Και όμως, υπάρχει ένα «Γιατί τώρα;»!

Το τελευταίο διάστημα, ήρθε στο προσκήνιο μια σωρεία αποκαλύψεων που αφορούν περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης και κακοποίησης, στον χώρο του θεάτρου και της τηλεόρασης.

Αφορμή ήταν η «βόμβα» της αθλήτριας Σοφίας Μπεκατώρου, για τη σεξουαλική παρενόχληση που δέχθηκε από παράγοντα της Ομοσπονδίας Ιστιοπλοΐας και που βρήκε το θάρρος να καταγγείλει, έστω και μετά από τόσα χρόνια, έστω κι αν γνώριζε εκ των προτέρων, ότι το αδίκημα έχει παραγραφεί και η υπόθεση θα μπει στο αρχείο.

Αυτή ήταν η σπίθα που άναψε τη φωτιά, καθώς δεκάδες πλέον άντρες και γυναίκες με δημόσιο βήμα, από τον χώρο του θεάτρου και της τηλεόρασης , ξεκίνησαν να μιλούν για παρόμοιες καταστάσεις και μάλιστα καταδεικνύοντας συγκεκριμένα πρόσωπα.

Ήταν η στιγμή που ξύπνησαν οι μνήμες και τα συναισθήματα, η στιγμή που στρώθηκε το έδαφος για να ακουστούν οι φωνές και οι ιστορίες τους!

Στο «Γιατί τώρα;» που ακούγεται πολύ, δεν μπορώ να δώσω κάποια απάντηση πέρα από το «Γιατί έτσι»!

Δεν θα ορίσω εγώ κι εσύ το χρονικό πλαίσιο που χρειάζεται ένας άνθρωπος για να μπορέσει να βρει το θάρρος, να ανοίξει την ψυχή του και να καταγγείλει ένα απολύτως τραυματικό περιστατικό και δεν μας πέφτει κανένας λόγος!

Έχω όμως ένα «Γιατί τώρα;», που έχει καρφωθεί στο μυαλό μου και μας αφορά όλους!

Πέρα, από τους ανθρώπους που υπήρξαν θύματα τέτοιων περιστατικών, αυτές τις μέρες βλέπουμε να κορυφώνεται ένα κύμα συμπαράστασης, από συναδέλφους και συνεργάτες τους, οι οποίοι λένε και ξαναλένε τη φράση «Όλοι το ξέραμε» ή «Ήταν γνωστό στους κύκλους μας ότι ο τάδε φέρεται έτσι»…

Γιατί τώρα όμως; Γιατί τόσα χρόνια σωπαίνατε εσείς;

Σίγουρα δεν είναι εύκολη η θέση τους, προφανώς και εκείνοι δεν μίλησαν, όντας εγκλωβισμένοι σε παρόμοιους φόβους και διλλήματα με τα ίδια τα θύματα…

Αλλά…

Επειδή ο ασκός του Αιόλου άνοιξε και μπορεί να μην είχαμε την «ατυχία» να βρεθούμε στη θέση ενός θύματος, αλλά υπάρχουν πολλές πιθανότητες είτε να βρεθούμε, είτε να είμαστε μάρτυρες ή παρατηρητές τέτοιων καταστάσεων και περιστατικών, οφείλουμε να είμαστε πιο δυνατοί!

Πριν από ένα μήνα σχεδόν και πριν αρχίσουν αυτές οι αποκαλύψεις, ήμουν παρούσα σε ένα περιστατικό σε ένα μαγαζί περιμένοντας τον καφέ μου, όπου κάποιος πελάτης περιφερόταν για ώρα και «πείραζε» με χαζό χιούμορ και διάθεση φλερτ τις υπαλλήλους, ώσπου κάποια στιγμή άπλωσε το χέρι του και άγγιξε κάποια από εκείνες.

Η κοπέλα δεν αντέδρασε, οι συνάδελφοι της το είδαν και με το που έφυγε εκείνος, η κοπέλα τρέμοντας από τα νεύρα και την ταραχή της, είπε ότι δεν μίλησε για να μην βρει τον μπελά της με τον εργοδότη της!

Δεν είχα δει τι έγινε, αλλά όταν την άκουσα να το λέει αυτό, δεν μπόρεσα να μην της μιλήσω και να της πω ότι έπρεπε να αντιδράσει και ότι δεν θα έπρεπε να φοβάται τυχόν συνέπειες από τον εργοδότη της, καθώς είχε μάρτυρες και τις συναδέλφους τις, αλλά και εμένα, που μπορεί να μην είδα την χειρονομία του, αλλά είχα παρατηρήσει την γενικότερη συμπεριφορά του…

Οι κοπέλες -αρκετά μικρότερες από εμένα- με κοίταζαν χωρίς να πουν κάτι και απλά τους είπα: «Να μιλάτε κορίτσια και να υπερασπίζεστε η μία την άλλη!»

Και αυτό το περιστατικό θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι μηδαμινό μπροστά σε όλα αυτά που συμβαίνουν και ίσως δεν αποκαλύπτονται και ποτέ!

Αυτό πρέπει να θυμόμαστε από δω και πέρα…

Όταν υποψιαζόμαστε, ή όταν είμαστε σίγουροι ότι κάτι δεν πάει καλά, ότι κάποιος ασκεί ή δέχεται βία, σωματική, σεξουαλική ή λεκτική, θα πρέπει να στεκόμαστε δίπλα του! Να του πούμε ότι ξέρουμε τι συμβαίνει και ότι θα τον βοηθήσουμε με τον τρόπο που εκείνος επιθυμεί, με διακριτικότητα και σεβασμό, αλλά ότι πρέπει να μιλήσει και ότι δεν είναι μόνος!

Μπορεί να μην έχουμε δημόσιο βήμα, ή να νιώθουμε «υποταγμένοι» των περιστάσεων και εξαρτημένοι από ανθρώπους κάποιου «κύρους», όταν όμως ενώνονται οι φωνές γίνονται κραυγές και ακούγονται!

ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΟΧΙ ΑΡΓΟΤΕΡΑ!

Για τα θύματα υπάρχει εξήγηση και δικαιολογία, για όσους βλέπουν, ξέρουν και μιλάνε εκ των υστέρων δεν υπάρχει ελαφρυντικό!

Δεν είσαι μόνος και αυτό είναι η δύναμη που χρειάζεσαι για να φωνάξεις για ό,τι ματώνει την ψυχή σου!