Η «Τέχνη στη φυλακή» άνοιξε τον ασκό του πολιτισμού στον Πολιτιστικό χώρο της Αυλίδειας Αρτέμιδος (pics)

Γόνιμος προβληματισμός, ωφέλιμος και μακρύς διάλογος, καλλιτεχνική «διαθεσιμότητα» με πείσμα και συνέπεια ήταν κάποια από τα χαρακτηριστικά της χθεσινής εκδήλωσης στο Θέατρο Αυλίδειας Αρτέμιδας.

Αυτή τη φορά μίλησαν οι «Φωνές» των κρατουμένων των Φυλακών Κορυδαλλού και Δομοκού και αποκάλυψαν με τόλμη τον δικό τους κόσμο. Η εναλλασσόμενη καθημερινότητα, έτσι όπως καταγράφηκε από κρατούμενο της Φυλακής Δομοκού, ο εγκλεισμός με όλα τα γρανάζια του, το σωφρονιστικό σύστημα με την σιωπηλή του παρουσία ή την ηχηρή απουσία από τον συναισθηματικό κόσμο των κρατουμένων, άφησαν έκπληκτους τους θεατές. Σε πρώτο επίπεδο παρουσιάστηκε η παράσταση «Να μην ακούγεται..», μια καλλιτεχνική σύμπραξη στην οποία συμμετείχαν πρώην κρατούμενοι και σωφρονιστικοί υπάλληλοι  με πρωτοβουλία του Τμήματος Θεάτρου της Κοινωνικής Συνεταιριστικής επιχείρησης Apicco.

Με φόντο τις φυλακές Δομοκού τέσσερις «κρατούμενοι» κινούνταν άλλοτε μέσα στην δική τους πραγματικότητα, με τους προσωπικούς ηθικούς κανόνες, και άλλοτε το «σύστημα» κινούσε τα νήματα καταγράφοντας τις σχέσεις του με τους κρατούμενους. Οι ατάκες που έπεφταν στη σκηνή λειτουργούσαν σαν γροθιά σε όσα ήξεραν αλλά και σε όσα δεν ήξερε το κοινό αλλά τα είχε στο πίσω μέρος του κεφαλιού του. «Η φυλακή είναι ένας μη τόπος» είπε ένας απ’ τους ηθοποιούς δίνοντας το στίγμα της εσωτερικής διαπάλης αδίκου – δικαίου των κρατουμένων.

 

Εποικοδομητικός διάλογος 

Στο δεύτερο μέρος της εκδήλωσης παρουσιάστηκαν οι δύο μικρές ταινίες των Χρήστου Παπαθανασίου και Κώστα Ξύδη, «Το Χριστινάκι» και ο «Θανατοποινίτης» αντίστοιχα. Την ευθύνη του εννιάμηνου αυτού εκπαιδευτικού προγράμματος 2017 – 2018 «Κινηματογράφος στις Φυλακές» με βάση το οποίο γυρίστηκαν μέσα στο χώρο των φυλακών Κορυδαλλού οι ταινίες, είχε ο σκηνοθέτης Αντώνης Κόκκινος που στην ομιλία του αργότερα ανέπτυξε το σκεπτικό και τις προοπτικές που έχουν οι κρατούμενοι αποφοιτώντας από το πρόγραμμα.

«Στόχος να αποκτήσουν γνώσεις και να μπορέσουν να βγουν στην κοινωνία με ένα επαγγελματικό εφόδιο που θα αφορά τον κινηματογράφο» τόνισε. Την έμπνευση της ταινίας «Θανατοποινίτης» άντλησε από το ομώνυμο ραπ κομμάτι του Ραψωδού Φιλόλογου (καλλιτεχνικού ψευδώνυμου του Αλέξανδρου Πτίνη». Ο Χρήστος Παπαθανασίου ανέφερε κατά την διάρκεια του διαλόγου ότι τα τελευταία χρόνια επιχειρείται μια πολιτισμική τομή μέσα στα σωφρονιστικά ιδρύματα που δίνει δεξιότητες και συμβάλλει στην συνολική βελτίωση της ζωής όσων κρατουμένων συμμετέχουν στα προγράμματα. Μιλώντας για την δική τους συμβολή ο Γιώργος Δάμπασης και η Σοφία Ιωαννίδου υπογράμμισαν την ανάγκη να συνεχιστούν παρόμοια προγράμματα, τις δυσκολίες χρηματοδότησης των παραγωγών και την καθυστέρηση υλοποίησης  της Ευρωπαϊκής οδηγίας γι’ αυτά τα προγράμματα. «Εμείς πρέπει και θα μπαίνουμε στις φυλακές, αν και πιστεύω ότι στο μέλλον ίσως να καταργηθούν και να υπάρξει μια άλλη μορφή σωφρονισμού. Σημασία έχει να επανενταχτούν οι πρώην κρατούμενοι με μια επαγγελματική κατάρτιση που θα τους επιτρέψει να σταθούν με αξιοπρέπεια μέσα στην κοινωνία» συμπλήρωσε ο Γιώργος…

 

Χορηγός επικοινωνίας: Ghetto Magazine