Η πρώτη μας συναυλία στη Χαλκίδα (pics & video)

Δόξα σοι ο θεός, εδώ στο GHETTO μπορούμε να καυχηθούμε ότι έχουμε δει αρκετά live και οι τέσσερις μας.

Καλοκαίρι χωρίς συναυλία δεν είναι καλοκαίρι. Αυτή η γλυκιά ταλαιπωρία που θα βάλεις τα άνετα σου τα ρούχα, θα πας στη συναυλία, θα τραγουδήσεις, θα χορέψεις, θα πιεις τις μπύρες σου στο πλαστικό ποτήρι και μετά κατάκοπος θα ψάχνεις τρόπο να γυρίσεις σπίτι σου ενώ τα ποδαράκια σου θα σε πονάνε τόσο πολύ. Για να μην πούμε πόσο χαρούμενος θα είσαι που θα έχεις δει και ακούσει το αγαπημένο σου συγκρότημα ή καλλιτέχνη για πρώτη φορά πιθανά!

Κάποιο καλοκαίρι της εφηβείας μας λοιπόν, ήρθε η ώρα για την πρώτη μας συναυλία. Η πρώτη συναυλία μένει ανεξίτηλη. Την θυμόμαστε για πάντα. Είναι κάτι ιδιαίτερο… Πόσο μάλλον για εμάς στην επαρχία, που δεν είχαμε την δυνατότητα των πολλών επιλογών όπως στην Αθήνα, και οι συναυλίες γνωστών και μεγάλων καλλιτεχνών ήταν με το σταγονόμετρο.

Έτσι πήραμε την απόφαση να θυμηθούμε μαζί την πρώτη μας συναυλία στη Χαλκίδα, ο καθένας στην εποχή του, και να σας κάνουμε να αναπολείτε εκείνο το καλοκαίρι της πρώτης συναυλία σας…

Η σειρά των συναυλιών είναι από τον μεγαλύτερο ηλικιακά συντάκτη στον μικρότερο είναι με τυχαία σειρά…

Αφού πρώτα διαβάσεις τις δικές μας συναυλίες γράψε μας και εσύ την πρώτη σου συναυλία στη Χαλκίδα στα σχόλια στο facebook.

Φαίη Δουγαλή

Πιστή, από πάντα, στις αγάπες μου, έτσι κι εκείνο το βράδυ του Αυγούστου, περίπου το 1989….

• Φόρεσα το μπλουζάκι από το «νησί μου»…
• Όταν έμαθα που θα πάμε, έπεισα το μπαμπά μου, να πάρουμε μαζί μας και την καλύτερη μου φίλη…

Καιαιαιαι….

• Φύγαμε για το αναψυκτήριο, του «Ανδρούτσου», στη νέα Αρτάκη, με σκοπό να απολαύσουμε την, από τότε, αγαπημένη μου… Άντζελα Δημητρίου!

Λαϊκή κι αφοσιωμένη νησιώτισσα, σα γνήσια «Ευβοιώτισσα».

Υ.Γ. 1. Από αριστερά προς τα δεξιά, στη φωτό απεικονίζονται κατά σειρά η μαγική φιλεναδίτσα μου, η Αρετή, στο κέντρο η Άντζελα και δίπλα της εγώ!

Υ.Γ. 2. Εμείς της είχαμε πάει τα γαρύφαλλα και είχαμε σκάσει από καημό που δεν κοιτούσε στο φακό, όπως εμείς ξετρελαμένες!!!

Υ.Γ. 3. Hit της βραδιάς: «Φωτιά στα Σαββατόβραδα»

Πένη Θεοδοσίου 

Η πρώτη φορά που πήγα σε συναυλία ήταν το 2002 ή το 2001 ή το 2000. Τελοσπάντων τέλος ’90 αρχές ’00. Είχε έρθει ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου στο στρογγυλό στην παραλία Χαλκίδας. Και ως έφηβοι εννοείται δεν μπορούσαμε να χάσουμε συναυλία του Παπακωνσταντίνου τότε.

Είχα κανονίσει λοιπόν με τον κολλητό μου τον Μάκη να κατέβουμε κάτω να δούμε Βασιλάρα και πριν φύγουμε από το σπίτι πετάγονται μάνα πατέρας και αδερφή και τελικά κατεβήκαμε όλοι μαζί οικογενειακώς. Έχουμε πιάσει πολύ καλή θέση σχεδόν μπροστά, και κάποια στιγμή γυρνάμε να δούμε τον κόσμο πίσω μας και ήταν γεμάτη όλη η παραλία και είχε κόσμο μέχρι πάνω στα δικαστήρια.

Δεν θυμάμαι πολλές λεπτομέρειές από κείνη την βραδιά, και τον Μάκη που ρώτησα δεν θυμάται ούτε αυτός (προφανώς!), αλλά δεν ξεχνιέται με τίποτα αυτή η ένταση και αυτός ο παλμός που έχουν πάντα οι συναυλίες του Παπακωνσταντίνου.

Για αρκετά χρόνια μετά ήταν από τις καλύτερες συναυλίες που είχα πάει. Αλλά και τώρα αν μου έλεγες να πάμε να ακούσουμε το «οι ψυχές και οι αγάπες» και την «σφεντόνα» live από Παπακωνσταντίνου είχα πει ναι κατευθείαν.

Χριστίνα Τσολάκου

Για να πω την αλήθεια, από την πρώτη μου συναυλία δεν έχω και πολλές αναμνήσεις γιατί ήμουν πολύ  μικρή, μπορώ να σας πω πάντως ότι ήταν Χαρούλα Αλεξίου στο γήπεδο της Χαλκίδας!

Γι’ αυτό, θα σας μιλήσω για την πρώτη συναυλία που θυμάμαι και ήταν αυτή που επέλεξα εγώ να πάω!  Κάπου στο προϊστορικό έτος 2000 και ενώ ήμουν 12 χρονών, είχα τρελό κόλλημα με τον Γιάννη Κότσιρα! Είχα αγοράσει όλα τα CD, άκουγα τα τραγούδια του όλη μέρα και περνούσα γενικώς μεγάλο έρωτα μαζί του!

Έτσι λοιπόν, όταν είδα αφίσα ότι θα κάνει συναυλία στη Χαλκίδα και συγκεκριμένα στο Βασιλικό, δεν υπήρχε πιθανότητα να μην πάω! Ταυτόχρονα ψήθηκε και η κολλητή μου που ήθελε δεν ήθελε, είχε γίνει και αυτή fan και το μόνο που έμενε, ήταν να πείσουμε τους γονείς να μας πάνε… ήμασταν πιτσιρίκια βλέπετε! Εμένα χατίρι δεν μου χαλούσαν ποτέ (κακομαθημένη από μικρή) και έτσι πήγαμε!

Θυμάμαι ότι είχε πάρα πολύ κόσμο (ο Κότσιρας τότε ζούσε μεγάλες στιγμές στην καριέρα του) και εγώ με τη φίλη μου τρυπώσαμε μέσα από τον κόσμο για να κάτσουμε ακριβώς μπροστά στη σκηνή! Μαζί με τον Κότσιρα ήταν και ο Μπάσης, που τον βαριόμουν άπειρα, αλλά έκανα υπομονή! Γενικά μπορώ να πω ότι είχα περάσει τέλεια, αφού έβλεπα για πρώτη φορά live τον αγαπημένο μου καλλιτέχνη, χάζευα τα φώτα, τους μουσικούς, τον κόσμο που τραγουδούσε δυνατά…

Από τότε τα γούστα μου στη μουσική άλλαξαν ελαφρώς, ακολούθησαν αμέτρητες συναυλίες και νομίζω ότι τα συναισθήματα που μου δημιουργεί μια συναυλία με καλλιτέχνες που αγαπώ, δεν μπορεί να μου τα προσφέρει κανένα άλλο είδος διασκέδασης!

Βασίλης Ντέμης

Η πρώτη μου συναυλία ήταν το 2007 στα 16 μου. Δεν ήταν όμως στη Χαλκίδα αλλά λίγο πιο έξω. Ας τα πάρουμε από την αρχή όμως. Είχα αδυναμία από μικρός στον Αντώνη Ρέμο, όμως ποτέ μου δεν τον είχα ακούσει από κοντά. Έτσι σχεδίαζα με κάθε τρόπο την πρώτη μου “εξόρμηση” στην νυχτερινή Αθήνα ώστε να μπορώ να τον ακούσω κάποια στιγμή. Απρόσμενα όμως, ανακοινώνεται πως στις 19 Ιουλίου θα έρθει στη Χαλκίδα στις Αλυκές, στο τότε Μπούκα. Έμοιαζε ιδανικό, η πρώτη μου συναυλία στη Χαλκίδα θα συνδυαζόταν με την συναυλία του αγαπημένου μου καλλιτέχνη. 10 ημέρες πριν και η πόλη είχε γεμίσει αφίσες, όπου σε κάθε βόλτα μου τις κοίταζα και καμάρωνα επειδή θα ήμουν και εγώ εκεί.

Μόλις 5 ημέρες πριν την συναυλία όμως, γίνεται γνωστό πως το live ακυρώνεται. Τεράστια η απογοήτευσή μου, έβριζα από το μαγαζί μέχρι τον τότε δήμαρχο γιατί νόμιζα πως ευθύνεται και αυτός για την συναυλία που ακυρώθηκε. Να σημειωθεί πως την ίδια στιγμή ο Χατζηγιάννης ερχόταν στη Χαλκίδα (στο Μπούκα), για δεύτερη σερί χρονιά και ο θυμός μου ήταν ακόμα μεγαλύτερος!

Έτσι περνούσαν οι μέρες, είχα σχεδόν πιστεί πως για να δω τον Ρέμο live μάλλον πρέπει να περιμένω μέχρι να πάω στην Αθήνα κάποιο χειμώνα. Μέχρι που μαθαίνω πως θα κάνει live στην Κύμη. Κι όμως! Τέλη Αυγούστου λοιπόν, ο Αντώνης Ρέμος έκανε μια μεγάλη συναυλία στην Κύμη. Πήγα παρέα με τον κολλητό μου. Αυτό που θυμάμαι έντονα ήταν η προσμονή για αυτό το live. Μετρούσα τις ημέρες αντίστροφα… Από την συναυλία θυμάμαι τα πάντα. Δύο όμως θα μου μείνουν αξέχαστα. Το πρώτο είναι, όταν άκουσα την φωνή του Ρέμου live και είπα μέσα μου “ρε είναι ίδια όπως στο CD”! Και το δεύτερο είναι το μέρος που έγινε η συναυλία. Στο δημοτικό στάδιο της Κύμης που βρίσκεται ψηλά στο χωριό με φοβερή θέα από κάτω την θάλασσα. Καλοκαίρι, η αγαπημένη σου μουσική με θέα την θάλασσα. Αξία ανεκτίμητη!

Στιγμιότυπα από την συναυλία στην Κύμη: