.jpg)
Γράφει ο Νικηφόρς Κουρμπέτης
Στην σύγχρονη εποχή… μπα πολύ γενικό. Έρευνες έδειξαν… ούτε αυτό βοηθάει. Τις τελευταίες 23 με 24 μέρες, τίμιε αναγνώστη, βιώνουμε μέρες που πιστεύαμε πως δεν θα ζήσουμε. Θες γιατί την περνάμε αδιάφορα; Θες γιατί έχουμε τα υπαρξιακά μας να λύσουμε; Ό,τι και να θες, θέλε! Αυτό, προσωπικά, δεν το περίμενα. Διότι, κύριε Κορωνογιέ μου, έμενα με ρώτησες αν θέλω στα 18 μου, στην άνοιξή μου, στα πετάγματα μου να κλειστώ μέσα; Και τις μετρούσα μια-μια τις απουσίες για να τις κάνω πριν τις πανελλαδικές και τώρα ναυάγησαν τα σχέδια μου, μαζί με την αξιοπρέπεια μου φυσικά, καθώς θα μπορούσα, λέμε τώρα, να τις είχα κάνει και τις κοπάνες μου και τις εξορμήσεις μου. Τέλος πάντων… δεν θα παρεκτραπώ.
Μέσα σε αυτήν την καραντίνα καραμπόλα, εκτός από τα πρωτόγνωρα γεγονότα για την κοινωνία του 21ου αιώνα, υπάρχει και η σύγχυση της εκπαίδευσης. Σύγχρονη, ασύγχρονη, διαχρονική απασχολεί τους μαθητές, οι οποίοι από την ανησυχία τους άρχισαν τα challenge και τα until tomorrow (καραντινάτο challenge).
Τι περιμένει, όμως, ο σύγχρονος 18χρονος από την λήξη της καραντίνας; (θα αναρωτιέσαι)
Οι υποψήφιοι πανελλελε 2020, έντρομοι και έγκλειστοι ακούν την υπουργό σχετικά με το θέμα της ημερομηνίας των Εξετάσεων (σαν κανόνισμα παράστασης που υπολογίζεις ακόμα και αν θα έχει ανάδρομο Ερμή), καθώς το λούκι για μερικούς έχει ξεκινήσει από Ιούνιο μπορεί και Φεβρουάριο του 19’. Όπως βλέπεις, τίμιε αναγνώστη, είναι πολύς ο καιρός και το ένδοξο καλοκαίρι άνευ ιδιότητας φαντάζει ακόμα μακριά. Ωστόσο, ως τίμιοι και υπεύθυνοι πολίτες παραμένουν σπίτι, διαβάζοντας και περνώντας, θέλω να πιστεύω, λίγο χρόνο για τον εαυτό τους, κάνοντας πράγματα που το 8-2 και 4-10 δεν θα επέτρεπε.
Τελικά, παρά τα θλιβερά αρνητικά αυτού του κακού, βρέθηκε ένα θετικό. Και ίσως αυτή η εαυτουλίστικη περίοδος να μην ήταν ανάγκη μόνο των 18χρονων, που τους πιέζει ο χρόνος. Βέβαια, ίσως τώρα τους πιέζει ο χώρος, αφού είναι γνωστό πως όταν είσαι κοντά στην βρύση για να πιείς νερό, ε θες να το πας όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Σε αυτή την περίπτωση η βρύση είναι το φοιτητόσπιτο, που όσο να ‘ναι, ειδικά στα 18 το θες σαν τρελαμένος. Και ναι! Αν περιμένει κάτι ένας σύγχρονος 18χρονος, είναι αυτό το καλοκαίρι στο νησί και μετά η άγνωστη και γνωστή, μέσα από διηγήσεις, φοιτητική ζωή, που ναι μεν έχει βρε παιδί μου τις δυσκολίες της σίγουρα, αλλά σαν την Χαλκιδική και αυτή… δεν έχει. Να φύγει από πάνω σου αυτό το μικρό ή μεγάλο άγχος που κρύβεις για αυτές τις Εξετάσεις. Να σηκωθείς από το κρεβάτι χωρίς να σκεφτείς τι έλεγε στην σελίδα 48. Να πραγματοποιηθεί σιγά σιγά όλο αυτό που σου παρουσιάζουν ως τέλειο θείοι, ξαδέρφια και φίλοι. Θα έχεις το σπίτι σου, μας λένε, θα είσαι κύριος του εαυτού σου, μας λένε, θα έχει την άπλα σου, θα, θα, θα, τόσα θα που έχω αρχίσει και φοβάμαι. Ε πως μετά να μείνεις στο περίμενε για αυτό το άγνωστο και τέλειο, για το οποίο σου μιλάνε θείοι, ξαδέρφια και φίλοι, τίμιε αναγνώστη μου; Μικρό το βάσανο θα πεις και θα συμφωνήσω, μα είναι και αυτό ένα βάσανο.
Έτσι, περιμένει ο ευγενής νέος και η αήττητη νέα ετών 18 να τελειώσει αυτή η καραντίνα. Με αυτή την λαχτάρα! (σαν πολύ ποιητής έγινα και εγώ και θα αρχίσω τα ‘’Είμαι η Βάνα και θα μείνω’’) Και πριν πεις, τίμιε αναγνώστη, ‘’εγώ είμαι ο Βλάσσης και θα φύγω’’ πιστεύω να θυμήθηκες και εσύ, αν είσαι άνω των 18, την επιθυμία σου για αυτή την, κοινώς παραδεκτή, νέα ζωή, αν είσαι 18 να σου υπενθύμισα έναν βασικό στόχο της αναμονής, αν είσαι κάτω των 18, καλή μποέμικη καραντίνα σύντροφε! Και αφού σου εκμυστηρεύτηκα τον καημό μου για την φοιτητική ζωή, τίμιε αναγνώστη, σου εύχομαι καλή καραντινάτη συνέχεια και του χρόνου μαζί με τα 200 χρόνια να γιορτάζουμε και την έξοδο των μικροαστών από τα διαμερίσματα. Και να λέμε στις επόμενες γενιές: Δεν έχετε ζήσει εσείς καραντίνα, για αυτό μιλάτε. Έλληνας Νέονέοέλληνας! Αυτό και αν είναι παρεκτροπή…
Και για να μπει λίγο καλοκαίρι στην άνοιξη άκου αυτό, έβγα στο μπαλκόνι να χορέψεις και hasta la vista!
