Ο Βαγγέλης Αγγέλου είναι ο μπάρμαν που θα σου σερβίρει τις καλύτερες ιστορίες!

Είναι σχεδόν σίγουρο, είτε βγαίνεις συχνά, είτε όχι, πως έχεις βρεθεί σε κάποιο μαγαζί της Χαλκίδας που έχει περάσει από το μπαρ του και έχεις πιει ποτό από τα χέρια του Βαγγέλη Αγγέλου! Τα τελευταία χρόνια, τον συναντάς στην Οδό Ονείρων και στο Namas.

Ο μπάρμαν με την πάντα προσεγμένη εμφάνιση, το χαμόγελο, τους ευγενικούς τρόπους, και τα εξαιρετικά κοκτέιλς είναι από τους επαγγελματίες που ξεχωρίζουν στο χώρο και αυτό αποδεικνύεται από τα χρόνια που μετρά πίσω από μπαρ και σερβίρει τη Χαλκίδα ποτά και πολλές ιστορίες!

20 χρόνια λοιπόν,βρίσκεται πίσω από το μπαρ και γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα το επάγγελμα του μπάρμαν, αλλά και τις νύχτες της πόλης!

• Η αρχή έγινε το 1999, στο Jam, στην παραλία Χαλκίδας. Δεν ξεκίνησα από το μπαρ, ήμουν στον μπουφέ. Το μπαρ προέκυψε στην πορεία, λόγω έλλειψης προσωπικού κάποια στιγμή και αφού ταίριαζα φυσιογνωμικά γι’αυτό το κομμάτι, με βάλανε στο μπαρ! Στην αρχή ήμουν σαν αγγούρι! Στεκόμουν όρθιος απλά, δεν κουνιόμουν, δεν μιλούσα. Υπήρχε η αίσθηση ότι όλα τα μάτια είναι πάνω μου και αυτό το πράγμα σε κάνει να παγώνεις! Στον μπουφέ δεν ήταν έτσι. Αυτά τα πόστα είναι κυρίως παραγωγικά και όσο κάνεις δουλειά, κατά κάποιο τρόπο κρύβεσαι πίσω από τη δουλειά σου, οπότε δεν πολυφαίνεσαι. Όταν αυτό σταματάει κάποια στιγμή, πρέπει να εφευρίσκεις μια κινητικότητα μέσα στο χώρο, εν προκειμένω την δημιουργείς διαδραστικά με το “έξω”, για να υπάρχει μια κίνηση, αλλιώς είναι στατικά τα πράγματα. Αυτό ήταν ένα δύσκολο κομμάτι και δεν το αντιλαμβάνεσαι από την αρχή, πόσο μάλλον όταν δεν στο έχει δείξει κανένας. Μπαίνοντας στο μπαρ, μου είπαν, εδώ είναι τα ποτήρια, εδώ είναι η κάβα, έτσι βάζουμε ποτό…ξεκίνα! Όλα τα υπόλοιπα, γιατί έχει ένα απύθμενο βάθος αυτή η ιστορία που λέγεται πώληση, είναι θέμα εμπειρίας και δεν διδάσκονται! Ξεκινάς με βασικά πράγματα, όπως είναι οι κοινωνικοί τρόποι συμπεριφοράς και προχωράς μετά στα υπόλοιπα. Στη συνέχεια πουλάς ό,τι έχει ο κατάλογος, αργότερα μαθαίνεις, αφού έχεις δοκιμάσει και επεξεργαστεί προϊόντα και μπορείς να δώσεις “λύσεις” στον πελάτη, να προτείνεις, να κάνεις πώληση.

Δεν θα μπορούσα να φανταστώ τον Βαγγέλη να στέκεται αμήχανος πίσω από το μπαρ, αφού όταν τον βλέπεις να κινείται στο χώρο όταν εργάζεται, καταλαβαίνεις ότι είναι σίγουρα ένας έμπειρος και πολύ σωστός μπάρμαν, οπότε ήθελα να μάθω πόσος καιρός χρειάστηκε για να νιώσει πραγματικά έτοιμος….

• Χρειάστηκαν αρκετά χρόνια. Ήμουν τυχερός στην πορεία, γιατί συνάντησα τους σωστούς ανθρώπους στη σωστή χρονική στιγμή. Έκανα κάποια σεμινάρια, που στην αρχή ήταν επιδερμικά, πήγαινα και δεν καταλάβαινα πολλά πράγματα. Στη συνέχεια κέρδισα μια υποτροφία από μια εταιρεία στο χώρο της βιομηχανίας ποτών, παρακολούθησα τη σχολή της “Bar Academy” και εκεί άρχισαν να μου ανοίγουν τα μάτια, γιατί έμαθα από έναν επαγγελματία που είχε εντρυφήσει στο επάγγελμα. Τότε ένιωσα έτοιμος. Πλέον έχουν γίνει άλματα στο χώρο αυτό, καθώς άρχισαν οι άνθρωποι που δουλεύανε μέσα από το μπαρ, να ανοίγουν δικά τους μαγαζιά και να εκπαιδεύουν οι ίδιοι το προσωπικό τους και όχι αυτό το κακέκτυπο του “έχω εγώ μαγαζί, είμαι επιχειρηματίας και μπες μέσα και δούλεψε”.

Και τι κάνει τελικά έναν μπάρμαν, καλό επαγγελματία;

• Το πρώτιστο είναι η αγάπη για τη δουλειά του! Είμαι πολύ τυχερός γιατί βρήκα κλίση σε αυτό το κομμάτι. Είναι μια χειρωνακτική εργασία που με γεμίζει. Είναι μια “μικρή κουζίνα” στην οποία “μαγειρεύεις” υγρά, αλκοολούχα! Έχει μετά να κάνει με αυτόν που σερβίρεις. Όσο πιο υψηλές είναι οι απαιτήσεις, τόσο καλύτερο επαγγελματία σε κάνουν. Όταν έχεις πελάτες που ξέρουν τι ζητάνε σε ενεργοποιούν ως επαγγελματία και σε κάνουν καλύτερο στη δουλειά σου. Χρειάζεται η επικοινωνία με τον κόσμο, δεν είναι κακό να ακούς σωστές παρατηρήσεις πάνω στη δουλειά. Να ακούσεις αν ο πελάτης έχει να σου πει ότι δεν του άρεσε κάτι, μια συνταγή, ένα απόσταγμα. Σου δίνει ο κόσμος πίσω πραγματάκια τα οποία εσύ ο ίδιος δεν έχεις δει και αυτό σε βελτιώνει, γιατί πάντα κάτι παίρνεις.

Είναι ξεκάθαρο πως όταν κάποιος δουλεύει με αγάπη και μεράκι είναι καλός στη δουλειά του και στην περίπτωση του Βαγγέλη αυτό φαίνεται και σίγουρα υπάρχουν πράγματα που απολαμβάνει περισσότερο και άλλα που κουράζουν και ξενερώνουν…

• Απολαμβάνω περισσότερο τον ίδιο τον άνθρωπο, τη διαδραστικότητα με τον κόσμο. Όσο πιο εμπεριστατωμένοι είναι οι άνθρωποι απ’ έξω, όσο πιο άνθρωποι είναι, έχοντας και εκείνοι τρόπους, ξέροντας τι ζητάνε, τόσο μεγαλύτερη απόλαυση υπάρχει στο χώρο. Από την άλλη με κουράζει πάρα πολύ η έλλειψη επικοινωνίας! Δεν έχω κουραστεί από τις αμέτρητες βραδινές ώρες και τον όγκο της εργασίας, από την πολύ δυνατή μουσική, αλλά η έλλειψη επικοινωνίας με ξενερώνει. Να υπάρχουν δηλαδή καταστήματα που έχουν δυναμική και δεν την εκμεταλλεύονται. Να υπάρχουν πολύ ωραία μαγαζιά που μπορούν να κάνουν πολλαπλάσια πράγματα, αλλά να μην το καταφέρνουν επειδή δεν επικοινωνούν σωστά.

Σκέφτηκες ποτέ να τα παρατήσεις;

• Όχι, ποτέ! Έχοντας βρει την κλίση μου επαγγελματικά, επένδυσα πολύ σε αυτό το πράγμα, με αμέτρητα σεμινάρια, αμέτρητες ώρες διαβάσματος και πολύ ψάξιμο διαδικτυακά. Είναι απίστευτο αυτό το συναίσθημα που μπορείς να δημιουργήσεις σε κάποιον με ένα ποτό, μια συνταγή, αυτό που βλέπεις όταν γουρλώνουν τα μάτια δοκιμάζοντας κάτι, είναι πολύ όμορφο συναίσθημα! Δεν έχω κουραστεί, δεν έχω βαρεθεί, δεν έχει καν περάσει από το μυαλό μου να σταματήσω. Έτσι κι αλλιώς υπάρχουν πολλές διαφορετικές διέξοδοι πάνω σε αυτό το κομμάτι που λέγεται εστίαση.

Η διαφορετικότητα του, αυτό που τον κάνει να ξεχωρίζει και τον έχει φτάσει στο επίπεδο που βρίσκεται σήμερα είναι το ότι ψάχτηκε πάνω στο επάγγελμα και προσπάθησε πολύ για να εξελιχθεί και να το πάει ένα βήμα παραπέρα…

• Προσπαθώντας εγώ ο ίδιος μέσα από τη δουλειά μου και τις γνώσεις μου να χειριστώ αυτό που λέγεται πρώτες ύλες, η εξέλιξη ήταν συνεργασίες με αποστακτήρια, εδώ, τοπικά, όπως η ποτοποιία “Άβαντες”, με το πρώτο ελληνικό τζιν, το “Grace”.  Επίσης με το τσίπουρο “Σπυρόπουλου”, όπου βάλαμε τις πρώτες ύλες του αποστακτηρίου σε συνταγές κοκτέιλ και τις παρουσιάσαμε σε διάφορες δράσεις, “Athens Bar Show”, “Cristmas Food Festival” από το Αθηνόραμα και σε άλλες παρουσιάσεις. Η περαιτέρω εξέλιξη, ήταν το ΙΕΚ PRAXIS, όπου διδάσκω εκεί φιλόδοξους νέους και νέες, που θέλουν να ασχοληθούν με τον κλάδο της εστίασης και ειδικά με το κομμάτι του μπαρ.

Η “νέα γενιά” που έρχεται να μπει στο χώρο αυτό πώς σου φαίνεται;

• Η σκηνή του μπαρ έχει κάνει άλματα στην Ελλάδα, δεν είναι τυχαίο το ότι έχουμε αρκετά ελληνικά μπαρ στα 50 καλύτερα του κόσμου, ή ότι υπάρχουν εξειδικευμένα κοκτέιλ μπαρ. Αυτά βέβαια συμβαίνουν στα μεγάλα αστικά κέντρα, Αθήνα, Θεσσαλονίκη, στην επαρχία είμαστε ακόμα πίσω σε αυτό το κομμάτι και μην ξεχνάμε ότι η βαριά βιομηχανία της Ελλάδας είναι ο τουρισμός. Υπάρχει ζήτηση για μάθηση, επιμόρφωση, εξέλιξη και θεωρώ ότι είναι παρήγορο όλο αυτό. Η νέα γενιά, σύμφωνα και με την αλλαγή της πελατείας, μια πελατεία πιο νέα σε ηλικία και με περισσότερες γνώσεις και απαιτήσεις, ξέρει ότι πρέπει να είναι εξειδικευμένη. Υπάρχει εξέλιξη λοιπόν γενικά, αλλά στη Χαλκίδα ως επαρχία είμαστε ακόμα πίσω σε αυτό, γι’αυτό το λόγο κιόλας συναντάς και τα κακώς κείμενα που βλέπεις και μη επιτρεπτές καταστάσεις πίσω από το μπαρ. Μην ξεχνάμε ότι αυτό έχει να κάνει και με τον ίδιο τον επιχειρηματία, που θα έπρεπε να είναι προς αναζήτηση επαγγελματιών και όχι απλά να θέλει προσωπικό ως λύση ανάγκης.

Πώς θα μπορούσε να είναι το μπαρ των ονείρων ενός μπάρμαν;

• Δεν έχω δει τόσο μπροστά, επειδή είμαστε σε μια εποχή που οι καταστάσεις αλλάζουν άρδην και χάνεται το διαχρονικό στοιχείο. Ένα γενικό πλάνο, είναι ένα μπαρ που θα εστιάζει περισσότερο στα αποστάγματα και στις συνταγές κοκτέιλ, με εποχιακό κατάλογο. Κάτι πιο συγκεκριμένο όμως δεν μπορώ να φανταστώ, γιατί αλλάζουν συνεχώς τα πράγματα! Το μόνο που μπορείς να ποντάρεις, είναι ο άνθρωπος και η “σταθερή αστάθεια” του! Ο βασικός κορμός κατά τ’ άλλα είναι ο ίδιος: να “μαγειρεύεις” μέσα στο σέικερ αυτά τα μικρά θαυματάκια, με τα οποία θα μπορείς να προκαλέσεις εκρήξεις χαρά σε αυτόν που τα δοκιμάζει!

Φυσικά ήθελα να μάθω από κάποιον που έχει ζήσει τόσα χρόνια τη νυχτερινή ζωή της Χαλκίδας, τα πάντα για τους Χαλκιδέους, τη συμπεριφορά μας σαν πελάτες, αλλά και ιστορίες από εκείνες που έχει να διηγηθεί ένας μπάρμαν!

• Εργάζομαι 20 συνεχόμενα χρόνια στη Χαλκίδα, δεν είχα την τύχη ή την ατυχία να φύγω και βλέπω καθημερινά το έργο. Δεν θεωρώ ότι οι Χαλκιδέοι έχουν κάποια διαφορά από κάποιους άλλους πελάτες. Θέλουν να πίνουν, όπως όλοι οι Έλληνες, βαριά ποτά, υψηλά σε αλκοόλ, θέλουν να πληρώνουν σε φυσιολογικές τιμές, θέλουν να νιώσουν την έννοια της φιλοξενίας, να μπουν στο χώρο και να νιώσουν μοναδικοί και ότι τους προσέχεις, όπως όλος ο κόσμος νομίζω! Μετά υπάρχουν κατηγορίες, όπως παντού άλλωστε. Κάποιοι που έχουν μια οικονομική άνεση, θέλουν ένα πιο ακριβό προϊόν και μια πιο ειδική μεταχείριση. Άλλοι που είναι πιο στενά οικονομικά, θα προτιμήσουν τα πιο οικονομικά προϊόντα. Το λάθος των περισσότερων καταστημάτων εστίασης, είναι ότι αντιμετωπίζουν τον πελάτη σαν χρήματα, όταν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως φιλοξενούμενος.

Το δύσκολο με τη νύχτα είναι ότι υπάρχει το αλκοόλ και ένας μεθυσμένος πελάτης θα μπορούσε να δημιουργήσει προβλήματα….

• Έχω ζήσει πολλά! Και τσακωμούς έχω δει και βρισίδια και μαλλιοτραβήγματα και ζευγάρια να τσακώνονται μεταξύ τους! Το χειρότερο που μπορεί να ζήσει ένας εργαζόμενος μέσα στο μπαρ, είναι η άμεση προσβολή στο πρόσωπό του. Έχει τύχει πελάτης να με βρίζει. Ήταν από την επήρεια αλκοόλ. Από το ένα αυτί μπήκε, από το άλλο βγήκε! Το εύκολο είναι να γίνεις άνθρωπος των σπηλαίων και να τσακωθείς. Το δύσκολο είναι να προσπαθήσεις να εξομαλύνεις την κατάσταση μέσω διαλόγου, όσο γίνεται πιο ήρεμα και να μην δημιουργήσεις εντάσεις στο χώρο. Δόξα τω Θεώ, τόσα χρόνια δεν έχω τσακωθεί ποτέ. Εκείνο το περιστατικό ήταν μια παρεξήγηση, κατάλαβε λάθος κάτι που του είπα. Όταν αντιλήφθηκα ότι κάτι συμβαίνει, τον προσέγγισα και του είπα: Αν για κάποιο λόγο σε έχω προσβάλλει, σου ζητώ συγγνώμη, αλλά θέλω να μου εξηγήσεις τι ακριβώς έχει συμβεί. Αυτός δεν ήταν δεκτικός στον διάλογο και συνέχισε να με βρίζει. Έτσι έφυγα από το πλάνο του για να ηρεμήσουν τα πράγματα, γιατί ήταν έτοιμος για τσαμπουκά και καβγά. Οπότε έφυγα εγώ, ηρέμησαν τα πράγματα και όταν γύρισα μου ζήτησε να πληρώσει κανονικά, έφυγε και τελείωσε η ιστορία εκεί.

Από την άλλη μεριά όμως, τη νύχτα γίνονται και οι καλύτερες γνωριμίες και ίσως να δημιουργούνται και δυνατές φιλίες…

• Δούλευα μπαρ στο Jam τότε και ερχόταν μια παρέα φοιτητών εδώ στα ΤΕΙ Χαλκίδας, από διάφορα μέρη της Ελλάδας, από Κρήτη, Λευκάδα, Σάμο και Αθήνα. Αυτή η παρέα ερχόταν συνέχεια, αλλά δεν καθόταν ποτέ στο μπαρ. Ένα βράδυ, ένας απ’ όλους, έχοντας μια δύσκολη στιγμή, ήρθε και έκατσε στο μπαρ και μου ζήτησε ένα πιο εξειδικευμένο ουίσκι, που νόμιζε ότι δεν θα το είχαμε όμως και όταν του το έβγαλα εκεί ήταν η πρώτη έκπληξη, τύπου “τι ωραία, βρήκα το ποτό μου”! Αυτή ήταν η αρχή μιας πολύ ωραίας φιλίας, κάτσαμε ώρες και τα λέγαμε και μετά ήρθε και η υπόλοιπη παρέα και γνωριστήκαμε. Γίναμε πολύ καλοί φίλοι, τους φιλοξένησα σπίτι μου, με φιλοξένησαν και εκείνοι στα δικά τους, μεταγενέστερα καλεσμένος στο γάμο τους, στη βάπτιση των παιδιών τους και είναι μια φιλία που διατηρείται εδώ και πάρα πολλά χρόνια!

Και φυσικά, ένας μπάρμαν, δεν γίνεται να μην έχει κάνει τον ψυχολόγο…

• Τον ψυχολόγο τον κάνεις πάντα! Από την στιγμή που θα έρθει ο φιλοξενούμενος σου και θα κάτσει στο μπαρ σου, θα τον ψυχολογήσεις. Ξεκινώντας ακόμα και από τα ρούχα που φοράει, δηλαδή ένα χαλαρό ντύσιμο δείχνει ότι “δεν είμαι για πολλά σήμερα”, θέλει κάτι πιο χαλαρό, ίσως πιο εκλεπτυσμένο, πιο ήσυχο.  Αν έρθει κάποιος με ένα σακάκι, ή μια κοπέλα περιποιημένη με ένα φόρεμα, με ένα καλό παπούτσι, θα καταλάβεις ότι είναι μια πιο ιδιαίτερη στιγμή. Κατά τη διάρκεια ψυχολογείς αν είναι ή όχι ευχαριστημένος, τι μπορεί να χρειαστεί, τον παρατηρείς ή ρωτάς αν είναι εντάξει ή έχει κάποιο παράπονο. Εννοείται όμως ότι θα ακούσεις και τον καημό που μπορεί να έχει κάποιος! Για κάποιο λόγο πάντα αυτός που δούλευε μέσα στο μπαρ είχε το ρόλο του ψυχολόγου! Όταν κάποιος βρίσκει μια μικρή χαραμάδα για να εισέλθει, έρχεται και σου λέει τον καημό του. Ουσιαστικά, ο μπάρμαν δεν είναι ο άνθρωπος που θα δώσει σε κάποιον συμβουλές για το τι πρέπει να κάνει, αλλά είναι ο ώμος που θα κλάψει, θα συνηγορήσει στο γεγονός και στον πόνο του και από ΄κει και πέρα, θεωρώ ότι η καλύτερη αντιμετώπιση αυτού, είναι ο διάλογος, η κουβέντα! Του επιτρέπεις να ξεφορτώσει αυτό που έχει μέσα του, ασχέτως αν σε ενδιαφέρει ή όχι, αλλά εκεί δημιουργείς μια επαφή πιο προσωπική, πιο στενή, μια σχέση εμπιστοσύνης όπως το λέω εγώ!

Περίεργο το πως μπορεί κάποιος να ανοίξει την καρδιά του σε έναν άγνωστο και αυτό με έκανε να αναρωτηθώ αν του έχουν εκμυστηρευτεί σημαντικά πράγματα…

• Πολλά! Είτε αυτό μπορεί να είναι ότι απάτησε κάποιος την κοπέλα του, ή ένα μυστικό πιο ιδιαίτερο, μια οικογενειακή – προσωπική κατάσταση, οικονομικά προβλήματα και θέματα υγείας. Είναι πολλά μυστικά!

Δεν μπορούσε να μου πει ονόματα και λεπτομέρειες, αλλά το συμπέρασμα είναι ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος ξέρει πολλά για πολλούς Χαλκιδέους!

Έτσι τον ρώτησα κάτι πολύ διαφορετικό, που έχει σημασία να το δούμε από την πλευρά κάποιου που βλέπει τα πράγματα εκ των έσω…

Τι θα άλλαζες στα μαγαζιά της Χαλκίδας;

• Αρχικά, εδώ πάει το “Καληνύχτα Κεμάλ”! Είναι πολύ δύσκολο να αλλάξεις κάτι το οποίο έχει ένα σαθρό υπόβαθρο. Αν μιλούσαμε σε μια σφαίρα θεωρίας, ζώντας κι εγώ σε ένα ροζ συννεφάκι κι έχοντας έναν ρομαντισμό σε αυτό το κομμάτι που λέγεται εστίαση, αυτό που θα άλλαζα πρωτίστως, θα ήταν η επικοινωνία με τον κόσμο. Πρέπει να γίνει πιο άμεση! Θα άλλαζα επίσης αυτόν τον πρόσκαιρο χαρακτήρα της απασχόλησης του προσωπικού. Γενικότερα ο κόσμος επιζητά μια σταθερότητα και στη Χαλκίδα έχουν εκλείψει τα στέκια, ο χώρος που θα πας μόνος σου και θα βρεις τον φίλο που δουλεύει από μέσα και θα περιμένεις την παρέα σου μαζί με αυτόν. Δεν σε πειράζει που είσαι μόνος σου, είσαι μαζί του. Θα προσπαθούσα να αλλάξω λοιπόν αυτό το πρόσκαιρο, να μην αγχώνεται ο εργαζόμενος για το αύριο, αν π.χ. δεν έχει δουλειά να του κόψουν ένα μεροκάματο, ή ότι δεν πάει καλά το μαγαζί και θα πάρει λιγότερο. Όταν αισθάνεσαι άνετα και σταθερά στη δουλειά που κάνεις, δημιουργείς μια δυναμική του ίδιου του επαγγελματικού χαρακτήρα σου, που μπορεί να αποδώσει στο μέγιστο.

Αν η Χαλκίδα ήταν κοκτέιλ, τι συστατικά θα είχε;

• Προκειμένου να επέλθει μια ισορροπία στον ίδιο τον άνθρωπο, πρέπει να έχει και τις δύο όψεις ενός νομίσματος. Δεν μπορείς να βρεις ισορροπία σε ένα κοκτέιλ αν χρησιμοποιήσεις μόνο γλυκά συστατικά. Αν η Χαλκίδα λοιπόν ήταν κοκτέιλ, θα ήταν ένα κράμα διαφόρων υλικών όπως είναι και η ζωή, δεν υπάρχει μοναδική συνταγή. Υπάρχουν συνταγές και κοκτέιλ για όλες τις ώρες. Έτσι είναι και η Χαλκίδα, μια διαφορετική ποσόστωση υλικών κάθε μέρα!

Κάπως έτσι έκλεισε η κουβέντα μας και αφού είχα ήδη πιει το Νegroni που μου είχε φτιάξει, ξεκίνησε να μου ετοιμάζει κάτι άλλο και η ηχογράφηση τελείωσε, γιατί τις καλύτερες ιστορίες τις σερβίρει…off the record!

Φωτογραφίες: Πέννυ Θεοδοσίου