Εκεί που μας θυμίζει Πάσχα

Τo concept ήταν να γράψουμε για το μέρος που πηγαίναμε Πάσχα παιδιά. Αυτό που έχουμε συνδέσει με την Ανάσταση, τη μαγειρίτσα, τα κοκορέτσια και το αρνί την Κυριακή του Πάσχα. Αλλά, να, όπως πάντα, κάποιοι θα το ακολουθήσουν, η Φαίη Δουγαλή θα γράψει για τα προεόρτια του καλοκαιριού (να σημειώσουμε πως δεν ξέφυγε σε αυτό το κείμενο) και κάποιοι για μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις χωρίς τις οποίες η Μεγάλη Εβδομάδα δεν περνάει με τίποτα.

Πάμε να δούμε τι θυμούνται 3 συντάκτες του Ghetto 

Στην Κοζάνη η Φαίη Δουγαλή με ένα περίεργο outfit

Εμείς, λοιπόν, κάθε χρόνο κάναμε Πάσχα στην ιδιαίτερη πατρίδα του μπαμπά μου, στην Κοζάνη!

Φεύγαμε από Μεγάλη Τετάρτη έτσι εγώ Μεγάλη Τρίτη ξεσηκωνόμουν να ετοιμάσω βαλίτσα! Θυμάμαι πάντα να διπλώνω με χαρά τα καινούργια ρούχα, τα «πασχαλινά» και να σχεδιάζω ποιο σετ θα φορέσω στην εκκλησία, ώστε να είμαι σεμνή αλλά και άνετη όταν θα ξεκινούσε το παιχνίδι στο προαύλιο του ναού. Ανήμερα του Πάσχα ψήναμε στη μεγάλη αυλή του πατρικού σπιτιού του μπαμπά μου, όπου μαζευόμασταν όλοι οι συγγενείς, αδέρφια, ξαδέρφια, παππούδες κτλ… Θυμάμαι πάντα να είμαι χορτάτη, την ώρα του φαγητού, αφού ο παππούς μου με τάιζε πέτσες και μεζεδάκια από νωρίς! Τέλος, δε θα ξεχάσω, μία χαρακτηριστική χρονιά που είχα μάθει τσάμικο, (παραδοσιακά αγαπημένος Μακεδονίτικος χορός) και την ώρα του γλεντιού, έτρεχα εναλλάξ από το χορό στο παιχνίδι και τούμπαλιν!

Είχα ιδρώσει τόσο πολύ, που είχα ξεμείνει από πασχαλινά σετάκια και η μαμά μου αναγκάστηκε και μου φόρεσε μία μπλούζα, ενός ξαδέρφου μου που έμενε δίπλα. Αυτό το outfit, θυμηθείτε να σας το δείξω και σε φωτό του χρόνου!

Στα Λουκίσια με όλο το σόι και με Μποντιρόγκα και Ομπράντοβιτς ο Βασίλης Ντέμης 

Το Πάσχα του 2002 το θυμάμαι έντονα για πολλούς και διαφορετικούς λόγους. Ας το πάρουμε όμως από την αρχή.

Οι δικοί μου είχαν αρχίσει να κανονίζουν την Κυριακή του Πάσχα εβδομάδες πριν. Μετά από καιρό θα ήμασταν όλοι μαζί. Τα αδέρφια των γονιών μου, οι παππούδες μας και τα 11 ξαδέρφια μου. Χαμούλης. Το σκηνικό είχε στηθεί στο εξοχικό της θείας μου στα Λουκίσια. Ένα τεράστιο σπίτι με ακόμα πιο τεράστια αυλή. Το γλέντι είχε ξεκινήσει από νωρίς το πρωί και θα κρατούσε μέχρι την Δευτέρα του Πάσχα καθώς είχαμε κανονίσει να μείνουμε όλοι εκεί. Εμένα όμως ενώ περνούσα υπέροχα και οικογενειακά, ένα με ενδιέφερε. Εάν θα μπορούσα να δω τον τελικό της Ευρωλίγκα στα Λουκίσια, καθώς λόγω της ημέρας του Πάσχα όλα τα κανάλια είχαν σνομπάρει την διοργάνωση και το κανάλι που θα το έδειχνε ήταν το Magic Tv. Είχα βέβαια σύμμαχο τον πατέρα μου που γύρω στις 7 το απόγευμα εξαφανιστήκαμε από την αυλή και αρχίσαμε την αναζήτηση του καναλιού. Ευτυχώς, τον μεγάλο τελικό τον είδα και μάλιστα ο Παναθηναϊκός έραψε το τρίτο του αστέρι ανήμερα του Πάσχα. Το πανηγύρισα με την καρδιά μου ενώ έτρωγα αρνί μετά τις 12 το βράδυ, πλέον απαλλαγμένος από το άγχος του τελικού.

Πάσχα με όλο το σόι μετά από πολλά χρόνια και με ευρωπαϊκή κούπα. Ε, πως να μην μου μείνει αξέχαστο…

Πάσχα στο εξωτικό προάστιο της Χαλκίδας “Αγία Ελεούσα”, η Χριστίνα Τσολάκου

Νομίζω ότι το Πάσχα ταιριάζει πολύ στη Χαλκίδα, ή η Χαλκίδα ταιριάζει στο Πάσχα! Για κάποιο λόγο, όλα γίνονται πιο όμορφα στην πόλη τις ημέρες του Πάσχα, ίσως λόγω της Άνοιξης!

Το δικό μου Πάσχα λοιπόν δεν περιλαμβάνει κάτι ιδιαίτερο, αλλά μικρές όμορφες στιγμές, που επαναλαμβάνονται κάθε χρόνο με την ίδια «ευλαβική ιεροτελεστία»! Τη Μ. Πέμπτη το βράδυ, πάντα κάνουμε με την παρέα μου βόλτα στην πόλη και περνάμε να δούμε το στολισμό των επιταφίων. Και είναι μια συνήθεια που την κρατούν πολλοί Χαλκιδέοι, καθώς συναντάς γνωστούς και φίλους από εκκλησία σε εκκλησία! Μια συνήθεια που εμένα με γυρνάει πίσω στα παιδικά μου χρόνια και νομίζω αυτός είναι ο λόγος που ακόμα και σήμερα συνεχίζω να το κάνω! Η Μ. Παρασκευή έχει σίγουρα ούζο! Όποιος Χαλκιδέος πει ότι μετά το τέλος της περιφοράς του Επιταφίου, δεν πάει για ούζο, ψεύδεται ασύστολα! Στα ουζερί της πόλης, αλλά και  σε Αρτάκη, Λάμψακο, Άγιο Μηνά, γίνεται μάχη για ένα τραπέζι! Το Μ. Σάββατο για όλους τους υπόλοιπους έχει Ανάσταση, εκτός από εμένα! Δεν πάω στην Ανάσταση ποτέ! Ναι, πέστε να με φάτε, αλλά παθαίνω πανικό με τα δυναμιτάκια και τις επικίνδυνες γιαγιάδες με τα κεριά δίπλα στα μαλλιά μου! End of story! H Κυριακή του Πάσχα σημαίνει οικογένεια!

Νομίζω ότι σχεδόν κάθε Κυριακή του Πάσχα, την έχω ζήσει στο εξωτικό προάστιο της Χαλκίδας, «Αγία Ελεούσα», με  θείους, θείες και ξαδέρφια! Και για να πω την αλήθεια, δεν το αλλάζω με τίποτα!