Η ιστορία του Αφγανού παίκτη του Master Chef που αξίζει περισσότερο από 10 συλλαλητήρια μαζί!

Μπορεί να μην βλέπουμε φανατικά Master Chef εδώ στην υπόγα του Ghetto όμως όταν μάθαμε για την ιστορία του Ζαχίρ δεν γινόταν να μην ασχοληθούμε.

Ο Ζαχίρ γεννήθηκε στο Αφγανιστάν το 1990. Το 2000 βρέθηκε στην Ελλάδα και ενώ η οικογένεια του προσπαθούσε να τον σώσει από την κτηνωδία του πολέμου στη χώρα.

Για ένα διάστημα προωθήθηκε στο Ιράν, όπου και για αρκετό καιρό διέμεινε και υπό άθλιες -όπως αφηγήθηκε- συνθήκες σε χώρο συγκέντρωσης προσφύγων. Βρέθηκε να δουλεύει σε οικοδομές και εργοστάσια, ξεχνώντας, όπως είπε, για χρόνια το όνειρό του που ήταν να γίνει σεφ.

Όταν έφτασε στην Αθήνα χρειάστηκε να εργάζεται το πρωί και το βράδυ να κοιμάται σε παγκάκια, ενώ με επιμονή και όσα κουράγια του έμεναν φοιτούσε και στο νυχτερινό σχολείο.

Χθες κατά την διάρκεια της δικής του δοκιμασίας δεν ξέχασε τον άνθρωπο που τον βοήθησε να γραφτεί σε δημόσια σχολή μαγειρικής, δεν ξέχασε τον εργοδότη που κάποτε του αρνήθηκε το μεροκάματο, λέγοντας “δεν είμαι μ@@@κας να βάλω στη δουλειά μου έναν εγκληματία Αφγανό” και κέρδισε μία από τις πολυπόθητες ποδιές για τον επόμενο γύρο του τηλεοπτικού μαγειρικού διαγωνισμού.

Οι περιγραφές του για τον πόλεμο, τον τρόπο που αποχωρίστηκε για σχεδόν 20 χρόνια τους γονείς του, η περιπλάνηση και οι περιπέτειες επιβίωσης, αλλά και το εξωτικό πιάτο που στο τέλος παρουσίασε στους κριτές, σίγουρα έκαναν τη δική του συμμετοχή την πιο ενδιαφέρουσα απ’ όσες έχουν υπάρξει μέχρι σήμερα στους τρεις κύκλους του μαγειρικού διαγωνισμού.

Αφιερώστε λίγα λεπτά από το χρόνο σας και ακούστε την ιστορία του Ζαχίρ, όπως την αφηγείται ο ίδιος στο βίντεο παρακάτω. Δεν είναι μόνο ότι γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι. Είναι πολύ περισσότερο που 10 λεπτά μαγειρικής μπορεί να είναι πιο σημαντικά από δέκα συλλαλητήρια μαζί.