.jpg)
*Φωτογραφία εξωφύλλου: Πένη Θεοδοσίου
Ψάχνοντας πολλά και διάφορα για τη Χαλκίδα σερφάροντας στο internet εδώ από την υπόγα μας, βρήκαμε ένα μοναδικό αφιέρωμα.
Αυτό που βρήκαμε μας γύρισε στο μακρινό 1935, ένα κείμενο που αφηγείται ένα ταξίδι από την πρωτεύουσα Αθήνα μέχρι τη Χαλκίδα. Ένα ταξίδι αναψυχής με το τρένο.
Διαβάστε το κείμενο όπως το βρήκαμε στο site paliaathina.com
Τι θα λέγατε για ένα νοσταλγικό ταξιδάκι στη Χαλκίδα του 1935; Ελάτε μαζί μας. Ξεκινάμε από το σταθμό Λαρίσης. Ραντεβού, στις 6:30…
«Ξέρετε τι θα πη με δέκα δραχμές να πάτε στη Χαλκίδα και μ’ άλλες δέκα να γυρίσετε;
Είνε κάτι που γαργαλάει πολύ το τουριστικόν διαμόνιον του δυστυχισμένου Αθηναίου που είνε καταδικασμένος από το βαλάντιόν του να παραθερίζη μέσα στο φλογερό καμίνι της πρωτευούσης. Από την ημέρα που οι σιδηρόδρομοι Σ.Ε.Κ. και Σ.Π.Α.Π. απεφάσισαν να ενδιαφερθούν πραγματικά για την τουριστική ικανοποίησι και του ντόπιου πληθυσμού, όλοι οι Αθηναίοι και Πειραιείς, ανεξαρτήτως κοινωνικής και οικονομικής καταστάσεως έσπευσαν να επωφεληθούν της μεγάλης αυτής ευκαιρίας.
Κάθε Κυριακή καραβάνια ολόκληρα κόσμου και κοσμάκη με βαλίτσες, καλάθια, πακέττα, μπόγους κλπ βάσανα, πολιορκούν τους σιδηροδρομικούς σταθμούς για να καταλάβουν μια θέσι στον ατελείωτο συρμό της εκδρομικής αμαξοστοιχίας. Τα έξοδα είνε λίγα, ο καιρός είνε καλός και οι εκδρομείς γεμάτοι κέφι και ενθουσιασμό. Προμηνύεται μεγάλη διασκέδασις και γλέντι τρικούβερτο!
Για να ζήσουμε από κοντά κι’ εμείς την κυριακάτικη αυτή περιπέτεια των περισσοτέρων Αθηναίων απεφασίσαμε να εκδράμουμε το πρωϊ της περασμένης Κυριακής έως τη Χαλκίδα για να επιστρέψουμε το βράδυ ει δυνατόν σώοι και αβλαβείς.
Στις 6 το πρωί βρισκόμαστε στο σταθμό Λαρίσης. Αυτό που είδαν τα μάτια μας πολύ δύσκολο να περιγραφή. Χιλιάδες άνθρωποι πάσης ηλικίας, πάσης τάξεως και παντός γένους, κατάφορτοι από κέφι και αποσκευές είνε μαζεμένοι έξω από τον περίβολο του κλειστού σταθμού.
Γυναίκες του λαού με ταγάρια, κοριτσόπουλα με βαλίτσες και νέοι με μαντολίνα και κιθάρες έχουν φθάσει εκεί ποιος ξέρει από πόσο πρωϊ για να είνε βέβαιοι ότι δεν θα χάσουν το τραίνο. Όλοι είνε χαρούμενοι και αισιόδοξοι.
-Θα περάσουμε θαύμα, ακούτε να λέη ο ένας στον άλλον.
-Βέβαια θα είνε μια υπέροχη εκδρομή που δεν θα την ξεχάσουμε ποτέ!
Στις 6 και 5΄ οι μεγάλες σιδερένιες θύρες του προαυλίου ανοίγουν έξαφνα. Μια ατέλειωτη μάζα εκδρομέων ξεχύνεται ακράτητη σαν χείμαρρος και καταλαμβάνει ως εξ εφόδου τα είκοσι δύο τεράστια βαγόνια του συρμού.
Τη στιγμή αυτή συμβαίνουν τα περισσότερα παρατράγουδα. Η μάνα χάνει το παιδί και το παιδί την μάνα μέσα σ’ αυτή τη σύγχυσι και ταραχή. Εκείνος που είνε πιο ευκίνητος, πιο θρασύς και πιο χειροδύναμος σκαραφαλώνει πρώτος και στρογγυλοκάθεται σε μια απ’ τις καλύτερες θέσεις. Οι άλλοι είνε καταδικασμένοι στον εξ ορθοστασίας θάνατον.
Στις 6 και μισή το τραίνο κατάφορτο ξεκινά και προχωρεί αργά, ενώ η μηχανή του ξεφυσά τουλάχιστον σαν «θηρίο». Η διαδρομή είνε πράγματι υπέροχη και εντός και εκτός του τραίνου. Έξω η φύσις μας δίνει θαυμάσιες εικόνες της πρωινής ωμορφιάς της. Μέσα στα βαγόνια νέοι και νέες με κιθάρες και μαντολίνα τραγουδούν ενθουσιασμένοι όλα τα τελευταία σουξέ του ελαφρού μουσικού μας θεάτρου. Οι εσωτερικοί πλανόδιοι πωληταί του συρμού κάνουν χρυσές δουλειές.
-Εδώ τσιγάρα, μέντες, μπισκότα, καραμέλλες, σοκολάτες, τσίχλεεες! Ένας άλλος γυρίζει από βαγόνι σε βαγόνι με δύο τεράστια τσουβάλια γεμάτα μπαστούνια και γκλίτσες από ξύλο οξυάς. Δυστυχώς όμως οι δουλειές δεν πηγαίνουν καθόλου καλά. Οι εκδρομείς προτιμούν ν’ αγοράζουν στους σταθμούς σουβλάκια παρά μπαστούνια.
Μετά την Αθήνα πρώτος σταθμός αι Αχαρναί. Ύστερα η Δεκέλεια, για να μεταχειρισθούμε τις επίσημες ονομασίες των σταθμών. Μετά το Οίον, αι Αφίδναι, η Σφενδάλη, η Αυλών, οι Στανιάτες, η Οινόη. Απ’ εκεί γίνεται η διασταύρωσις και ύστερα από μια θαυμασία διαδρομή το εκδρομικό τραίνο σταματά στο σταθμό της Χαλκίδος.
Η ώρα είνε 10.10’ π.μ. Εκατοντάδες Χαλκιδαίοι έχουν κατέβει για να υποδεχθούν τους εκδρομείς. Ο κόσμος ξεχύνεται στην πόλι, στις εξοχές, στις παραλίες και σ΄όλα τα άλλα αξιοθέατα της Χαλκίδος. Η πόλις γεμίζει από χαρά, ζωή κι’ ενθουσιασμό. Όσοι πηγαίνουν εκεί για πρώτη φορά σταματούν στη γέφυρα και με μεγάλη περιέργεια και θαυμασμό παρακολουθούν το περίεργο φαινόμενο της παλίρροιας που παρατηρείται στον πορθμό του Ευρίπου.
Τα κέντρα των Χαλκιδαίων στη παραλία βρίσκονται στις δόξες τους. Οι σούβλες στις ψησταριές περιστρέφονται δαιμονιωδώς και μαζί μ’ αυτές τα ροδοψημένα αρνιά και κοκορέτσια. Εκεί τις σούβλες δεν τις γυρίζουν με τα χέρια αλλά τις δένουν μ’ ένα σπάγγο που τον τραβούν από μακρυά κι’ έτσι γλυτώνουν απ’ το μαρτύριο του να ψήνωνται κι’ αυτοί μαζί με τον οβελία τους.
Οι τιμές στα κέντρα είνε πολύ μέτριες και λογικές και εν γένει η παραμονή στη Χαλκίδα δεν είνε καθόλου πολυέξοδη, τουλάχιστον για μια μέρα.
Από τις 6 το απόγευμα άρχισαν να φεύγουν οι αμαξοστοιχίες που επανέφεραν τους εκδρομείς στις εστίες τους. Οι περισσότεροι όμως έμειναν να φύγουν με το τελευταίο τραίνο των 8.20’ το βράδυ. Στις 8 ½ τέλος πάντων ξεκινάμε από την Χαλκίδα. Η σκηνογραφία τώρα στα βαγόνια αλλάζει. Οι εκδρομείς χωρίζονται σε δυό μεγάλες κατηγορίες: Στους κουρασμένους και στους μεθυσμένους που τραγουδούν, χορεύουν και δημιουργούν παρεξηγήσεις.
Στις 11.20’ τη νύχτα η αμαξοστοιχία φθάνει στο σταθμό των Αθηνών. Οι εκδρομείς κατεβαίνουν αργά και δυσκίνητοι και σκορπίζονται στην πρωτεύουσα τρικλίζοντας ακόμη από τη νύστα ή το κρασί…».
«Αθηναϊκή», 1935
