Η μοναξιά του τοίχου, η μοναξιά του τίποτα!

Πόσα συνθήματα, πόσοι στίχοι, πόσες απλές λέξεις προσπερνάμε καθημερινά περνώντας μπροστά από κτίρια της πόλης…

Ίσως κι εσύ έχεις σταθεί μπροστά σε κάποιον τοίχο να διαβάσεις κάτι που είναι γραμμένο, μπορεί να σου άρεσε, ή να σε έκανε να γελάσεις και παίζει να το έβγαλες φωτογραφία γιατί κάπου ταυτίστηκες.

Εδώ στο Ghetto, αγαπάμε πολύ τα μηνύματα στους τοίχους, ακόμα κι αν συμφωνούμε ότι είναι βανδαλισμός τις περισσότερες φορές. Είναι μια μορφή μονόπλευρης επικοινωνίας, σαν να ακούς τη σκέψη κάποιου, χωρίς καν να τον βλέπεις.

Έτσι, γυρίζοντας στο ghetto, ξεχωρίζουμε αυτά που μας έκαναν να σκεφτούμε, να γελάσουμε ή και να απορήσουμε!

Αυτός ο στίχος είναι γραμμένος σε έναν τοίχο στην Οδό Φίλωνος και πρόκειται για στίχο από τραγούδι των Πυξ-Λαξ, που αποκλείεται να μην γνωρίζει κάποιος!

Η μοναξιά άλλοτε είναι λύτρωση και άλλοτε μαρτύριο. Κάποιες φορές την αναζητούμε και την επιλέγουμε και κάποιες φορές τη βιώνουμε χωρίς να θέλουμε καθόλου, γι’ αυτό είναι τα πάντα και τίποτα!

Είναι ωραίο να μένεις μόνος με τον εαυτό σου, να συζητάς μαζί του και να καταλαβαίνεις κάθε φορά που βρίσκεσαι, αλλά είναι ανακούφιση να ξέρεις ότι αυτή η μοναξιά είναι επιλογή και όχι μια αναγκαστική κατάσταση!