Η Πολιτιστική Ομάδα της ΕΛΜΕ με τον «Δράκο» της κέρδισε τους θεατές του 3ου Biomechanical Festival (pics)

Για μια ακόμη φορά χθες βράδυ, μετά τις επιτυχημένες παραστάσεις του χειμώνα με το έργο του Γεβγκένι Σβαρτς ‘Ο Δράκος», η Πολιτιστική Ομάδα της ΕΛΜΕ Εύβοιας έδωσε πλούσια δείγματα της δουλειάς της στο κοινό που συνέρευσε στον Πολιτιστικό χώρο της Αυλίδειας Αρτέμιδος. Αποδείχτηκε ότι η επιλογή του έργου ήταν κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της Ομάδας που απέδωσε με ακρίβεια και υποκριτική συνέπεια τους ρόλους της – διπλούς σε κάποια σημεία.

Το «κλειδί» της παράστασης δόθηκε στον θεατή αμέσως, με την πρώτη σκηνή όπου οι αφηγητές δίνουν το στίγμα της και του «ανοίγουν την πόρτα» με..τρόπο. Ο «Δράκος» με το εξουσιαστικό του πρόσωπο αλλά φορώντας ..γραβάτα και αποδεικνύοντας την δύναμή του ακόμη και στις μεταμορφώσεις που κάνει, εκμηδενίζει την αξιοπρέπεια των ανθρώπων της πόλης όπου ζει και κινείται στην λογική του πλήρους εξευτελισμού ηθικών αξιών και καθημερινών αναγκών των πολιτών της. Ζητά την κεφαλήν των θυμάτων του επί πίνακι και εφαρμόζει δικούς του, απόλυτα ελεγχόμενους κανόνες, που αγγίζουν τα όρια του παραλόγου, όπως συμβαίνει με όλες τις απόλυτες εξουσίες στον κόσμο. Έρχεται όμως ο έρωτας να ανατρέψει τα σχέδιά του και να αφυπνίσει τις συνειδήσεις όσων φοβούνται τον «Δράκο». Ο φόβος μετατρέπεται σε ανησυχία και η ανησυχία προβληματισμός. Τίποτε όμως δεν είναι πιο καταστρεπτικό, από την ίδια την «συνήθεια» της υποταγής. Αποκαλύπτεται ότι η εξουσία έχει πολλά πρόσωπα, αναπαράγεται και επιβάλλεται σαν «αγία οικογένεια» και το … αυγό της, όπως λέει ο αφηγητής, χωράει ανάμεσα στο μαξιλάρι μας.

Η δύναμη της καλλιτεχνικής σύμπραξης

Πολλά τα μηνύματα που δόθηκαν και πολλές οι παράπλευρες αποκαλύψεις. Ο παραλογισμός της εξουσίας, το «ξεβόλεμα» ενός λαού, η δύναμη της κοινής γνώμης, η έντονη αίσθηση της υποταγής, τα εκβιαστικά διλήμματα που μπαίνουν κάτω απ’ το..τραπέζι, η αλληλοκάλυψη των ισχυρών, ο νόμος του χρήματος και η επιρροή που ασκεί, η θρασυδειλία, η υποκρισία, η δωροδοκία, το ψεύδος και τα πλοκάμια του που σφίγγουν θανατηφόρα την όποια αντίσταση της αλήθειας, καταθέτονται ενώπιον της κριτικής σκέψης του θεατή. Μπαίνουν στο «μίξερ» των αξιών του και αποφασίζει εκείνος ποιες θα κρατήσει και ποιες θα πετάξει, γιατί δεν τον αφορούν. Χάρη στην εξαίσια σκηνοθεσία της Βάσως Λευκούδη το έργο προσφέρεται σαν δώρο χωρίς περιτύλιγμα και ταρακουνάει τον θεατή με την διαχρονικότητα και την επικαιρότητά του.