.jpg)
Η 16η Μαΐου 2004 ήταν η μέρα που η πρώτη ελληνική αποστολή ανέβηκε στο Έβερεστ. Και ο Γιώργος Βουτυρόπουλος ο πρώτος ανάμεσά τους που, γεμάτος δέος και συγκίνηση, ύψωσε την ελληνική σημαία στα 8.850 μέτρα. Ο Γιώργος Βουτυρόπουλος είναι γεννημένος και μεγαλωμένος στο Αλιβέρι Ευβοίας.
Αυτή είναι η ιστορία ‒όπως τη διηγείται ο ίδιος στο andro.gr ‒ ενός έπους της ελληνικής ορειβασίας.
Η ιδέα να ανέβει μια αμιγώς ελληνική αποστολή στο Έβερεστ είχε ξεκινήσει από το 1995. Η Ομοσπονδία Ορειβασίας είχε επιλέξει μια ομάδα, έγινε προετοιμασία και μια προαποστολή. Tελικά δεν πήγαμε ποτέ στο Έβερεστ, όμως το όνειρο αυτό δέσμευσε τη γενιά μου. Αναζητούσαμε ευκαιρία να το επιχειρήσουμε. Με αφορμή τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 βρέθηκε χρηματοδότης, ο Ελληνοκαναδός Παύλος Αγγελάτος, ο οποίος οραματίστηκε αυτό που επρόκειτο να γίνει ιστορία και ρεκόρ: η ελληνική αποστολή «Hellas Everest 2004», που θα κατακτούσε το Έβερεστ.
Στο Έβερεστ μπορείς να ανέβεις τον Μάιο ή τον Οκτώβριο. Εκείνη τη χρονιά ήμασταν διάφορες αποστολές, συνολικά 600 άτομα. Δουλέψαμε όλοι μαζί, συνεργαστήκαμε για τον εξοπλισμό της διαδρομής, για να βάλουμε το σταθερό σκοινί ασφαλείας, αυτό που τη δύσκολη στιγμή θα σε κρατήσει. Η κάθε αποστολή αναλαμβάνει να τοποθετήσει σκοινί σ’ ένα κομμάτι της διαδρομής.
Η κορυφή του Έβερεστ βάλλεται από τροπικό αεροχείμαρρο. Στα μέσα Μαΐου αλλάζει η φορά του και τότε ανοίγει το παράθυρο, όπως λέμε, για να ανέβεις στην κορυφή. Μετά, έρχονται οι μουσώνες και τότε το ’χασες το παιχνίδι. Έχοντας τα μετεωρολογικά δεδομένα, τα οποία ήταν ήδη εξελιγμένα, ξέραμε ποια μέρα θα ήταν ο καλύτερος καιρός: η 16η Μαΐου 2004. Θα έπρεπε, λοιπόν, την προηγουμένη να είμαστε στην τελευταία βάση: την κατασκήνωση 4, στο Νότιο Διάσελο, σε υψόμετρο 7.950 μέτρων.
Βλέποντας ότι φτάνω στο στόχο ένιωσα ανακούφιση, δέος. Και μαζί συγκίνηση, διότι πρόσφατα είχα χάσει και τους δυο μου γονείς που, παρότι ήξεραν πως αυτό που έκανα ήταν επικίνδυνο, με στήριζαν πολύ. Κάθησα στην κορυφή γύρω στα 20 λεπτά. Ήταν πανέμορφα στο υπόφως του πρωινού. Έβλεπα όπου έφτανε το μάτι μου. Ύψωσα την ελληνική σημαία, φωτογραφήθηκα με αυτήν, άφησα μια φωτογραφία του Χρήστου Μπαρούχα, που θα ’θελα να ήταν μαζί μας, και μετά άρχισα να κατεβαίνω. Οι υπόλοιποι πέντε της ομάδας έφτασαν περίπου δυο ώρες μετά –τους συνάντησα κατεβαίνοντας. Η βόρεια αποστολή έφτασε δυο μέρες μετά.
Πηγή και φωτογραφίες από το andro.gr
