Σαν σήμερα, 6 Δεκεμβρίου το 1990, φεύγει από τη ζωή ο Παύλος Σιδηρόπουλος, από υπερβολική δόση ηρωίνης.
Ο πιο ανατρεπτικός καλλιτέχνης της ελληνικής ροκ μουσικής, στιχουργός και μουσικός. Οι συνεργασίες του με συγκροτήματα όπως οι “Σπυριδούλα”, “τα Μπουρμπούλια”, “Δάμων και Φειδίας”, έχτισαν τον μύθο του μοναδικού πρίγκιπα της ροκ.
Ασυμβίβαστος χαρακτήρας, με ασυμβίβαστους στίχους, που μέχρι και σήμερα παραμένουν επίκαιροι, έζησε μια ζωή στα άκρα. Αρνήθηκε να στρατευθεί λόγω πεποιθήσεων και όταν περιέγραψε την εμπειρία του από την ελάχιστη θητεία του είπε τα εξής: “Την άνοιξη του 1976 με ενάμιση μήνα Τρίπολη, είκοσι μέρες 401 και τέσσερα ηλεκτροσόκ, πήρα τρελόχαρτο”.
Τραγούδησε Μίκυ Θεοδωράκη, πρωταγωνίστησε στην ταινία “Ο ασυμβίβαστος” και έχει μείνει αξέχαστος με τραγούδια όπως το “Να μ’ αγαπάς”, “Ο Μπάμπης ο φλου”, “Ηλεκτρικός Θησέας”, “Κάποτε θα’ρθουν”…
Σημάδεψε και έγινε σύμβολο μιας γενιάς που διψούσε για αλλαγή και επανάσταση και επηρέασε με τη μουσική και τους στίχους του, τους καλλιτέχνες που ακολούθησαν.
“Ληστέψανε την τράπεζα και τι με νοιάζει εμένα δεν είμαι με κανένα.
Σου λέω καλά της κάνανε γιατί μας προκαλούσε, γεμάτη εκατομμύρια, ενώ κι ο Θεός πεινούσε.”
Το ανήσυχο πνεύμα του διψούσε για ποίηση και συναναστροφή με ανθρώπους των τεχνών, κάτι που έκανε από παιδί, καθώς η οικογένεια του ήταν αρκετά προοδευτική και είχε καταγωγή από τον Ζορμπά και συγγένεια με την παιδαγωγό και συγγραφέα Έλλη Αλεξίου, τον εκπαιδευτικό και συγγραφέα Λευτέρη Αλεξίου και την Γαλάτεια Αλεξίου-Καζαντζάκη, την πρώτη σύζυγο του ποιητή Νίκου Καζαντζάκη.
Αν ζούσε σήμερα, άραγε θα γυρνούσε στα Εξάρχεια, μαζί με την Γώγου και τον Άσημο; Θα άντεχε την σύγχρονη πραγματικότητα και νοοτροπία της κοινωνίας;
Θα μας έφτυνε στη μούρη τους στίχους που έγραφε πριν τόσα χρόνια και περιγράφουν αυτό που ζούμε σήμερα, αυτό που έχουμε γίνει σαν άνθρωποι και σαν κοινωνία;
Η αλήθεια είναι ότι λείπει…λείπει η ποίηση του, η άποψη του, η ματιά του για όσα συμβαίνουν και για όσα μας βαραίνουν το μυαλό και την ψυχή.
“Πάλεψε τώρα να επιζήσεις, έξω απ’ το σπίτι ο άνεμος αγριεύει, κανείς δε σου ‘μαθε ποτέ πως κάποια μέρα θα χρειαστεί και να μισήσεις, έτσι η αγάπη σου είναι φόβος η ζωή απ’ τους άλλους έμαθε να κλέβει.”
