.jpg)
Οι ομάδες υψηλού κινδύνου δεν είναι μόνο οι ηλικιωμένοι. Είναι άνθρωποι πολλοί, ανάμεσά μας. Όσοι έχουν για παράδειγμα διαβήτη, υπέρταση, αυξημένο βάρος. Είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Κυριολεκτικά.
Χρειάζεται για όλους αυτούς τους συνανθρώπους μας να προσέξουμε και εμείς. Να φροντίσουμε για αυτούς. Έχετε σκεφτεί όμως, πώς βιώνουν αυτοί οι άνθρωποι όλη αυτή την κατάσταση με τον κορονοϊό; Ποιες είναι οι σκέψεις τους, οι φοβίες τους..
Για αυτό τον λόγο μιλήσαμε με τρεις ανθρώπους που ζουν στην πόλη της Χαλκίδας, και ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες του κορονοϊού covid-19.
Λαμπρινή 68 ετών
Η κυρία Λαμπρινή είχε διακομησθεί στο νοσοκομείο αρχές Φεβρουαρίου με λοίμωξη αναπνευστικού. Είναι επίσης και καρδιοπαθής, και αυτό είχε επιβαρύνει την κατάστασή της και είχε ως αποτέλεσμα να πέσει σε χαμηλά επίπεδα το οξυγόνο της. “Πλέον από την λοίμωξη αναπνευστικού είμαι εντάξει. Όμως χρειάζομαι οξυγόνο. Ειδικά τα βράδια όταν κοιμάμαι. Όταν βγήκα από το νοσοκομείο μου δόθηκε μπουκάλα οξυγόνου, η οποία όταν τελειώνει χρειάζεται να κάνω αλλαγή. Μέχρι τώρα δεν έχω αντιμετωπίσει πρόβλημα, όμως τρέμω στην ιδέα πως θα χρειστώ οξυγόνο και θα υπάρχει έλλειψη στο δημόσιο νοσοκομείο. Είμαι συναταξιούχος και να έχω μπουκάλα οξυγόνου στο σπίτι την οποία να έχω αγοράσει φαντάζει ακατόρθωτο. Ελπίζω να πάνε όλα καλά”.
Γρηγόρης 49 ετών
Ο κύριος Γρηγόρης έχει σακχαρώδη διαβήτη τύπου ΙΙ, ο οποίος αυτή την περίοδο είναι αρρύθμιστος. “Δεν μπορώ να πάρω άδεια παρόλο που ανήκω σε ευπαθή ομάδα, επειδή δουλεύω σε νοσοκομείο και λόγω της τεράστιας έλλειψης προσωπικού, οι άδειες στο προσωπικό δίνονται με μεγάλη οικονομία. Ωστόσο, προσωπικά περιόρισα τις μετακινήσεις μου από την πρώτη στιγμή που βρέθηκε κρούσμα στην χώρα μας, φοβούμενος για την υγεία μου. Προς το παρόν η κατάστασή μου δεν έχει επηρεαστεί από τις συνθήκες που επικρατούν στα δημόσια νοσοκομεία, διότι ο θεράπων ιατρός μου είναι ιδιώτης. Αυτό το οποίο με απασχολεί περισσότερο όμως, είναι να μη νοσήσω και χρειαστώ νοσηλεία, διότι η κατάσταση στα νοσοκομεία δεν είναι και η καλύτερη. Δεν υπάρχουν τα κατάλληλα μέσα προστασίας από το προσωπικό με αποτέλεσμα να φοβάμαι ότι αν πάω στο νοσοκομείο, η έκβαση δεν θα είναι και η καλύτερη, δεν σας κρύβω ότι έχω μεγάλο άγχος”.
Ελένη 43 ετών
Η κυρία Ελένη δίνει την δική της μάχη με τον καρκίνο του μαστού εδώ και 2 χρόνια. “Παίρνω τα φάρμακά μου κανονικά και είμαι καλά. Μόλις άρχισαν τα πρώτα κρούσματα σταμάτησα να βγαίνω πολύ από το σπίτι και μπήκα εντελώς σε καραντίνα εδώ και δυο εβδομάδες. Επικοινωνώ με τον γιατρό μου για οποιοδήποτε πρόβλημα τυχόν αντιμετωπίσω και δεν χρειάζεται ευτυχώς να πάω στο νοσοκομείο. Έχω το φόβο της αρρώστιας όμως, με όλα αυτά που ακούω και βλέπω.”
