Γνήσια ωραία ζεϊμπέκικα είχαμε καιρό να ακούσουμε από τους Έλληνες καλλιτέχνες και δεν είναι τυχαίο πως η trap μουσική και οι καλλιτέχνες της ήταν αυτοί οι οποίοι κυριαρχούσαν στην κορυφή του YouTube και όχι μόνο, για χρόνια. Το φετινό καλοκαίρι όμως, είχε δύο γνήσια λαϊκά τραγούδια.
Ο Αργυρός άνοιξε τον.. χορό με ένα ωραίο καλό ζεϊμπέκικο, που περιγράφει έναν ερωτευμένο αλλά χωρισμένο, που ψάχνει την αγάπη του στην πόλη του, την Αθήνα. Δεν λέω, ενθουσιάστηκα όταν το άκουσα για πρώτη φορά. Ενθουσιάστηκα κυρίως γιατί άκουσα ένα καλό λαϊκό τραγούδι μετά από καιρό. Αλλά μέχρι εκεί.
Νομίζω όμως πως κάτι του λείπει για να σηκωθείς να ανοίξεις τα χέρια σου και να κάνεις 2-3 βήματα βαριά, να ρίξεις μία ζεϊμπεκιά με την ψυχή σου.
Ίσως να του λείπει το “σε θέλω τραγικά” που δηλώνει την μεγάλη ένταση της θέλησης. “Η συχνότητα του πόνου” που δηλώνει την μόνιμη κατάσταση θλίψης που εκπέμπει κάποιος όταν πονάει για τον έρωτα που έχει χάσει. “Μου λείπεις”, μου ‘πεσε βαρύ, με αναμνήσεις σιγοκαίγομαι”. Και αφού γίνεται αυτή η ερωτική κατάθεση ψυχής βγαίνει και ο πόνος, ο εγωισμός “και αφού θεός που συγχωρεί εγώ δεν λέγομαι, να καίγεσαι όπως καίγομαι”.
Στίχοι βαριοί, δυναμικοί, που ερμηνεύει με πάθος, με πόνο, εξαιρετικά ο Γιώργος Μαζωνάκης στο «Ώρες Μικρές». Στίχοι βαριοί, που θυμίζουν παλιό γνήσιο λαϊκό τραγούδι με το μπουζούκι να είναι σε πρώτο πλάνο και μέσα από το τραγούδι να αναδεικνύεται η δύναμη του ήχου του.
Το τραγούδι του Γιώργου Μαζωνακη έρχεται να δώσει μία ανάσα στην ελληνική μουσική. Δίνει όσα της έλειψαν για καιρό και αδιαμφισβήτητα είναι το καλύτερο ζεϊμπέκικο που έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια!
Μουσική: Γιώργος Σαμπάνης
Στίχοι: Έλενα Γιαννατσούλια
