2 χρόνια Μάτι… Η Ελλάδα απέκτησε μια νέα επέτειο!
Δεν θα την γιορτάσουμε με παρελάσεις και τυμπανοκρουσίες, θα την τιμήσουμε με σιωπή και σκυμμένο κεφάλι.
Είναι η μέρα που τα βλέμματα μας πάγωσαν μπροστά στην τηλεόραση και τα λόγια ήταν φτωχά για να περιγράψουν αυτό που συνέβη.
Γύριζα την επόμενη μέρα από κάποιο νησί και λίγο πριν μπει το καράβι στο λιμάνι της Ραφήνας, όλο το πλοίο είχε βγει στο κατάστρωμα και απλά κοιτούσαμε γύρω μας…. Οι φλόγες είχαν φτάσει μέχρι το λιμάνι! Δεν μιλούσε κανείς… Δεν μοιάζαμε με ανθρώπους που γυρνούσαν από διακοπές, η τρομακτική σιωπή όλων μας πρόδιδε την φρίκη που μύριζε η ατμόσφαιρα!
Πρώτη φορά έβλεπες ένα καράβι να αδειάζει με απόλυτη ησυχία, σε ένα λιμάνι που ακουγόταν μόνο ο τρόμος και ο θάνατος….
Πως θα ξεχάσουμε εκείνους που έφυγαν αγκαλιασμένοι; Εκείνους που επί ώρες πάλευαν να ζήσουν μέσα στο νερό; Εκείνους που έχασαν μπροστά στα μάτια τους, τους δικούς τους ανθρώπους; Εκείνους που έτρεχαν τρομοκρατημένοι για να βρουν ένα πέρασμα μέσα στις φλόγες;
Ζωές που σε λίγα λεπτά άλλαξαν, μάτια που δεν θα έχουν ποτέ ξανά το ίδιο βλέμμα, ψυχές που σκοτείνιασαν μια για πάντα.
Δεν μπορεί να υπάρχει κάποιος που δεν ανατρίχιασε, δεν πόνεσε, δεν έκλαψε, δεν θύμωσε!
Οι ευθύνες και τα λάθη πολλά, όμως θα σταθώ σε αυτό που ξεχώρισε εκείνες τις μέρες και αυτό είναι η αλληλεγγύη και η ανθρωπιά μας, που ξεχείλισε πραγματικά και για πρώτη φορά ενωθήκαμε σαν λαός και όλοι προσπαθήσαμε με την καρδιά μας να σταθούμε σε αυτούς τους ανθρώπους!
Μια ευχή μόνο… Ας μην ξαναζήσουμε μια τέτοια τραγωδία, ας μην ξαναδούν μάτια τις εικόνες που είδαν αυτοί οι άνθρωποι, ας μην πονέσει κανείς για το χαμό δικού του ανθρώπου με αυτόν τον τρόπο, ας μην χαθούν ξανά ζωές παλεύοντας να τα καταφέρουν!
Μην ξεχνάς…. Μπορούσες να είσαι εσύ, μπορούσα να είμαι εγώ…
