Μαρδοχαίος Φριζής: Ο Χαλκιδέος ήρωας που ακόμα “ζητά” την αναγνώριση

Ο Μαρδοχαίος Φριζής γεννήθηκε την 1η Ιανουαρίου του 1893 στη Χαλκίδα, απόγονος εβραϊκής οικογένειας Χαλκιδέων.

Από μικρός ο Μαρδοχαίος ονειρευόταν να γίνει αξιωματικός. Έτσι, έδωσε εξετάσεις στη Σχολή Ευελπίδων όμως επειδή δεν ήρθε πρώτος «πληγώθηκε» το γόητρο του και θεώρησε πως αυτό ήταν κάτι υποτιμητικό. Τότε αποφάσισε να δώσει εξετάσεις στη Νομική Σχολή και τα κατάφερε.

Όμως η ζωή είχε άλλα σχέδια για τον Φριζή αφού τότε γνώρισε τον Γεώργιο Κονδύλη.

Αμέσως του εξέφρασε την επιθυμία «να γίνει στρατιώτης» και έτσι έγινε αφού ο Φριζής δεν προοριζόταν για να γίνει δικηγόρος.

Λίγο πριν κληθεί να υπηρετήσει τη θητεία του, κατατάχτηκε εθελοντικά στη σχολή υπαξιωματικών, από όπου αποφοίτησε με το βαθμό του λοχία.

Πολέμησε στους Βαλκανικούς Πολέμους ως υπαξιωματικός και διακρίθηκε για το θάρρος του και τις διοικητικές του ικανότητες.

Η αξία του εκτιμήθηκε από τους ανωτέρους του και εισήχθη στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών στην γενέτειρά του Χαλκίδα απ’ όπου και αποφοίτησε το 1916 με το βαθμό του έφεδρου ανθυπολοχαγού.

Με αυτό τον βαθμό έδρασε στο Μακεδονικό Μέτωπο, όπου και διακρίθηκε.

Ο Μαρδοχαίος Φριζής, ήταν τόσο ικανός στρατιωτικός, που πριν ξεκινήσει ο πόλεμος είχε εκπονήσει σχέδιο απώθησης του εχθρού σε περίπτωση επίθεσης! Μάλιστα,  αρχιστράτηγος  Παπάγος το είχε εγκρίνει.

Οι Ιταλοί προκαλούσαν συνεχώς τους Έλληνες. Ακόμα και ο ήρεμος Φριζής έφτασε κάποτε στο σημείο να εισηγηθεί στον μέραρχο Κατσιμήτρο την εξαπόλυση προληπτικής επίθεσης! Παρ’ όλα αυτά, η κατάσταση ήταν τεταμένη.

Η 8η Μεραρχία, στην οποία άνηκε ο Φριζής, είχε αποφασίσει να δώσει  αγώνα στη γραμμή του Καλπακίου. Τα προκαλυπτικά της τμήματα θα εκτελούσαν αγώνα φθοράς κατά των Ιταλών εισβολέων, σε όλο το βάθος της τοποθεσίας, από τα σύνορα, μέχρι την κύρια γραμμή αντίστασης. Η γραμμή προκάλυψης συγκροτούνταν από πέντε τάγματα πεζικού.

Στην τοποθεσία Κακαβιά-Χάνι Δελβινάκι-Καλπάκι είχε πάρει θέσεις το απόσπασμα προκάλυψης Δελβινακίου που διέθετε το ομώνυμο τάγμα προκάλυψης, το 2/42 Τάγμα Ευζώνων, μια πυροβολαρχία των 75 χιλ. και έναν ουλαμό των 65 χιλ. Επικεφαλής του αποσπάσματος τέθηκε ο αντισυνταγματάρχης, πλέον, Φριζής.

Στις 10 Νοεμβρίου το απόσπασμα του Φριζή παίρνει εντολή να κινηθεί στη δεξιά πλευρά του μετώπου για να σταματήσει την υποχώρηση. Τα καταφέρνει και ταυτόχρονα προετοιμάζει τους στρατιώτες του για την αντεπίθεση. Το δύσβατο της περιοχής τον βοηθά. Ελευθερώνει την Κόνιτσα και προχωρά.

Όλοι πια μιλούν για τον Φριζή, τον αξιωματικό, ο οποίος ήταν ο πραγματικός υπεύθυνος της απωθήσεως του εχθρού και αυτός που έβαλε τα θεμέλια της νίκης. «Αν η Ελλάς χάρισε την πρώτη νίκη στους συμμάχους, ο Φριζής χάρισε την πρώτη νίκη στα ελληνικά όπλα», έγραφε χρόνια αργότερα ένας εκ των επιτελών της 8ης Μεραρχίας.

Με τους άνδρες του αντέταξε σθεναρή άμυνα στον επιτιθέμενο εχθρό, με αποτέλεσμα την ανάσχεση της ιταλικής προέλασης και στη συνέχεια την αναστροφή του μετώπου. Είναι αυτός που συνέλαβε τους πρώτους Ιταλούς αιχμαλώτους (15 αξιωματικούς και 700 οπλίτες) και επέφερε συντριπτικό πλήγμα στην περίφημη Ιταλική Μεραρχία Αλπινιστών «Τζούλια».

Κατά την αντεπίθεση του ελληνικού στρατού μέσα στο αλβανικό έδαφος ως διοικητής ανεξάρτητης μεραρχίας ανέτρεψε τα τμήματα της ιταλικής μεραρχίας «Μόντενα» και άνοιξε τον δρόμο για την κατάληψη της Πρεμετής στις 4 Δεκεμβρίου 1940. Την επόμενη ημέρα διατάχθηκε να καταλάβει τον λόφο 1220 στα βορειοανατολικά της Πρεμετής. Στις 11:20 το πρωί της 5ης Δεκεμβρίου μία βόμβα εχθρικού αεροπλάνου τον χτύπησε στο στομάχι κι ενώ ήταν έφιππος, προσπαθώντας να εμψυχώσει και να καθοδηγήσει τους στρατιώτες του, καθώς ανέμεναν ιταλική αντεπίθεση. Λίγη ώρα αργότερα, οι άνδρες του τον βρήκαν να κείτεται νεκρός.

Ο θάνατος βρήκε τον Μαρδοχαίο Φριζή όρθιο, καβάλα στο άσπρο του άλογο, να προσπαθεί να σώσει τους στρατιώτες του.

Ο δημοσιογράφος Σπύρος Μελάς, διηγείται τα εξής:

“Είχε γλιτώσει τόσες φορές από τον θάνατο, που πίστευε ότι ποτέ δεν θα τον πάρει εχθρικό βλήμα. Έτσι, στον βομβαρδισμό έμεινε καβάλα. Τον ικετεύαμε να φυλαχθή. Δεν κατεβαίνω, απαντούσε, δεν τους κάνω αυτή την τιμή! Μια βόμβα έπεσε, τέλος, μπροστά του και τον χάσαμε από τα μάτια μας”/,.

Μετά τη «θυσία» του Φριζή, ο Μεταξάς και οι επικεφαλής των Ενόπλων Δυνάμεων στέλνουν συλλυπητήρια τηλεγραφήματα στα οποία τον υμνούν για το θάρρος και την ανδρεία του. Όμως, παρά τα συγκινητικά λόγια και τα εύγε, η πατρίς, αν και δήλωνε ευγνωμονούσα, δεν τίμησε τον Φριζή επίσημα.

Από τότε πέρασαν σχεδόν πενήντα χρόνια. Ο γιος του Μαρδοχαίου Φριζή Ιάκωβος όλο αυτό το διάστημα έχει στείλει περισσότερες από 2.000 επιστολές, εκατοντάδες έγγραφα που αποδεικνύουν τη δράση του πατέρα του σε όλους τους αρμόδιους φορείς. Όμως ακόμη περιμένει τη στιγμή που θα τον καλέσουν σε μια επίσημη τιμητική εκδήλωση.

Ο ίδιος εκτιμά ότι η «τιμή καθυστερεί» γιατί ο συνταγματάρχης ήταν Εβραίος. Πικραίνεται γιατί το έπος της Πίνδου έχει ταυτιστεί με τον Δαβάκη, αν και αυτός αποχώρησε τις πρώτες ημέρες του πολέμου τραυματίας και σκοτώθηκε τρία χρόνια αργότερα. Αγανακτεί γιατί έπειτα από τόσα χρόνια δεν ενδιαφέρθηκε κανείς για να βρεθεί το σημείο ταφής και να μεταφερθούν τα οστά στην Ελλάδα. Ένα αίτημα το οποίο έχει υποβάλει και πριν από λίγο καιρό στον ακόλουθο Άμυνας της ελληνικής πρεσβείας στα Τίρανα.

Μόλις ξέσπασε ο ελληνοϊταλικός πόλεμος τις πρωινές ώρες της 28ης Οκτωβρίου 1940 υπηρετούσε ως διοικητής αποσπάσματος στον τομέα Καλαμά – Νεγράδων και στη συνέχεια ως διοικητής του αποσπάσματος Αώου της VIII Μεραρχίας.

Προς  τιμήν του έχει πάρει το όνομα η οδός Μαρδοχαίου Φριζή που βρίσκεται δίπλα από την πυροσβεστική Χαλκίδας και το Δημοτικό Θέατρο Παπαδημητρίου και πολύ κοντά στην πλατεία αγοράς.

 

 

 

 

 

 

με πληροφορίες από: wikipedia.gr & eleftherosyipos.gr