Πόσα συνθήματα, πόσοι στίχοι, πόσες απλές λέξεις προσπερνάμε καθημερινά περνώντας μπροστά από κτίρια της πόλης…
Ίσως κι εσύ έχεις σταθεί μπροστά σε κάποιον τοίχο να διαβάσεις κάτι που είναι γραμμένο, μπορεί να σου άρεσε, ή να σε έκανε να γελάσεις και παίζει να το έβγαλες φωτογραφία γιατί κάπου ταυτίστηκες.
Εδώ στο Ghetto, αγαπάμε πολύ τα μηνύματα στους τοίχους, ακόμα κι αν συμφωνούμε ότι είναι βανδαλισμός τις περισσότερες φορές. Είναι μια μορφή μονόπλευρης επικοινωνίας, σαν να ακούς τη σκέψη κάποιου, χωρίς καν να τον βλέπεις.
Έτσι, γυρίζοντας στο ghetto, ξεχωρίζουμε αυτά που μας έκαναν να σκεφτούμε, να γελάσουμε ή και να απορήσουμε!
Αυτό το μήνυμα το βρήκαμε στο παλιό αρχοντικό σπίτι της οδού Παίδων και μιλάει για το τραγούδι της ζωής!
Αν η ζωή μας ήταν τραγούδι, ποιο θα ήταν; Με τι μελωδία θα την ντύναμε και ποιους στίχους θα διαλέγαμε;
Οι στίχοι θα μπορούσαν να είναι από τις εμπειρίες μας, αυτά που έχουμε ζήσει, όσα μας έδωσαν χαρά, δύναμη, γνώσεις, μαθήματα, πόνο! Θα μπορούσαν να είναι όμως και οι άνθρωποι που μας σημάδεψαν, η οικογένεια, οι φίλοι και εκείνος ο ένας, η μία, ο μοναδικός, η μοναδική!
Αυτός που έγραψε αυτό το μήνυμα πάντως, επέλεξε οι στίχοι της ζωής του να είναι ένας και μόνο άνθρωπος που πέρασε κάποια στιγμή και κατάφερε να γίνει τα πάντα!
