, από τότε που ήμουν εγώ μπόμπιρας, και παίζαμε γερμανικό στον πιο ψηλό τοίχο της γειτονιάς και όταν πέρναγε αυτοκίνητο ξενερώναμε!

Γι’ αυτό θα σας μιλήσω σήμερα πολεμόχαρη φυλή μου, για τις γειτονιές της Χαλκίδας, έτσι όπως τις ζήσαμε στα δικά μου χρόνια κάπου εκεί στα 90’s!

Θα ξεκινήσω με το σπίτι μου γιατί άμα δεν το τιμήσεις θα πέσει να σε πλακώσει ρε φίλε! Αγιάννης rulez! Περιοχή γύρω από το παλιό νεκροταφείο του Aϊ Γιάννη κοντά στην αστυνομία! Εντάξ τώρα, δεν θα πω ότι ήμασταν οι πιο σκληροί αληταράδες αλλά bro, μην τα έβαζες με μας! Μόνιμη κόντρα με την γειτονιά από τις Καμάρες, αν και μετά στο λύκειο οι δυο παρέες ενωθήκαμε, μέχρι τότε ήμασταν εχθροί για τα καλά! Πεδίο μάχης το προαύλιο του 12ου δημοτικού γιατί η μάντρα του ήταν εύκολη να την πηδήξεις!

Η μόνιμη μας κόντρα ήταν η μπάλα. Οπότε λύναμε τις διαφορές μας με στοιχήματα κουτάκια Coca Cola αλλά για μια περίοδο που είχαν έρθει στην μόδα τα προκοβόλα… Ώπα-ώπα, να σου εξηγήσω, και ναι παίζαμε με αυτοσχέδια όπλα που πέταγαν πρόκες, βέβαια όχι με την μυτερή πλευρά, αλλά και πάλι, πόση ασφάλεια να χωρέσει σε δύο παρέες 10χρονων που φτιάχνουν όπλα με ένα λάστιχο που έπαιρναν από το “μαγαζάκι”, ένα μανταλάκι και δύο καδρόνια καρφωμένα σε σχήμα T; (από τα πρώτα T που φτιάχναμε.) Βέβαια μετά τα πράγματα έγιναν πιο ασφαλή, πήραμε αεροβόλα και ο μόνος κίνδυνος που είχαμε ήταν να βγάλουμε τα μάτια μας!

Το κακό της υπόθεσης ήταν ότι και εσωκομματικά είχαμε διαφορές. Ο Αγιάννης έχει 3 παράλληλες οδούς που και οι 3 ήμασταν ξεχωριστές γειτονιές και απλά ενωνόμασταν για να παίξουμε πόλεμο με νερόμπομπες με τις υπόλοιπες γειτονιές, αλλά μόνο γι αυτό! Εμείς μεταξύ μας λύναμε τις διαφορές μας στο προαύλιο και στις κούνιες του παλιού ΠΙΚΠΑ. Στις μάντρες αυτού του νηπιαγωγείου έδειχνες αν αξίζεις να είσαι στην παρέα, γιατί η μάντρα ήταν ψηλή οπότε οι μπόμπιρες δεν μπορούσαν να την πηδήξουν!

Και μεγαλώνοντας, κάπου γυμνάσιο που έβγαινες πιο έξω από την γειτονιά σου και ανακάλυπτες καινούργιες γειτονιές, καταλάβαινες πως τελικά ήσουν σε μικρόκοσμο! Εκεί έξω υπήρχαν τόσες πολλές γειτονιές και όλες έλεγαν το ίδιο: Ότι η δική μου γειτονιά έχει τους πιο μάγκες, τους περισσότερους αλήτες, τις πιο ωραίες κοπέλες και τα πιο γρήγορα μηχανάκια!

Αλήθεια, δεν έχω ιδέα αν ακόμα μεγαλώνουν παιδιά στις γειτονιές, αν σκίζουν γόνατα στην άσφαλτο και αν ανοίγουν κεφάλια από πετροπόλεμο ή νερατζοπόλεμο! Αν τα καλοκαίρια γίνονται μούσκεμα από νερόμπομπες, αν ανεβαίνουν στα ψηλά δέντρα για να πετάνε ελιές στα αμάξια που περνάνε και αν το βράδυ αράζουν στα σκαλάκια του λιγότερου περίεργου γείτονα για να λένε ότι αυτός ο ξάδερφος από την America, που δεν τον ξες, έδειρε τον πορτιέρη του μεγαλύτερου club και μετά ήπιε ένα μπουκάλι μόνος του και ας ήταν 13! Να αράζουν στις κούνιες και στα σκαλάκια αφού πρώτα έπαιξαν μπάλα μετά σκατουλάκια και όταν βράδιαζε, κρυφτό μέχρι να πάει 10 και η μάνα τους να μην τα πάρει τηλέφωνο, απλά να βγει στο μπαλκόνι και να τα φωνάξει.

Φαΐ, μπάνιο, δόντια και ύπνο γιατί αύριο θα βγεις με τους αλητάμπουρες να εξερευνήσεις πάλι την γειτονιά σου και το παλιό εγκαταλελειμμένο στην πάνω γειτονιά που τα παιδιά από αυτή την γειτονιά λένε πως είναι στοιχειωμένο!

Καληνύχτα Αμαρυνθίων!