Ο «αδερφός» Lumiere, Θανάσης Χριστοδούλου, χωρίς το Brother πλέον (αν και –άχρηστη πληροφορία- παραμένει ο αδερφός της Μόνικα), ήρθε εδώ και λίγες μέρες, με ένα πανέμορφο κομμάτι, προάγγελο άλμπουμ, με τίτλο «Cosmopolitics» που ενθουσιάζει με την πλούσια μουσική του, την ενορχήστρωση (του Lumiere μαζί με τον Αλέξανδρο Λιβιτσάνο με το μαγικό του χέρι) που περιλαμβάνει από πιάνο μέχρι πνευστά και μαρίμπες. Και ένα απογειωτικό ατού: η μουσική πατάει επάνω σε μία θαυμάσια απαγγελία του ηθοποιού Πέτρου Φυσσούν, από το 1962, του ποιήματος «Φαντασία» του Γιάννη Σκαρίμπα.
Ακούστε το, ακολουθώντας τους στίχους:
«Φαντασία» (1936)
https://youtu.be/lay4NFjkoxs
Nα ‘ναι σα να μας σπρώχνει ένας αέρας μαζί
προς έναν δρόμο φειδωτό που σβει στα χάη,
και σένα του καπέλου σου πλατειά και φανταιζί
κάποια κορδέλα του, τρελά να χαιρετάει.
Kαι να ‘ν’ σαν κάτι να μου λες, κάτι ωραίο κοντά
γι’ άστρα, τη ζώνη που πηδάν των νύχτιων φόντων,
κι αυτός ο άνεμος τρελά-τρελά να μας σκουντά
όλο προς τη γραμμή των οριζόντων.
Kι όλο να λες, να λες, στα θάμβη της νυκτός
για ένα —με γυάλινα πανιά— πλοίο που πάει
όλο βαθιά, όλο βαθιά, όσο που πέφτει εκτός:
όξ’ απ’ τον κύκλο των νερών — στα χάη.
Kι όλο να πνέει, να μας ωθεί αυτός ο αέρας μαζί
πέρ’ από τόπους και καιρούς έως ότου —φως μου—
(καθώς τρελά θα χαιρετάει κείν’ η κορδέλα η φανταιζί)
βγούμε απ’ την τρικυμία αυτού του κόσμου…
[από τη συλλογή του Γιάννη Σκαρίμπα, Ουλαλούμ, εκδόσεις Κάκτος, Αθήνα 1975, σ. 11]
Ο μεγάλος μας ποιητής με το πολύπτυχο έργο, ζώντας όλα του τα χρόνια στη Χαλκίδα, έδωσε στα ποιητικά του ταξίδια την υπέρβαση που μας γοητεύει.
Ο Γιάννης Σκαρίμπας γεννήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου του 1893 και έφυγε από τη ζωή στις 21 Ιανουαρίου του 1984. Σε ένα ιδιόγραφο βιογραφικό του σημείωμα που έδωσε στο δημοσιογράφο Κώστα Ρεσβάνη, το 1975, για το περιοδικό «Ταχυδρόμος» συστήνεται ως εξής:
«Γεννήθηκα το 1893 στο χωριό Αγια-Θυμιά της Παρνασσίδος – πρώην Δήμου Μυωνίας. Το δημοτικό μου σκολειό το πέρασα στην Ιτέα των Σαλώνων. Το Σχολαρχείο στο Αίγιο και το Γυμνάσιο στην Πάτρα. Εδώ (στη Χαλκίδα) ελθόντας για στρατιώτης (κληρωτός) το 1914 παντρεύτηκα (… εξ’ έρωτος). Έκτοτε, σχεδόν δεν ‘‘το κούνησα’’ από την πόλη ετούτη = τη Χαλκίδα. Έκανα οικογένεια (παιδιά, νύφες κι εγγόνια) και μνέσκω ακόμα, γράφοντας Λογοτεχνία και Ιστορία. Αλλά και Ποίηση και Θέατρο.
Τώρα υπέρ τα 84 μου χρόνια γεγονώς, εφησυχάζω (σχεδόν μόνος) στο σπιτάκι μου, ζων ‘‘αεί -μη- διδασκόμενος’’, εν αναμονή του ‘‘εσχάτου-μου-μαθήματος’’, ευχαριστώντας εκείνο που ονομάζουμε Θεό, ‘‘για τα βουνά και για τα δάση που είδα…’’ (του Ζαχ. Παπαντωνίου).
Και για το ακριβές των παραπάνω αυτών μου ασημάντων, υπογράφομαι,
ο ταπεινότατος
Γιάννης Σκαρίμπας»
Πηγή: athensvoice.gr
